Της δικαιοσύνης ήλιε σαμαροβενιζελικέ...

Δεν είμαι θιασώτης τής αυτοδικίας. Υποτίθεται πως σε μια ευνομούμενη κοινωνία λειτουργούν οι θεσμοί οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με τη διατήρηση της εθνικής ασφάλειας και της τάξης, καθώς και με την απονομή τού δικαίου. Τί γίνεται, όμως, όταν στρατός, αστυνομία και δικαιοσύνη δεν υπηρετούν την πατρίδα και τους πολίτες, αλλά την κυβέρνηση και τους νταβατζήδες της; Γιατί να αισθανόμαστε προστατευμένοι όταν ξέρουμε ότι με το που θα βρεθούμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε κατά τής οικονομικής μας γενοκτονίας θα βρεθούν απέναντί μας ένστολοι στους οποίους οι σαμαροβενιζέλοι έχουν τάξει αυξήσεις για να εξαπολύουν κύματα αποτρεπτικής βίας σε όποιον τολμήσει να βγάλει το κεφάλι του από το νερό; Και πώς να νιώθουμε σίγουροι ότι θα βρούμε το δίκιο μας στα δικαστήρια κατά των απανωτών αντισυνταγματικών μέτρων που λαμβάνουν οι κυβερνώντες, με τα οποία καταστρατηγείται το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση, όταν οι δικαστές τα τσεπώνουν αναδρομικώς με κυβερνητική χείρα βοηθείας ώστε σε λίγο καιρό να βγάλουν νόμιμη και συνταγματική ακόμα και τη δουλεία σε αυτήν τη χώρα;...

Δεν γράφω ελαφρά τη καρδία αυτό που ακολουθεί, θέλοντας να νομίζω πως δεν υπερβάλλω: αν οι πολιτικοί που ψήφισαν κι εφάρμοσαν τα μνημόνια ευθύνονται για εσχάτη προδοσία, οι δικαστικοί που τα επικύρωσαν έχουν διπλή ευθύνη ακριβώς γιατί στόλισαν με το μανδύα τής νομιμότητας την πιο ανατριχιαστική παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων γνώρισε η Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ακριβώς η ίδια ευθύνη ενός ατόμου που είναι αυτόπτης μάρτυρας στο βιασμό ενός παιδιού κι όχι μόνο δεν καταγγέλλει τον δράστη, αλλά τον αθωώνει. Και είναι ακόμα χυδαιότερο να συμβαίνει αυτό μόνο και μόνο για να μην απολέσει, αλλά και για να αυξήσει, τις αποδοχές της η τρίτη εξουσία την ώρα που γύρω της η μία επαγγελματική ομάδα μετά από την άλλη καταρρέουν. Το μότο "ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν" μπορεί να αρέσει στους λάτρεις των Μπιτλς και του Τζέιμς Μποντ, ωστόσο όταν καθορίζει τις αποφάσεις αυτών που υποτίθεται πως είναι αδέκαστοι δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στη διατήρηση έστω αυτής της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας...

Προφανώς και δεν θέλω τους δικαστές πένητες, έρμαια στη διαβρωτική προδιάθεση της ελίτ. Αλίμονο, όμως, αν είναι οι ίδιοι οι οποίοι απονέμουν στον εαυτό τους το προνόμιο να διατηρούν ή και να αυξάνουν τις αποδοχές τους με αυτό το επιχείρημα. Σκεφτείτε να ήσασταν εργοδότης και να ερχόταν κάποιος να σας ζητήσει δουλειά δηλώνοντάς σας πως αν δε τον αμείβατε ικανοποιητικώς εκείνος θα λαδωνόταν με την πρώτη ευκαιρία. Θα τον προσλαμβάνατε; Μάλλον όχι. Πώς, επομένως, να έχουμε όλοι μας εμπιστοσύνη πως αν βρεθούμε κατήγοροι ή κατηγορούμενοι στο δικαστήριο οι άνθρωποι που θα κρίνουν τα επιχειρήματα ή τις πράξεις μας θα το κάνουν με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους, έστω αυτούς που έχει ψηφίσει το κατεστημένο προς όφελός του, κι όχι με το τί εντολές θα έχουν δοθεί από το Μέγαρο Μαξίμου ή από το υπουργείο Δικαιοσύνης; Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν κι έντιμοι δικαστές, έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς. Μόνο που η σύζυγος του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται. Κι αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα δείχνει περισσότερο πουτάνα από ποτέ...