Ο τουρισμός μόνο με τις απεργίες πλήττεται, όχι με το πιστολίδι στο κέντρο τής Αθήνας;...

Σκεφτείτε την περίπτωση, όπως έχει συμβεί δηλαδή, αναρχικοί να πετούσαν βόμβες μολότοφ στην Ερμού ή εργαζόμενοι να είχαν κλείσει τον πιο εμπορικό δρόμο τής Αθήνας για να διαμαρτυρηθούν για την οικονομική τους γενοκτονία. Η Ολ. Κεφαλογιάννη ακόμα θα έβγαζε ανακοινώσεις για δυσφήμηση του τουρισμού μας και τα μιντιακά παπαγαλάκια των εθνικών μας νταβατζήδων θα κατακεραύνωναν τους "αλήτες" που δεν θέλουν να εισρεύσει συνάλλαγμα στη χώρα των σερβιτόρων. Οταν, όμως, η αστυνομία πυροβολεί ημέρα μεσημέρι στο κέντρο τής Αθήνας προκειμένου να συλλάβει τον άνθρωπο ο οποίος "προφανώς" κι ευθύνεται για την κατάντια τής Ελλάδας, αυτό λέγεται επιβολή τού νόμου και της τάξης προς τέρψη των νοικοκυραίων που δεν έτυχε να είναι εκείνη την ώρα στην πλατεία Συντάγματος. Γιατί οι υπόλοιποι μάλλον κατάλαβαν για τα καλά ότι ασφαλής είσαι μόνο όταν είσαι νεκρός. Οσο είσαι ζωντανός μπορεί να την πατήσεις παντού κι οπουδήποτε, οποιεσδήποτε ελευθερίες σου κι αν έχεις παραχωρήσει για να ζεις με την ψευδαίσθηση πως είσαι ανέγγιχτος από τα γεγονότα...

Ούτε ο Ν. Μαζιώτης ούτε ο Χρ. Ξηρός ούτε οποιοσδήποτε άλλος αντάρτης πόλης θα μας γλιτώσουν από τα μνημόνια. Ο αριστερισμός δεν είναι η λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, είναι πολύ βαθύτερο για να επιλυθεί με τη δολοφονία, για παράδειγμα, των σαμαροβενιζέλων, η οποία περισσότερο θα συσπειρώσει στην πλευρά τής συντήρησης τους τρομαγμένους νοικοκυραίους παρά θα τους αφυπνίσει. Δεν αντιλέγω πως οι διάφοροι εκπρόσωποι της ελίτ φοβούνται περισσότερο όταν βρίσκονται εκεί έξω κάποιοι που θέλουν να τους σκοτώσουν. Η ιστορία, ωστόσο, έχει αποδείξει ότι αυτό δεν τους εμπόδισε ποτέ να πάρουν τις όποιες αποφάσεις έλαβαν σε βάρος των πολλών. Μπορεί η ζωή τους να είναι μια "χρυσή" φυλακή, με μια σειρά σεκιουριτάδων να εγγυάται τη σωματική τους ακεραιότητα, ωστόσο ποιό πρακτικό αντίκρισμα είχε αυτό στην καθημερινότητα των μικρομεσαίων; Στους κροίσους αρκεί να κολυμπούν, σαν άλλοι Σκρουτζ Μακ Ντακ, σε λίμνες από χρυσές λίρες κι ας μη μπορούν να απολαμβάνουν τις πραγματικές μικροχαρές τής ζωής. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι η απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης κι αυτή δεν επιτυγχάνεται ποτέ με μέσα την τρομοκράτηση και την τυφλή βία...

Το αντάρτικο πόλης είναι ένα ακόμα σύμπτωμα μιας κοινωνίας η οποία αδυνατεί να ωριμάσει, η οποία μπερδεύει την επαναστατικότητα με την επαναστατική γυμναστική και η οποία επιζητά στα άκρα τις απαντήσεις στα αδιέξοδά της. Είναι πολύ πιο εύκολο, για παράδειγμα, να πάρεις μια πέτρα και να σπάσεις μια βιτρίνα τράπεζας από το να χτίσεις ένα σύστημα στο οποίο ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν θα είναι το Α και το Ω. Είναι ασυγκρίτως καθησυχαστικότερο για τη συνείδησή μας να επιρρίπτουμε το σύνολο της ευθύνης για την υποδούλωσή μας στους άλλους και να δημιουργούμε κι ορισμένους αποδιοπομπαίους τράγους ανάμεσά τους από το να αναλογιστούμε πως η ζωή μας μπορεί να αλλάξει και με δικές μας αποφάσεις. Μέχρι, όμως, να το καταλάβουμε αυτό θα ηρωοποιούμε δήθεν "Ρομπέν των Δασών", οι οποίοι είτε μέσα στην πολιτική τους αφέλεια είτε εξυπηρετώντας άλλου είδους σκοπιμότητες συγχέουν την ανατροπή τού κατεστημένου με εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου κι αδυνατούν να συνεννοηθούν ακόμα και μεταξύ τους για το ποιός είναι πιο γνήσιος επαναστάτης από τον άλλο...