Τα "πάντσερ" προελαύνουν μόνο όταν τους ανοίγουν το δρόμο τα θύματά τους...

Το Ισραήλ ισοπεδώνει για άλλη μια φορά την Παλαιστίνη, η Γερμανία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο ποδόσφαιρο και η τρόικα απαιτεί κι άλλο αίμα στην Ελλάδα, με μεγαλύτερη δίψα κι από αυτή του Κόμη Δράκουλα. Τα πάντσερ, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, προελαύνουν παντού κι αυτά δεν είναι αισιόδοξα νέα για τον πλανήτη. Και πώς να είναι ευχάριστα τα μαντάτα όταν αντί για να απονέμεται δικαιοσύνη, όπως είναι η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο ισραηλινό, οι μαέστροι τύπου Μέσι να σηκώνουν παγκόσμια κύπελλα έναντι των ρομπότ κι ο πλούτος να αναδιανέμεται δικαίως, επιβραβεύεται ο κυνισμός σε όλα τα επίπεδα;

Σήμερα έχουν βρει άλλη μια ευκαιρία να πανηγυρίζουν όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν θα ιδρυθεί ποτέ παλαιστινιακό κράτος, πως το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ που παίζεται από 22 αθλητές και στο τέλος κερδίζουν οι γερμανοί και πως τα θύματα της άγριας λιτότητας στην Ψωροκώσταινα θα είναι πάντα τα ίδια και τα ίδια. Θα νιώθουν αυτάρεσκα ικανοποιημένοι γιατί στο υποταγμένο και περιορισμένης λήψης μυαλό τους επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι οι Δαβίδ μόνο κατ' εξαίρεση κερδίζουν τους Γολιάθ. Αυτή η ημέρα είναι δική τους, ας τη γιορτάσουν όπως μπορούν μα να γνωρίζουν ότι αυτός ο κόσμος αλλάζει πλέον σε πολύ γοργότερους ρυθμούς από αυτούς που χρειάζονται εκείνοι για να αναπτύξουν τα αντιεπαναστατικά ρεφλέξ τους...

Η αδικία μπορεί να γίνει καθεστώς μόνο αν υπάρχουν υπήκοοι που την αποδέχονται ως αναγκαίο κακό. Η δύναμή της δεν στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά, αλλά σε προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Γι' αυτό κι όταν στερεύουν οι τελευταίοι μοιάζει πιο χλωμή κι από επιβάτη αεροπλάνου που ετοιμάζεται να συντριβεί. Στην Παλαιστίνη το έχουν καταλάβει εδώ και καιρό κι αυτό είναι που τους κινητροδοτεί να πολεμούν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους κόντρα σε ένα διεθνές στάτους κβο για το οποίο η διαφορετική αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων είναι η ρουτίνα του.

Αν το Κόσοβο, για παράδειγμα, πρέπει να είναι ανεξάρτητο δεν καταλαβαίνω γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και με την Παλαιστίνη. Αν οι ισραηλινοί άξιζαν ένα κράτος πριν από 66 χρόνια γιατί να μη δικαιούνται το ίδιο κι εκείνοι που κατοικούν επί αιώνες στα ίδια εδάφη; Επ' ουδενί δεν επικροτώ τους κομάντο αυτοκτονίας που σκοτώνουν αδιακρίτως στρατιώτες και πολίτες. Δεν είσαι καλύτερος του εχθρού σου όταν γίνεσαι ο ίδιος το τέρας που προσπαθείς να σκοτώσεις. Αυτό, όμως, δεν είναι δικαιολογία για να μην αποδοθεί επιτελούς δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή...

Στην Ελλάδα, πάλι, κινούμαστε ανάμεσα στους μακάριους, εθελόδουλους νοικοκυραίους και στους αντάρτες τού γλυκού νερού, που πιστεύουν ότι δεν τους έχει καταπιεί το σύστημα μόνο και μόνο γιατί του πετούν μολότοφ και εκφωνούν επαναστατικά λογύδρια όπου κι όπως τους δίνεται η ευκαιρία. Πώς, επομένως, να μη βρίσκει πρόσφορο το έδαφος η τρόικα για να επιβάλει νέα επαχθή μέτρα σε εκείνους που γονατίζουν πριν ακόμα τους το ζητήσει; Γιατί να συγκρατήσει την αλαζονεία της όταν βρίσκονται πρόθυμοι ιθαγενείς να την εξωραΐσουν για ένα νέο γύρο ανούσιου αυτομαστιγώματος κι όχι γόνιμης αυτοκριτικής; Δεν προτείνω να ζωστούμε με εκρηκτικά και να περικυκλώσουμε τη Βουλή όταν φτάσει η ώρα τού τρίτου μνημονίου.

Η ήττα, ωστόσο, είναι ντροπιαστική μόνο όταν δεν βρίσκει αντίσταση αλλά ανοιχτές θύρες. Ο καθένας ατομικώς κι όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε πολλά για να πάψουν να μας θεωρούν σκλάβους τους. Πόσω μάλλον όταν τα βαρίδια με τα οποία θεωρούμε πως μας έχουν αλυσοδέσει δεν βρίσκονται παρά μόνο στη φαντασία μας κι όταν οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι τα αδιέξοδα και οι μονόδρομοι υπάρχουν μόνο στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ο οποίος από όσο είμαι σε θέση να ξέρω είναι κι αυτός ανθρώπινη επινόηση και δεν δόθηκε στους θνητούς γραμμένος σε μαρμάρινη πλάκα από κάποιον προφήτη τού "Μεγάλου"...