Το "λέει" και η εκκλησία: αφήστε τη γιόγκα και πιάστε την πλατεία...

Ο Αλέξης Τσίπρας άργησε να βάλει δυναμικότερα στο παιχνίδι τον παράγοντα που είναι ικανός να γείρει μια και καλή την πλάστιγγα υπέρ του, δηλαδή τον ελληνικό λαό και, κατ' επέκταση, τους ευρωπαϊκούς. Αν το είχε κάνει νωρίτερα, αν δεν κρατούσε μια αμυντική στάση στις διαρροές των δανειστών και των εγχώριων υποστηρικτών τους αλλά αντιθέτως εξηγούσε στους πολίτες βήμα βήμα τί απαιτούν από εμάς, τα οποία είναι αδύνατο να δεχθούμε, σήμερα θα ήταν πολύ υψηλότερα τα δημοσκοπικά ποσοστά εκείνων που δεν θέλουν ευρώ πάση θυσία ή που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν στη ρήξη από το να υπογραφεί ένα τρίτο μνημόνιο. Ακόμα και τώρα, ωστόσο, δεν είναι αργά, γι' αυτό και η χθεσινή ομιλία τού πρωθυπουργού στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, η καλύτερη που εκφώνησε ποτέ μετά από εκείνη των προγραμματικών δηλώσεων, έχει μεγάλη αξία...

Σε αυτήν την τελική φάση τής διαπραγμάτευσης ο Αλέξης Τσίπρας ενεργοποιεί το λαϊκό αίσθημα δικαίου, αυτό που απαιτεί τούτη τη φορά την κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία κι όχι οι μικρομεσαίοι. Γι' αυτό και είναι σημαντικό να είναι πολύς ο κόσμος που θα συγκεντρωθεί το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος: όχι για να στηρίξει την κυβέρνηση της Αριστεράς, με την οποία ο καθένας μας μπορεί να έχει μεγαλύτερες ή μικρότερες διαφωνίες, αλλά γιατί απλούστατα δεν υφίσταται δημοκρατία χωρίς λαϊκή συμμετοχή ούτε γκρέμισμα της λιτότητας δίχως την πάλη γι' αυτόν το στόχο από τους άμεσα ενδιαφερόμενους...

Στην θέση των "έγκυρων" τηλεοπτικών αναλυτών, αυτών που εκπαιδεύτηκαν για παράδειγμα από το ΔΝΤ για να είναι καλά παπαγαλάκια, δεν θα ήμουν και τόσο σίγουρος ότι δεν θα βρεθεί άμεσα κάποια λύση στο ελληνικό ζήτημα. Η διπλωματική ιστορία, άλλωστε, έχει αποδείξει πολλάκις ότι όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή. Ως επί το πλείστον η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει τους συμβιβασμούς που είναι απαραίτητοι σε ένα "γάμο" κι από εκεί και πέρα απομένει στους θεσμούς να προχωρήσουν στους δικούς τους. Οι τελευταίοι, εξάλλου, είχαν τη δυνατότητα επί μία πενταετία να εφαρμόσουν το δικό τους μοντέλο δημοσιονομικής προσαρμογής, το οποίο προκάλεσε μια ανθρωπιστική καταστροφή άνευ μεταπολεμικού προηγουμένου στην Ευρώπη και το οποίο στηρίχθηκε σε λανθασμένους πολλαπλασιαστές, όπως οι ίδιοι έχουν ομολογήσει...

Θα ήταν, επομένως, δικαιότερο να αφεθεί ο Αλέξης Τσίπρας να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι αν αυτό αποτύγχανε τότε ας επανέρχονταν με τις δικές τους ιδεοληψίες. Δεν είναι, προφανώς, βέβαιο ότι η Θεσσαλονίκη θα έδινε τη λύση, αλλά είναι σίγουρο ότι τα μνημόνια δεν την έφεραν. Και πώς να τη φέρουν όταν πληθαίνουν οι αποκαλύψεις γι' αυτό που υποψιαζόμασταν: πως στόχος τους δεν ήταν η διάσωση της Ελλάδας, αλλά κυρίως των γερμανογαλλικών τραπεζών...

Η ελληνική κοινωνία έχει πολύ δρόμο μπροστά της ώσπου να κατορθώσει να ριζοσπαστικοποιηθεί. Οι ενδείξεις για το διαχρονικό συντηρητισμό της είναι πολλές τριγύρω μας: οι μετανάστες θεωρούνται ζώα κι όχι άνθρωποι που δεν είναι δυνατό να ζουν στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δίχως τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής. Οι χρυσαυγίτες μπάτσοι αποτελούν ιερή αγελάδα για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης των νοικοκυραίων Γ. Πανούση, ο οποίος όσο τους χαϊδεύει τόσο πιο πολύ επανακάμπτει η ακροδεξιά βία. Η επίσημη εκκλησία τού υποτίθεται "λάιτ Χριστόδουλου" Τζερόνιμο αντί να πληρώσει κανένα φόρο στο Δημόσιο έχει κηρύξει ιερό πόλεμο στο σύμφωνο συμβίωσης, στους ομοφυλόφιλους, στη γιόγκα και, ποιός ξέρει, αύριο μεθαύριο μπορεί να επεκταθεί στις προγαμιαίες σχέσεις, στις πιλάτες και στη λιποαναρρόφηση...

Το δυστύχημα είναι πως όλοι αυτοί οι γραφικοί αποτελούν μια διόλου ευκαταφρόνητη μειοψηφία τού πληθυσμού, η οποία δεν θα ξεφύγει ποτέ από τις αγκυλώσεις της αν δεν προχωρήσουν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις σε κομβικούς τομείς όπως είναι η παιδεία, η πλήρης διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας. Κάποια στιγμή η διαπραγμάτευση θα ολοκληρωθεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Από εκεί και πέρα η Αριστερά οφείλει να αρπάξει από τα μαλλιά την ιστορική δυνατότητα που της έδωσε στην ουσία το ίδιο το χρεοκοπημένο καθεστώς για να το ξεριζώσει, ναι μεν χωρίς αυταρχισμό αλλά με πυγμή κι αποφασιστικότητα...