Ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο, αλλά για την τύχη τού ΠΑΣΟΚ απόλυτο...

Ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο ούτε είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει στον παράδεισο, κι αυτό όχι μόνο και μόνο γιατί οι μαρξιστές αμφισβητούμε την ύπαρξή του. Το πόπολο κάνει πολλές φορές λάθη, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα τραγικά. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στα μνημόνια και στη συνέχεια πότισαν την πληγή με δηλητήριο δεν ήταν δικτάτορες αλλά δημοκρατικώς εκλεγμένοι. Πού θέλω να καταλήξω; Πως οι θέσεις τού βενιζελικού ΠΑΣΟΚ δεν είναι λανθασμένες επειδή οι δημοσκοπήσεις το φέρουν οριακά εντός Βουλής, αλλά επειδή είναι και στην πραγματικότητα! Δίχως να επιχαίρω για την πτώση του, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι είναι δικαιότατη για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, γιατί προκάλεσε την ασθένεια κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς κυριαρχίας του και, δεύτερον, γιατί όταν του δόθηκε η ευκαιρία να είναι ο πρώτος "γιατρός" που θα θεραπεύσει τον ασθενή, αυτός τον δηλητηρίασε. Ολοι έχουν δικαίωμα στις δεύτερες ευκαιρίες, ελάχιστοι όμως στην τρίτη, πόσω μάλλον όταν δεν έχουν αναγνωρίσει πως αυτοί φταίνε που έχασαν τις πρώτες δύο και κανένας άλλος...

Ο Β. Βενιζέλος έχει αρχίσει εδώ και καιρό να φιλοτεχνεί για τον εαυτό του την εικόνα τού θύματος της Ιστορίας, του πολιτικού δηλαδή που έδωσε και την ψυχή του για τη σωτηρία τής πατρίδας και που ο λαός θα του το αναγνωρίσει με το πέρασμα του χρόνου, αλλά είναι κοντόφθαλμος για να το διαπιστώσει άμεσα. Το πρόβλημα, ωστόσο, με τον απερχόμενο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι πως η Ιστορία δεν έχει καθυστερήσει να βγάλει την ομόφωνη κρίση της για το άτομό του, κι αυτή δεν είναι ευνοϊκή. Δεν πρόκειται, μάλιστα, να βελτιωθεί ακόμα κι αν αποτύχουν οι "αναρχοάπλυτοι" του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα σταθώ καν στα πολυποίκιλα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί ο ίδιος κατά την 20ετία περίπου που είναι μάχιμος πολιτικός, αλλά και νωρίτερα. Αργά ή γρήγορα θα τον κρίνει η δικαιοσύνη γι' αυτά. Ούτε θα επιχειρήσω να σας πείσω πως ακόμα και πριν την κρίση δεν έχει να παρουσιάσει κάτι ουσιαστικό ως κυβερνητικό έργο παρά μόνο φωτογραφικούς νόμους και τυποκτόνες διατάξεις. Επικεντρώνω στην τελευταία πενταετία, κατά την οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην υιοθέτηση και στην εφαρμογή των μνημονίων, στη μεγαλύτερη δηλαδή ανθρωπιστική καταστροφή που γνώρισε η αναπτυγμένη Ευρώπη από την εποχή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμα και να ήταν πλήρως επιτυχημένος πριν το 2010, ο βίος και η πολιτεία του αυτά τα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα είναι αρκετά για να τον στήσει η Ιστορία στο εκτελεστικό απόσπασμα με την κατηγορία τού μοιραίου, αν όχι και του δόλιου...

Οποιος πιστεύει, εξάλλου, ότι το ΠΑΣΟΚ μπορούν να αναγεννήσουν η Φ. Γεννηματά, ο Ανδρ. Λοβέρδος ή ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος (θα τρίζουν τα κόκαλα του Ανδρ. Παπανδρέου με όλους αυτούς που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους) μάλλον είναι βαθιά γελασμένος. Ετσι κι αλλιώς η κατοχή τής μπάλας αυτήν τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό από το ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει Μπαρτσελόνα. Ακόμα κι αν οι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες, αυτός ο αχταρμάς κεντροαριστεροδεξιών, σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον τής ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα κατορθώσουν και πολλά αν ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρει έναν έντιμο συμβιβασμό με τους διεθνείς τοκογλύφους, πόσω μάλλον μια νίκη. Θα κυκλοφορούν για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ως πολιτικά ζόμπι που θα περιμένουν κυρίως από το διεθνές νεοφιλελεύθερο λόμπι να κατασπαράξει την κυβερνώσα Αριστερά. Πώς να μην φωνάζει, λοιπόν, απελπισμένα κι ο έρημος ο Μπ. Παπαδημητρίου "βάστα ΔΝΤ"; Αυτό είναι το τελευταίο αποκούμπι των ξοφλημένων...