"Μικρός λαός και πολεμά, δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγουδι"...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας έβγαζε έναν αναπτήρα κι έκαιγε την πεντασέλιδη πρόταση των θεσμών, κανένας δεν θα τον αδικούσε. Πρόκειται για ένα τρίτο μνημόνιο για το οποίο είναι σαφέστατο ότι δεν έχει λάβει λαϊκή εντολή για να υπογράψει. Υπάρχουν, βεβαίως, διάφορες θεωρίες για το γιατί οι διεθνείς τοκογλύφοι καταθέτουν προτάσεις οι οποίες είναι χειρότερες από τις προηγούμενες. Η εγχώρια αντιπολίτευση θέλει να πιστεύει ότι γίνεται γιατί αρνηθήκαμε να αποδεχθούμε τις αρχικές, οι οποίες κι αυτές έτσι κι αλλιώς δεν ήταν καλύτερες από το email Χαρδούβελη. Η άλλη οπτική σχετίζεται με τη λογική τού "ζητάω τα πάντα για να κερδίσω τα μισά". Κάπως έτσι, άλλωστε, διαπραγματεύεται κι ο πρωθυπουργός από την πλευρά του...

Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα το οποίο όποιος απαντήσει θα έπρεπε να του δοθούν περισσότερα από τα εννιάμισι εκατομμύρια ευρώ που κέρδισε ο υπερτυχερός τού Τζόκερ: θα καταλήξει πουθενά όλη αυτή η ιστορία; Εδώ που έχουμε φτάσει όλα τα σενάρια είναι πιθανά, κάποια περισσότερο και κάποια άλλα λιγότερο: από τα απευκταία της ντροπιαστικής συνθηκολόγησης και της χρεοκοπίας μέχρι, όμως, και το καλύτερο που ξεπερνά ακόμα κι αυτόν τον έντιμο συμβιβασμό και είναι δυνατό να χαρακτηριστεί και θρίαμβος της Αθήνας. Για πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια η Ελλάδα δεν είναι κλεισμένη στα καρέ της, ευελπιστώντας πως οι αντίπαλοί της θα τη λυπηθούν και δεν θα τη συντρίψουν, αλλά παίζει στο ανοιχτό γήπεδο με στόχο να σκοράρει και να "κλέψει" τη νίκη έστω και στο 90'. Είναι, επομένως, προτιμότερο να περιμένουμε λίγο ακόμα, με όποιες βραχυπρόθεσμες συνέπειες έχει αυτό για την πραγματική οικονομία, από το να υπογράψουμε μια συμφωνία που θα μας καταποντίσει για τα επόμενα 50 χρόνια...

 Ο Αλέξης Τσίπρας ακόμα κι αν ο ίδιος το ήθελε, που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούσε να υπογράψει το κωλόχαρτο που του έδωσε ο κλόουν Ζ.Κ. Γιούνκερ γιατί πολύ απλά αυτό σημαίνει την απώλεια της δεδηλωμένης στη Βουλή. Οταν κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανό να μην ψηφίσουν μια συμφωνία έστω κι αν γίνει πλήρως αποδεκτή από τους εκβιαστές η ελληνική πρόταση, με το επιχείρημα πως υπάρχουν αποκλίσεις και σε αυτή από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, καταλαβαίνετε πως είναι αδύνατο να ψηφίσουν ένα τρίτο μνημόνιο. Κι όσο κι αν διαφωνώ με την απόλυτη και δραχμολαγνική προσέγγιση της κατάστασης από την Αριστερή Πλατφόρμα και την υπόλοιπη αντιπολίτευση στο εσωτερικό τού κυβερνώντος κόμματος, δίχως να αμφισβητώ την εντιμότητα των προθέσεών τους, δεν παύουν να αποτελούν το ύστατο ανάχωμα στην περίπτωση που πέσει το Μαξίμου. Γι' αυτό και η παρουσία τους, ακόμα κι ως διαπραγματευτικός μπαμπούλας απέναντι στους ευρωπαίους και τους δουνουτούδες, είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμη τούτη την ώρα...

Φυσικά είναι δικαίωμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη ή του Μανώλη Γλέζου να βλέπουν τη ρήξη ως μονόδρομο πριν καν σφυρίξει τη λήξη τού ματς ο διαιτητής. Ούτε κι ο γράφων, άλλωστε, πιστεύει ότι μια οποιαδήποτε συμφωνία είναι προτιμότερη από τη χρεοκοπία ή το Grexit, απλούστατα γιατί δεν θα τα αποφύγουμε ούτως ή άλλως με ένα νέο πακέτο άγριας λιτότητας, το οποίο απλώς θα καθυστερήσει το αναπόφευκτο κρατώντας τον ασθενή με μηχανικά μέσα στη ζωή, αν αυτό λέγεται ζωή, και παραπέμποντας για αργότερα την ανασυγκρότηση της πραγματικής οικονομίας, ενώ θα φέρει στην εξουσία δυνάμεις οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση θα είναι πάλι ενεργούμενα της ελίτ (βλ. Ποτάμι) και στη χειρότερη απολογητές τού Χίτλερ (Χρυσή Αυγή) ή του Στάλιν (ΚΚΕ). Από την άλλη, ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να πηδήξουμε στο γκρεμό τού Ζαλόγγου σαν άλλες σουλιωτοπούλες αν οι "Τούρκοι" δεν αποδεχθούν τόσο απειλητικοί όσο φοβόμαστε πως είναι...

Οπως λέει και το τραγούδι, η Ρωμιοσύνη ένα χρόνο ζει ειρήνη και τριάντα στη φωτιά. Ετσι, λοιπόν, τώρα για μια ακόμα φορά στην πλούσια Ιστορία της, από τις πλουσιότερες της ανθρωπότητας, βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με επιλογές που δεν αφορούν μόνο τους ζωντανούς έλληνες αλλά κι εκείνους που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί. Γι' αυτό και είναι ευτύχημα για τον τόπο το ότι αυτοί που τον κυβερνούν δεν έχουν σκελετούς στη ντουλάπα από τους οποίους να τους κρατούν στο χέρι τα ντόπια και τα ξένα συμφέροντα και το ότι έχουν ως ταξική τους προτεραιότητα τη διάσωση των αδύναμων. Δεν ξέρω αν θα πάμε σε δημοψήφισμα ή σε εκλογές, που είναι και τα δύο θεμιτές λύσεις γιατί μόνο οι εχθροί της δικαιούνται να βλέπουν τη δημοκρατία ως πρόβλημα, ούτε αν ο πρωθυπουργός υποκύψει στον ύστατο εκβιασμό και υπογράψει μια νέα ταπεινωτική συμφωνία τής Βάρκιζας. Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι ότι όπως πριν 70 χρόνια οι κομμουνιστές δεν είχαν κανένα λόγο να παραδώσουν τα όπλα τους στους δωσίλογους ούτε να απόσχουν από τις εκλογές έτσι και σήμερα η Αριστερά δεν είναι υποχρεωμένη να γονατίσει μπροστά στους κωδωνοκρούστες τού νεοφιλελευθερισμού που ονειρεύονται ευρωπαϊκές χώρες με μισθούς και συντάξεις Μπαγκλαντές. Ας μη γελιόμαστε: αν σήμερα πέσει η Ελλάδα, η οποία παλεύει μόνη της με τα θεριά, πολύ σύντομα θα πέσει και η Ευρώπη. Προσδεθείτε, επομένως, γιατί έρχονται αναταράξεις, ακόμα και σύγκρουση. Μου είναι αδύνατο να κρύψω τον ενθουσιασμό μου γι' αυτό!