Οι χριστιανοί ταλιμπάν δεν θέλουν τζαμιά στην Αθήνα, τα δικά τους είναι αρκετά...

Είναι προφανές για τον γράφοντα, αν κι όχι για τους χριστιανούς ορθόδοξους ταλιμπάν, πως οι μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους έναν ιερό για τα γούστα τους χώρο όπου θα μπορούν να λατρεύουν τον θεό τους. Αν μη τί άλλο δεν έχουμε καταργήσει ακόμα στην Ελλάδα τα άρθρα τού Συντάγματος που αναφέρονται στην θρησκευτική ελευθερία. Κι αυτό μολονότι η συνταγματική πρόβλεψη για επίσημη θρησκεία και, κυρίως, η φονταμενταλιστική πρακτική που συμπυκνώνεται στην ταύτιση του κράτους με την εκκλησία μάς κατατάσσει στη χορεία των χωρών, όπως το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, οι οποίες δεν φημίζονται για το σεβασμό που δείχνουν στην προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του ελεύθερου φρονήματος των πολιτών τους...

Η κατασκευή, ωστόσο, οποιουδήποτε ναού οποιασδήποτε θρησκείας είναι μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για την απελευθέρωση του πνεύματος από τα δεσμά τής θρησκείας. Σκεφτείτε, εξάλλου, με πόσο πράσινο, πάρκα, παιδικές χαρές, χώρους άθλησης και πνευματικής αναζήτησης ή κέντρα πρωτοβάθμιας ιατρικής περίθαλψης θα μπορούσε να γεμίσει η τσιμεντένια πρωτεύουσά μας αν απαλλασσόμασταν από το θλιβερό φαινόμενο του κάθε τετράγωνο κι εκκλησία. Λες κι ο θεός, ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχει και δεν είναι απλώς η πιο επιτυχημένη προπαγανδιστική εκστρατεία στην ιστορία τής ανθρωπότητας κι αν όντως δεν είναι τόσο ματαιόδοξος και υλιστής όσο οι παπάδες που υποτίθεται πως τον υπηρετούν, δεν θα έμενε ικανοποιημένος με μερικές δεκάδες εκκλησίες, αλλά θα ήθελε όπου στρέφεις το βλέμμα σου να αντικρίζεις σύμβολα του φόβου τού ανθρώπου για τον θάνατο και της αδυναμίας του να αγαπήσει αυτό που του δόθηκε από τη φύση για να χαρεί στη Γη και πουθενά αλλού...

Χρειάζεται, επίσης, λίγη περισσότερη ειλικρίνεια από εκείνους που ναι μεν παρουσιάζονται στα λόγια υπέρ τής θρησκευτικής ελευθερίας, αλλά στην πράξη επινοούν χίλια δυο επιχειρήματα για να μας κρατούν στο μεσαίωνα. Το παράδειγμα του παπά, ο οποίος είναι και νέος τρομάρα του, που ζήτησε τη συγκατάθεση ενός τρίχρονου κοριτσιού για να το βαφτίσει, αποκαλύπτει το μέγεθος της υποκρισίας το οποίο χαρακτηρίζει την εκκλησία. Αν οι ιερωμένοι είναι τόσο ευαίσθητοι με την ελεύθερη βούληση του βαπτιζόμενου, θα όφειλαν να περιμένουν να κλείσει πρώτα τα 18 του χρόνια και ύστερα να αποφασίσει μόνος του εκείνος αν θέλει να βαπτιστεί. Αν ένα πλάσμα τριών χρόνων διαθέτει την πνευματική ωριμότητα να αποφασίζει για τέτοιου είδους ζητήματα, τότε να του δώσουμε και πολιτικά δικαιώματα κι από τις επόμενες εκλογές να ψηφίζουν ακόμα και τα νήπια. Φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις το μεγαλύτερο έγκλημα είναι των γονέων, οι οποίοι είτε γιατί οι ίδιοι πιστεύουν ότι πέρα από τα σύννεφα, πίσω από την θλίψη υπάρχει ένας σοφός παππούλης ο οποίος καθορίζει την τύχη μας, όπως ένας χρήστης τού "Playstation" τους φτιαγμένους από πίξελ ποδοσφαιριστές του, είτε γιατί φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή σε μια χώρα που δυσκολεύεται ακόμα να ξεπεράσει το σκοταδισμό, οδηγούν τα παιδιά τους με το έτσι θέλω στην κολυμπήθρα, ετεροκαθορίζοντάς τα σχεδόν από την κούνια...

Το πιο τρανταχτό παράδειγμα, βεβαίως, είναι αυτό του τζαμιού στην Αθήνα, το οποίο οι φανατικοί με τα ράσα και οι μουτζαχεντίν ακόλουθοί τους δεν ήθελαν να κατασκευαστεί στο κέντρο τής πόλης αλλά στου διάολου τη μάνα με το απίστευτο για ένα νοήμονα άνθρωπο να το αποδεχθεί επιχείρημα πως δεν είναι δυνατό οι τουρίστες που επισκέπτονται την πρωτεύουσα να βλέπουν μπροστά τους ένα τέμενος και να το παρερμηνεύουν ως ένα σημάδι υποταγής τής χώρας μας στην πολυπολιτισμικότητα κι εγκατάλειψης της διαφορετικότητάς της. Λες και, πέρα από όλα τα άλλα, δεν θα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν πόσο ορθόδοξοι χριστιαναράδες είμαστε από μια σειρά άλλων πραγμάτων: από τη σύναξη, για παράδειγμα, τραγοπαπάδων στην ορκωμοσία κάθε νέας κυβέρνησης έως την παρέλαση εικόνων τού Χριστούλη και της Παναγίτσας σε κάθε δημόσιο κτίριο. Αυτοί οι άνθρωποι μόνο για ένα λόγο θα αποδέχονταν την κατασκευή τζαμιού στην Αθήνα: για να συγκεντρώσουν όλους τους μουσουλμάνους σε ένα χώρο και να βάλουν φωτιά στους "άπιστους" προκειμένου να γλιτώσει η επίσημη πίστη μας από δαύτους...

Η απόφαση, επομένως, του ΣτΕ που ανάβει το πράσινο φως για την κατασκευή τέμενους των μουσουλμάνων είναι θετική, μόνο που θα χρειαστούμε ένα διαφορετικό σχολείο για να περάσουμε από την θεωρία τής ανεξιθρησκείας στην εφαρμογή της. Οσο τα παιδιά μας προσηλυτίζονται στη χριστιανική ορθόδοξη θρησκεία και διδάσκονται άμεσα ή έμμεσα να περιφρονούν τις υπόλοιπες μην περιμένετε να καταφτάσει το είδος τού ελεύθερου ανθρώπου που θα ζητά δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο κι όχι στον επόμενο. Φαντάζομαι, καταλαβαίνετε ποιοί βολεύονται όταν εμείς αναζητούμε το δίκιο μας στις προσευχές κι όχι στον αγώνα για την ανατροπή των κακώς κειμένων σε αυτόν τον πλανήτη. Εδώ είναι, όμως, ο παράδεισος και η κόλαση, που λέει και το τραγούδι μέσα στη λαϊκή σοφία του...