Αν αγαπήσαμε τη μεταπολίτευση, πρέπει τώρα να τη σκοτώσουμε...

Ακόμα και το αγαπημένο σου φαγητό να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, αν το τρως συνεχώς 40 χρόνια χάνει τη γεύση του. Το ίδιο ισχύει και για τη μεταπολίτευση, σαφώς την πιο ειρηνική περίοδο στην ιστορία τού νεοελληνικού κράτους. Αν θέλουμε, όμως, να μην την θυμόμαστε με απέχθεια αλλά με ευγνωμοσύνη για τα καλά που μας πρόσφερε, οφείλουμε να τη σκοτώσουμε και ύστερα να τη βάλουμε σε μαυσωλείο ώστε να μαθαίνουν τα πάντα γι' αυτή οι επόμενες γενιές! Και με αυτό δεν εννοώ την επιστροφή σε ένα δικτατορικό καθεστώς τύπου 21ης Απριλίου ούτε να κρεμάσουμε τους προδότες στην πλατεία Συντάγματος ή στο Γουδί, αναλόγως με ποιά στάση τού μετρό βολεύει τον καθένα. Χρειαζόμαστε ένα νέο πολίτευμα, το οποίο θα τελειώσει την κοινοβουλευτική ολιγαρχία και θα φέρει σταδιακώς τον κομμουνισμό μέσω αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών...

Ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι θεία εντολή ούτε το κισμέτ των λαών, όπως κι ο κομμουνισμός δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με τη δικτατορία τού προλεταριάτου, την ενός Κόμματος αρχή, τις απαγορεύσεις και τη γραφειοκρατία. Η κρίση δεν είναι μόνο μια χρυσή ευκαιρία για τους αετονύχηδες ώστε να βάλουν χέρι σε όλη τη δημόσια περιουσία και να μας επιστρέψουν στην εποχή τής δουλείας, αλλά και για να στρέψουμε το καράβι σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις, οι οποίες θα φέρουν όχι μια άνωθεν επιβαλλόμενη κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά μια συνειδητοποιημένη αποδοχή τής ισότητας σε κάθε τομέα. Κομβικό ρόλο προς αυτήν την εξέλιξη θα παίξουν το σχολείο κι όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές δομές που λειτουργούν σήμερα σαν αποχαυνωτικές ουσίες, ωστόσο θα μπορούσαν να γίνουν δυνάμεις αφύπνισης...

Η Αριστερά, η οποία υπόφερε τα μάλα από τα προ μεταπολίτευσης καθεστώτα, θα αναλάβει σε λίγους μήνες τη διακυβέρνηση της χώρας, εκτός αν οι εθνικοί μας νταβατζήδες κατεβάσουν στους δρόμους τα χρυσαυγίτικα τάγματά τους ώστε να παρεμποδίσουν με τη βία να συμβεί το αναπόφευκτο. Το ερώτημα είναι από εκεί και πέρα τί θα κάνει; Θα διαχειριστεί ένα σαπισμένο σύστημα, το οποίο απλώς θα ωραιοποιήσει με κάποιες πινελιές σοσιαλδημοκρατίας, ή θα προχωρήσει σε βαθιές τομές οι οποίες θα ανοίξουν το δρόμο για τη λαϊκή κυριαρχία; Είναι ιστορική ευθύνη τής Αριστεράς να μετατρέψει αυτό το λούμπεν συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων το οποίο αποκαλούμε πόπολο σε συνειδητοποιημένη κοινωνία, η οποία θα τιμωρεί τους φαύλους, θα εξορίζει τις αδικίες και θα επιβραβεύει τους άξιους. Η κατάργηση των μνημονίων δεν μπορεί παρά να είναι το πρώτο βήμα σε μια μακρά πορεία, η κατάληξη της οποίας πρέπει να είναι ο φραγμός τής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της εμπέδωσης της πεποίθησης ότι αυτός ο τόπος διαθέτει αρκετό πλούτο για όλους μας, τον οποίο θα καρπωνόμαστε με βάση το μόχθο που καταβάλλει ο καθένας μας κι όχι το βαθμό στον οποίο είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τις αξίες του προκειμένου να θησαυρίσει...

Ξέρω ότι αυτό που περιγράφω είναι δύσκολο να συμβεί μεμονωμένα σε ένα και μόνο κράτος. Από κάπου, όμως, πρέπει να ξεκινήσει και γιατί να μην είναι η Ελλάδα αυτή που θα κάνει την αρχή, πόσω μάλλον όταν μας αρέσει τόσο πολύ να βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε το λίκνο τής δημοκρατίας; Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, άλλωστε, έχουν διαμορφωθεί οι κατάλληλες προεπαναστατικές συνθήκες ώστε να βρει πρόσφορο έδαφος στη χώρα μας η ιδέα για αλλαγή πολιτεύματος. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί με μεθόδους Ν. Μαζιώτη ή Χρ. Ξηρού, αλλά με την αξιοποίηση της λαϊκής συναίνεσης για ριζοσπαστικές τομές στο καταταλαιπωρημένο "κορμί" τής δημοκρατίας μας.

Ακόμα, εξάλλου, και να πρόβαλλε αυτήν την οπτική γωνία ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του, ακόμα και να είχα εμπιστοσύνη στους περισσότερους αυριανούς υπουργούς και στον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα, μόνοι τους δεν θα μπορέσουν να καταφέρουν πολλά. Σύσσωμη η ελληνική Αριστερά οφείλει να γίνει μια γροθιά που θα αποκρούσει τη λυσσασμένη τελευταία αντεπίθεση του συστήματος πριν αναγκαστεί αυτό να σηκώσει λευκή σημαία. Και, κυρίως, απαιτείται ο λαός να αναλάβει με θάρρος το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του απέναντι στη μανιασμένη πλύση εγκεφάλου που δέχεται όλα αυτά τα χρόνια. Η σημερινή νεοφιλελεύθερη-νεοφασιστική Ελλάδα με κάνει να ντρέπομαι. Κι αν ακόμα διαβάζονται ουτοπικά όσα προτείνω, σας υπενθυμίζω πως δεν υπήρξε ποτέ κάποιο σημερινό δεδομένο το οποίο να μην ήταν χθεσινή τρέλα...