Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο άρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Χρυσή Αυγή...

Και ποιός δεν ξέρει το γνωστό παράδοξο: το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. Αυτό μου θυμίζει η αστεία επιχειρηματολογία των σαμαροβενιζέλων και του Φ. Κουρέλη κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει ένα αντιμνημονιακό νομοσχέδιο με τη Χρυσή Αυγή ή, για παράδειγμα, όταν η πρότασή του για δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ βρίσκει την έγκριση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα. Τί θέλουν να μας πουν οι κυβερνώντες; Πως αν η Αριστερά δεν υπερψηφίσει την κατάργηση των επικουρικών συντάξεων και πει "όχι" στις ομαδικές απολύσεις ταυτίζεται με το νεοναζισμό επειδή το ίδιο ενδεχομένως να πράξουν και οι χρυσαυγίτες; Και πως η άρνησή της να ξεπουληθεί ακόμα και η ηλεκτρική ενέργεια ισοδυναμεί με έγκρισή της για τα χιτλερικά κρεματόρια; Τέτοιου είδους επιχειρήματα απευθύνονται σε ηλίθιους, πόσω μάλλον όταν εκείνοι που τα προωθούν έχουν υιοθετήσει εδώ και καιρό ως κρατική γραμμή πολλές από τις ιδεοληψίες τής ακροδεξιάς ατζέντας, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γα τους μετανάστες έως την πλήρη απαξίωση του Κοινοβουλίου και την κατάργηση ακόμα και των απεργιών...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν έχει μπουζουριάσει όλη την ηγετική ομάδα τής Χρυσής Αυγής λόγω της εμφάνισης στην ιδιοσυγκρασία του μιας απρόσμενης ροπής προς την επιβολή τού δικαίου και την τιμωρία των δολοφόνων. Απλώς ξεκίνησε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο, όπως αυτοί που διαδραματίζονταν το μεσαίωνα και τα ύστερα χρόνια για τη διάσωση ή την κατάληψη του θρόνου. Ο Τ. Μπαλτάκος μπορεί να έχει αποχωρήσει επισήμως από την κυβέρνηση, αλλά το πνεύμα του είναι πάντοτε παρόν στον τρόπο που λαμβάνει τις αποφάσεις του ο πρωθυπουργός. Στόχος του δεν είναι η κεντροδεξιά τού Κ. Καραμανλή, αλλά η ακροδεξιά των Μιχαλολιάκων και των Καρατζαφέρηδων. Το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής και του ΛΑΟΣ είναι που θέλει να θωπεύσει, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η δεξιά πάλαι ποτέ μεσαία τάξη έχει στραφεί στο μεγαλύτερο μέρος της προς την ακροδεξιά. Οχι πως τον χαλά, βεβαίως, και πολύ αυτή η εξέλιξη αφού κι ο ίδιος είναι επί δεκαετίες ένας γνήσιος ακροδεξιός, ο οποίος όφειλε να κρύβει το πάθος του για τον εθνικισμό και την αγάπη του για τη μισαλλοδοξία πίσω από "politically correct" μεγαλοστομίες όπως για "υπέρβαση" ή "το αύριο θα νικήσει", τις οποίες πετούσε στο πόπολο ως αρχηγός τής Πολιτικής Ανοιξης τη στιγμή που πραγματική προτεραιότητά του ήταν πώς θα ξανάνοιγε τις πύλες τής Μακρόνησου για τους "εθνοπροδότας κομμουνιστάς"...

Από την άλλη, ωστόσο, διακρίνω κι ένα κόμπλεξ στην Αριστερά να εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα που της δίνει κάθε τρεις και λίγο η κυβέρνηση να "σκοράρει" σε άδειο τέρμα. Από έναν αδικαιολόγητο φόβο πως αν μιλήσει για τους κλέφτες που παριστάνουν τους άγιους θα ταυτιστεί με τη Χρυσή Αυγή, δεν αναδεικνύει μια σειρά σκανδάλων υπουργών τα οποία βγάζουν μάτι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το χάρισμα, στην ουσία, στους τραπεζίτες των τραπεζικών μετοχών που είχε αγοράσει το Δημόσιο σε πολύ υψηλότερες τιμές από αυτές στις οποίες τις παραχώρησε. Η διαπίστωση ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός δεν είναι ιδεολογική, αλλά πραγματολογική. Είτε είσαι Αριστερός είτε είσαι νεοναζί και στέκεται ενώπιόν σου ο κυβερνήτης σου με αδαμιαία περιβολή η αλήθεια δεν αλλάζει. Κι αν η Αριστερά επιθυμεί να διατηρήσει το ηθικό πλεονέκτημά της έναντι της κυβέρνησης ναι μεν οφείλει να καταθέτει συγκροτημένες εναλλακτικές επιλογές στο πολιτικό πεδίο, αλλά απαιτείται και να έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση με την ελίτ που επιστρέφει τους έλληνες στην εποχή τής δουλείας. Σε διαφορετική περίπτωση κάποιος πιο καχύποπτος από εμένα πιθανώς να αναρωτηθεί μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προχωρήσει σε συμβιβασμούς πολύ νωρίτερα από όσο θα τον συγχωρούσε ίσως η τριβή του με την εξουσία...