Το Μουντιάλ είναι Σέξπιρ δίχως σενάριο...

Αν κάποιος μου ζητούσε να του απαριθμούσα δέκα πράγματα για τα οποία αξίζει αυτή η ζωή, δεν θα λησμονούσα να του ανάφερα το Μουντιάλ. Ναι, το ποδόσφαιρο δεν είναι σημαντικότερο από το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια, αλλά δεν θα καταλάβω ποτέ τους άντρες που δεν τους αρέσει. Είναι λογικοφανές το επιχείρημά τους πως το θέαμα 22 μαντραχαλάδων να κυνηγούν ένα τόπι κι εκατομμύρια θεατές να παρακολουθούν με αγωνία την προσπάθειά τους προσβάλλει τη νοημοσύνη τους. Αδυνατούν να κατανοήσουν οι δύστυχοι κουλτουριάρηδες αυτό που τα παιδιά αντιλαμβάνονται από τις πρώτες ημέρες τής ζωής τους σε αυτόν τον πλανήτη: πως θεμέλιος λίθος τής ύπαρξής μας είναι το παιχνίδι...

Από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε, υποδυόμαστε ρόλους. Η πιο γνήσια πλευρά τού χαρακτήρα μας ωστόσο αποκαλύπτεται όταν εγκαταλείπουμε τα προσχήματα κι αφηνόμαστε στο πάθος τής πάλης για την επικράτηση. Κι αν κάποιοι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και θυσιάζουν ό, τι ευγενικό υπάρχει μέσα τους μόνο και μόνο για την πρωτιά, γι' αυτό δεν φταίει το παιχνίδι παρά μόνο η αρρωστημένη ψυχή τους, που δεν βρίσκει θεραπεία ούτε στην αγνότητα...

Το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνεται το όπιο των λαών, αν οι μάζες δεν καταναλώνουν τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Αν το μόνο με το οποίο ασχολείσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι η ομάδα σου, το πνεύμα σου σκοτώνεται από το φανατισμό που γεννά η μονομέρεια. Αν, όμως, μου απαγόρευαν να ξαναδώ αγώνα, θα τους έλεγα "πάρτε ένα περίστροφο και τινάξτε εδώ και τώρα τα μυαλά μου στον αέρα"! Τί νόημα θα είχε μια ζωή που δεν θα ξανάβλεπα τον αγαπημένο μου Μισέλ Πλατινί να στέλνει το πέναλτι στα ουράνια στον προημιτελικό με τη Βραζιλία στο Μουντιάλ τού 1986 ή τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα να ξεδιπλώνει όλο το εύρος τής ανθρώπινης φύσης στο ματς με την Αγγλία στο ίδιο Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν μέσα σε λίγα λεπτά αμάρτησε με το "χέρι τού θεού" για να εξαγνιστεί με το γκολ τού αιώνα;...

Το ποδόσφαιρο είναι αρχαία τραγωδία, Σέξπιρ χωρίς σενάριο, παιγμένος από ανθρώπους που με τα πόδια τους αποκαλύπτουν τόσα για τον ανθρώπινο ψυχισμό όσα οι ποιητές μοιάζουν ανίκανοι να ξεγυμνώσουν με χίλιες λέξεις. Στο Μουντιάλ τού 1990 ο "θεός" Μαραντόνα ξεσπούσε σε λυγμούς ηττημένος. Πώς να μη δακρύσει μαζί του ένας 12χρονος θνητός; Και πώς να μη συγκινηθείς όταν στο Μουντιάλ τού 2006, στην τελευταία παράσταση της καριέρας του ο καλύτερος μπαλαδόρος τής γενιάς του, ο Ζινεντίν Ζιντάν, διάλεξε ο ίδιος να ρίξει την αυλαία όχι με θρίαμβο αλλά με τη ματαίωσή του, κουτουλώντας τον αντίπαλο που είχε το θράσος να βρίσει τη μάνα του; Πράγματι, ο τελευταίος έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής εκείνη τη βραδιά, αλλά όλοι θυμόμαστε τους Αμλετ, ελάχιστοι τους Ρόζεγκραντζ και Γκίλντεστερν...

Μετά από όλα αυτά μπορείτε να με κατηγορήσετε για παλιμπαιδισμό. Από την πλευρά μου, βλέπω το Μουντιάλ σα μια πολύ καλή ευκαιρία για να επιστρέψω στην παιδική ηλικία: τότε που ήμουν, τότε που ήμασταν όλοι μας σοφοί...