Μόνο οι αυτόχειρες εγκαταλείπουν όταν έχουν κάνει τα 41 από τα 42 χιλιόμετρα του μαραθωνίου...

Οταν έχεις ήδη διανύσει 41 χιλιόμετρα στο μαραθώνιο είναι λογικό να αισθάνεσαι κατάκοπος, να θέλεις ίσως και να εγκαταλείψεις μολονότι απέχεις ελάχιστα από τον τερματισμό, που από μόνο του είναι ένα μικρό θαύμα. Οφείλεις, ωστόσο, εκείνη τη στιγμή ξεχάσεις για λίγο πως είσαι ευάλωτος στην κούραση, να αναλογιστείς το έπαθλο που στέκεται μπροστά σου και να συνεχίσεις αυτό το "έξτρα μίλι" που θα έλεγαν και οι αγγλοσάξονες. Σε παρόμοια θέση βρίσκεται τούτη την ώρα η κυβέρνηση της Αριστεράς. Μπορεί η εγχώρια διαπλοκή και οι εθελόδουλοι να μην της το αναγνωρίζουν, σπέρνοντας διαβολή εκεί που υπάρχει σχέδιο, στρατηγική και γενναιότητα, ωστόσο το παραδέχονται όλο και περισσότεροι ξένοι πως αυτό το τετράμηνο ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης κινήθηκαν με πρωτοφανή μαεστρία, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τη λαϊκή εντολή που έλαβαν τον Ιανουάριο: να βγει, δηλαδή, η χώρα από τα μνημόνια δίχως να εξέλθει παραλλήλως από την Ευρωζώνη...

Ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός του των Οικονομικών πασχίζουν να ικανοποιήσουν ένα λαό που τα θέλει όλα δίχως ωστόσο να ματώσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι και μια κοινοβουλευτική ομάδα τού ΣΥΡΙΖΑ που έδειξε όλο τον κουτσαβακισμό της πάνω στην Ελ. Παναρίτη (όχι πως η συγκεκριμένη άξιζε καλύτερης συμπεριφοράς με βάση το πολιτικό κι επαγγελματικό της παρελθόν), αλλά δεν έβγαλε σχεδόν ούτε κιχ όταν κάποιος άλλος που ψήφισε κι εκείνος μνημόνια, δηλαδή ο Πρ. Παυλόπουλος, έγινε κάτι πολύ περισσότερο από εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ. Ξέρετε, όμως, ποιό είναι το ακόμα πιο τρελό; Πως έχουν πολλές, περισσότερες από όσες φαίνονται με το γυμνό μάτι, πιθανότητες να πετύχουν αυτό που ακόμα και τώρα μοιάζει ακατόρθωτο! Γι' αυτό και κάθε άλλη λύση πέρα από νίκη ή, έστω, τον έντιμο συμβιβασμό θα είναι ασυγχώρητη για την κυβέρνηση της Αριστεράς...

Η ΕΚΤ υπολογίζει το άμεσο κόστος για τα υπόλοιπα κράτη-μέλη τής Ε.Ε. από μια ελληνική χρεοκοπία στα 180 δισ. ευρώ, δίχως να λαμβάνονται υπόψη οι γεωπολιτικές επιπτώσεις από τη μετατροπή μιας χώρας με τη στρατηγική θέση που έχει η δική μας σε αποδιοπομπαίο τράγο όταν, για παράδειγμα, η Ρωσία καραδοκεί για να μας προσεταιριστεί στο άρμα της. Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός τής Ιαπωνίας προειδοποίησε τον πρόεδρο της Κομισιόν για τις παγκόσμιες συνέπειες από ένα Grexit, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ συνομιλεί με το Μέγαρο Μαξίμου συχνότερα κι από ό,τι το κάνει με τη σύζυγό του, η Ανγκ. Μέρκελ συγκαλεί έκτακτες συσκέψεις με τη διεθνή πολιτική ελίτ στο Βερολίνο και η Ελλάδα θα είναι πρώτο θέμα συζήτησης στη σύνοδο των επτά πλουσιότερων κρατών τού πλανήτη. Τί δείχνουν όλα αυτά; Κάτι παραπάνω από φόβο, τρόμο τής διεθνούς κοινότητας από το τί μπορεί να πάθει αν οι "τρελοί αναρχοκομμουνιστές των Αθηνών" αρνηθούν να περικόψουν μισθούς και συντάξεις εξαθλιωμένων πολιτών ή επαναφέρουν στοιχειώδη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια εργασιακά δικαιώματα...

Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών, παρ' όλη τη λάσπη που έχουν δεχθεί στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, έχουν κατορθώσει να συγκινήσουν όχι μόνο τον ελληνικό λαό αλλά και τους ευρωπαϊκούς δίχως να καταφεύγουν στο συναισθηματισμό και στην τζάμπα μαγκιά αλλά στη λογική. Το αποδεικνύει, άλλωστε, και το άρθρο τού Αλέξη Τσίπρα στη "Monde", τα επιχειρήματα του οποίου δεν διάβασα κανέναν να τα έχει αντικρούσει. Πώς, για παράδειγμα, να ισχυριστείς πως είναι επιτρεπτό σε μια προηγμένη χώρα σχεδόν οι μισοί συνταξιούχοι της να ζουν κάτω ή πλησίον τού ορίου τής φτώχειας;...

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έχει κανένα λόγο να βρομίσει τα χέρια της με το αίμα των μνημονίων κι ας παλεύει μέσα σε ασφυκτικές προθεσμίες και με αντιπάλους που δεν επιδιώκουν τον έντιμο συμβιβασμό αλλά την πλήρη και παραδειγματική υποταγή της. Λένε πως θα έπρεπε από τις 26 Ιανουαρίου να αρχίσει να εφαρμόζει μονομερώς το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Δεν στέκομαι στο ότι λήφθηκαν έτσι κι αλλιώς αποφάσεις που δεν είχαν την έγκριση των θεσμών (όπως οι 100 δόσεις ή η επαναπρόσληψη των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων) ή στο ότι το κρατικό ταμείο είναι άδειο για να γινόταν αυτό δίχως να χρειαζόμασταν εξωτερική βοήθεια. Αναρωτιέμαι, όμως, τί θα κερδίζαμε από μια διεθνή απομόνωση, ποιά θα ήταν τα οφέλη για τη χώρα αν δημιουργούσαμε την εντύπωση στην οικουμένη πως στην Ελλάδα δημιουργείται ένα καθεστώς τύπου Χότζα στην Αλβανία ή Κιμ Γιονγκ Ουν στη Βόρειο Κορέα, όπως ονειρεύονται οι σταλινικοί τού Περισσού...

Ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε πρώτα από όλα να πείσει τη διεθνή κοινή γνώμη πως δεν είναι ένας ακραίος λαϊκιστής που δεν σέβεται τίποτα και κανέναν. Σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό το έχει πετύχει σήμερα, όπως φάνηκε άλλωστε κι από την πρόσφατη επιτυχία των συγγενών Podemos στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη. Γι' αυτό και δεν έχει κανένα λόγο τώρα να γκρεμίσει ό,τι με κόπο έχτισε με το να υποκύψει στα μαφιόζικα διλήμματα που του θέτουν οι ξένοι τοκογλύφοι. Ας ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του, ας σκουπίσει τον ιδρώτα του, ας πάρει και μια βαθιά αναπνοή αλλά, αλίμονο, ας μην εγκαταλείψει τον αγώνα τώρα που το Καλλιμάρμαρο ξανοίγεται υπέρλαμπρο στον ορίζοντα...