Αλέξη γονάτισε στους νεκρούς αυτού του λαού και η Ιστορία θα σου ανήκει...

Συμμερίζομαι την αγωνία πολλών να μην προκληθεί εθνικός διχασμός με αφορμή τη διαπραγμάτευση για να αποφύγουμε ένα τρίτο μνημόνιο. Αυτό που φοβάμαι, ωστόσο, περισσότερο είναι ο ταξικός εμφύλιος, το ξέσπασμα του οποίου ίσως να είναι αδύνατο να αποφύγουμε. Καταλαβαίνω οι 500-1000 οικογένειες των ολιγαρχών, το επιχειρηματικό-τραπεζικό-πολιτικό-μιντιακό κατεστημένο να στηρίζει ή να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις-παρωδία όπως αυτές του "Μένουμε...Μαλάκες", συγγνώμη, "Ευρώπη". Δυσκολεύομαι, όμως, αφάνταστα να σταθώ στο πλευρό εκείνων που εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών τους...

Το να χρησιμοποιεί καταχρηστικώς ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, για παράδειγμα, το επιχείρημα πως δεν θέλει να πληρώνει φόρους ή να απαιτεί να μειωθεί το εργατικό κόστος γιατί "προσφέρει θέσεις εργασίας" είναι δικαίωμά του. Να το ασπάζεται, ωστόσο, ο εργαζόμενος ο οποίος καλείται να βάζει από την τσέπη του ακόμα και το υστέρημά του για να καλύπτει το δημοσιονομικό κενό που αφήνουν πίσω τους οι πλούσιοι φοροαποφεύγοντες ή να αποδέχεται να δουλεύει σαν να είναι δούλος με ελάχιστα χρήματα για να μην είναι άνεργος μόνο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης θα μπορούσα να το συσχετίσω. Κι όταν, μάλιστα, ο ραγιαδισμός του γίνεται πλακάτ στην πλατεία Συντάγματος, τότε η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά και καλεί την ψυχιατρική να δώσει λύση...

Δεν ξέρω αν η σημερινή θα είναι η τελευταία ημέρα τού πολέμου. Δεν γνωρίζω αν μια τυχόν συμφωνία θα είναι τουλάχιστον έντιμος συμβιβασμός ή μια διαφωνία η καταστροφή τής χώρας. Μην πιστεύετε, όμως, εκείνους που εμφανίζονται σίγουροι είτε για το ένα είτε για το άλλο. Σε περίπτωση ρήξης από το πρωί τής Τρίτης θα κινούμαστε σε αχαρτογράφητα ύδατα έτσι κι αλλιώς. Ο Αλέξης Τσίπρας, πάντως, έχει διανύσει πολύ δρόμο για να γονατίσει την ύστατη στιγμή. Εχει ήδη κάνει παραχωρήσεις σε σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης κι ενδεχομένως να χρειαστούν μερικές ακόμα προκειμένου να κλειστεί το ντιλ. Οι πιθανότητες για να επιστρέψει, πάντως, με ψηλά το κεφάλι από τις Βρυξέλλες είναι πολλές. Η αποφυγή, τουλάχιστον άμεσης, μείωσης μισθών και συντάξεων, η καινοφανής για τα ελληνικά δεδομένα φορολόγηση των πλούσιων στρωμάτων κι ένα χρονοδιάγραμμα για την αναδιάρθρωση του χρέους εφόσον επιτευχθούν θα ισοδυναμούν με θρίαμβο. Θα δώσουν, άλλωστε, και χρόνο στην κυβέρνηση της Αριστεράς να επιταχύνει τις κινήσεις της για την εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου σε αυτήν τη χώρα...

Με δεδομένο ότι ακόμα και στις στημένες δημοσκοπήσεις η πλειοψηφία πιστεύει ότι στο τέλος θα κερδίσουν οι θεσμοί, ο Αλέξης Τσίπρας είναι σε θέση να διαχειριστεί οποιαδήποτε συμφωνία δεν θεωρηθεί πλήρης υποταγή. Οταν, για παράδειγμα, ο Μπ. Ομπάμα είναι έτοιμος να εκφωνήσει διάγγελμα στην περίπτωση που δεν βγει λευκός καπνός από τις Βρυξέλλες είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα για κανένα. Ο σαραντάρης πρωθυπουργός, με μια ζαριά και μέσα σε μόλις πέντε μήνες στην εξουσία, έχει την ευκαιρία να καταχωρηθεί είτε στις σημαντικότερες προσωπικότητες των τελευταίων εκατό χρόνων είτε ως εκείνος που οδήγησε ένα λαό στην ολική ταπείνωση με την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου ή με μια άτακτη χρεοκοπία...

Είναι, όμως, κι ο πρώτος Αριστερός (δίχως κεντρώες ή σοσιαλδημοκρατικές καταβολές) πρωθυπουργός στην ελληνική Ιστορία κι αυτό δεν έχουν μπορέσει ακόμα να αποκωδικοποιήσουν οι τεχνοκράτες τού νεοφιλελευθερισμού στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Τί σημαίνει αυτό; Οτι ο στίχος τού Γιάννη Ρίτσου πως "ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του" δεν είναι απλώς τσιτάτο αλλά βίωμα γενιών και γενιών Αριστερών που δεν λύγισαν όταν ήταν εύκολο και κοινωνικώς αποδεκτό να το κάνουν όταν οι "Γερμανοί ήταν φίλοι μας" ή όταν "η Μακρόνησος ήταν ο νέος Παρθενώνας". Αυτήν την παράδοση κουβαλά στον ώμο του ο Αλέξης Τσίπρας κι αυτήν δεν έχει δικαίωμα πρωτίστως να προδώσει, παλεύοντας ακόμα και για το λούμπεν προλεταριάτο που στοιχίζεται πίσω από τους αφέντες όπως τα πρόβατα πίσω από τους λύκους...