Χαμένοι στον πολιτικό τους αυτισμό...

Το "Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο" ναι μεν έχει χιλιοπαιχτεί στην ελληνική τηλεόραση, αλλά πιθανότατα δεν έχει προβληθεί ποτέ στη γερμανική! Αυτή είναι και η μοναδική δικαιολογία, μαζί με το ότι πιθανότατα δεν έχει διαβάσει ποτέ βιβλίο ψυχολογίας, που έχει ο Β. Σόιμπλε για να πιστεύει ότι η πολιτική τού "μαστιγίου" που επιβάλλεται στην Ελλάδα είναι η ορθότερη για να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιπες "άτακτες" χώρες. Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κατανοήσουν ότι στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία η προτεσταντική τους ηθική έχει τόση αξία όση η επιχειρηματολογία του σπάρου περί του δικαιώματος στη ζωή σε υποθετική συζήτησή του με καρχαρία! Πόσω μάλλον όταν το λίθο έχουν δικαίωμα να πετούν μόνον οι αναμάρτητοι κι όχι όσοι κονομούσαν και οι ίδιοι από την απληστία των άλλων. Είναι τόσο ανόητοι, άλλωστε, που τους έχουν πάρει "στο ψιλό" ακόμα και μεγαλοκερδοσκόποι, όπως ο Τ. Σόρος, που τους κοροϊδεύουν κατάματουτρα όταν τους υπενθυμίζουν πως οι πολιτικοί οφείλουν να είναι εκείνοι που επιβάλλουν τους κανόνες στην αγορά κι όχι το αντίστροφο. Αυτόν τον πολιτικό αυτισμό των μεγαλοσχήμονων ευρωπαίων αξιωματούχων πληρώνει τώρα και η Ιταλία, που δανείζεται πλέον με επιτόκιο υψηλότερο από εκείνο που θα έπρεπε να καταβάλει η Ελλάδα πριν μπει στο μνημόνιο, κι όχι μόνο τον επικίνδυνο Σ. Μπερλουσκόνι. Κι όμως, ύστερα από όλα αυτά η Γερμανία εξακολουθεί να πιστεύει ότι αν απλώσει μια κουρτίνα ανάμεσα σε εκείνη και στα "μολυσμένα" κράτη η "χολέρα" δεν πρόκειται να τη χτυπήσει. Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός τής Πορτογαλίας, την οποία οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών υμνούν για την πιστή εφαρμογή του δικού της μνημονίου, δήλωσε πως αυτό δε "βγαίνει" και πως θα πρέπει να υπάρξουν τροποποιήσεις του. Και να σκεφτεί κανείς πως η Πορτογαλία δεν έχει ανάγκη τις ριζικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες χρειάζεται η ακόμα δομημένη στα οθωμανικά πρότυπα χώρα μας...

Κι αφού μίλησα για πολιτικό αυτισμό, φυσικά και δεν θα μπορούσα να εξαιρέσω το ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο κατάληξε στο δημόσιο συμπέρασμα για όσα έλαβαν χώρα στις παρελάσεις ότι ήταν ενέργειες μειονοτήτων, οι οποίες απλώς φωνάζουν δυνατότερα από τη σιωπηρή υποτίθεται πλειονότητα των ελλήνων, η οποία είναι ενθουσιασμένη με την προοπτική της ανά τρίμηνο σωτηρίας της Ελλάδας. Αφού είναι τόσο σίγουροι ότι οι έλληνες συντάσσονται με τις επιλογές τους γιατί δεν προκηρύσσουν εκλογές ή ένα δημοψήφισμα; Ας κάνουν κάτι από τα παραπάνω και ύστερα ας έλθουν να βγάλουν κηρύγματα περί δημοκρατίας εκείνοι που δεν ξέρουν τί σημαίνει, παρά μόνο την τιμή της μονάχα, για να παραφράσω και Μπρεχτ. Αλλά τί λέω ο χαζός; Ηδη βρέθηκε ο ένοχος για τα δεινά της πατρίδας, ο μαθητής που μούντζωσε τους επισήμους στη Λάρισα! Ευτυχώς που υπάρχει κι ο πολιτικός ορθολογισμός για να ξεχνιέται η απώλεια της εθνικής και, κυρίως, της λαϊκής κυριαρχίας...

Μια υπέροχη ημέρα για να είσαι έλληνας!

Το ομολογώ πως δεν αισθάνομαι πάντοτε υπερήφανος που είμαι έλληνας, παρότι δεν παραχωρώ το μονοπώλιο για την αγάπη της πατρίδας στους ακροδεξιούς εντός κι εκτός Βουλής. Ωστόσο, η σημερινή είναι μια εντελώς διαφορετική ημέρα, είναι ημέρα εθνικής υπερηφάνειας, μια ημέρα που μπορείς να καχιέσαι σε όποιον ρωτά για την καταγωγή σου πως είσαι έλληνας! Κι αυτό γιατί σήμερα οι έλληνες είπαν ένα βροντερό "ΟΧΙ" στο πολιτικό κι επιχειρηματικό σύστημα και στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης που τα στηρίζουν και τα οποία θριαμβολογούν αυτές τις ημέρες για μια απόφαση των Βρυξελλών που δένει χειροπόδαρα την Ελλάδα στο λημέρι του νεοφιλελευθερισμού για τουλάχιστον μια δεκαετία...
Βεβαίως οι πολιτικοί μας, προεξάρχοντος του θλιβερού Προέδρου της...Ολιγαρχίας, πιστεύουν ακόμα ότι δεν τους φτύνουν, αλλά βρέχει! Δεν εξηγείται αλλιώς το θράσος του...δανειστή τού Ανδρέα Παπανδρέου για να χτίσει τη βίλα του στην Εκάλη, του ανθρώπου που πάντοτε είχε έτοιμα μόνο τα "ναι" για τους προϊσταμένους του, να καθυβρίζει εκείνους που δεν τον άφησαν να παρακολουθήσει άλλη μια στρατιωτική παρέλαση από το βάθρο του. Εχει, μάλιστα, την απαίτηση να του φερόμαστε σαν ιερή αγελάδα επειδή στα νιάτα του ήταν αντάρτης. Λες κι αυτό του δίνει συγχωροχάρτι για όλη την υπόλοιπη διαδρομή του ή λες και τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα...
Τα ίδια ανδρείκελα, εξάλλου, που όταν πηγαίνουν στην Ευρώπη ή όταν μιλούν με τα εγχώρια αφεντικά τους δεν ξέρουν παρά να σκύβουν το κεφάλι και να λένε "μάλιστα", έχουν το θράσος να πιάνουν στο στόμα τους το "ΟΧΙ" των ελλήνων πριν από εβδομήντα ένα χρόνια και να μιλούν για αμαύρωση της εθνικής επετείου και των θεσμών. Μα, σήμερα οι έλληνες τίμησαν αυτήν την επέτειο περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά! Γιατί η ουσία των εθνικών γιορτών δε βρίσκεται στις παράτες και στα πολεμικά εμβατήρια, αλλά στον ξεσηκωμό εναντίον εκείνων που απειλούν τη λαϊκή κι εθνική κυριαρχία...
Ομνύουν στη δημοκρατία εκείνοι που δε ρώτησαν ποτέ τον ελληνικό λαό αν θέλει το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμό ή το "κούρεμα" των μισθών και των συντάξεών του. Οχι μόνο του υποσχέθηκαν άλλα πράγματα προεκλογικώς, αλλά θέλουν να τον δεσμεύσουν και για διάστημα πολύ μεγαλύτερο της τετραετίας για την οποία εκλέχτηκαν στηριζόμενοι στο ψέμα και στην εξαπάτηση. Ε, λοιπόν, "κύριοι", αφού δε δίνετε στον "εχθρό" λαό βήμα να μιλήσει στις κάλπες, αυτός θα επιμένει να μιλά στις παρελάσεις και στις πλατείες σας. Κι αυτό γιατί του είναι αδύνατο να πιστέψει ότι μια πολιτική άγριας λιτότητας εν μέσω ύφεσης θα τον βγάλει από το αδιέξοδο. Οσο η ανάπτυξη απουσιάζει, το μόνο που είναι βέβαιο είναι η αύξηση της ανεργίας, αρα και η μείωση των τραπεζικών καταθέσεων εν τοις πράγμασι αφού όλο και περισσότεροι έλληνες θα τρώνε από τα έτοιμα. Κι όσο για τις συντάξεις, με το "κούρεμα" που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταμεία σε μερικά χρόνια θα πανηγυρίζουμε αν το ανώτατο όριό τους θα είναι τα πεντακόσια ευρώ. Μετά από όλα αυτά είμαι λαϊκιστής όταν αναρωτιέμαι αν είναι ανόητοι ή προδότες όσοι θριαμβολογούν για τη...νιοστή "σωτηρία" μας;

Φαλακρός πράκτωρ...Γου Που!

Θυμάστε την ταινία κατά την οποία ο "φαλακρός πράκτωρ Θου Βου" ξεκινά από την Αθήνα με κατεύθυνση την Θεσσαλονίκη μόνο που εξαιτίας της ατζαμοσύνης του δε φτάνει ποτέ στη συμπρωτεύουσα, αλλά μένει στην πρωτεύουσα; Αν ναι, τότε θα θυμάστε και την ατάκα "έχει και η Θεσσαλονίκη Ακρόπολη"; Δεν τα λέω αυτά για να τιμήσω τη μνήμη τού Θανάση Βέγγου, αλλά για να εντοπίσω τον παραλληλισμό με τον πρωθυπουργό Γου Που. Για τους πιο κουλτουριάρηδες ίσως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μύθο του Σίσσυφου...

Η κυβέρνηση θριαμβολογεί γι' άλλη μια...σωτηρία της χώρας, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια θεωρητική επιστροφή στα επίπεδα του προ διετίας χρέους όταν οι ίδιοι άνθρωποι μας έλεγαν γι' αυτό πως είναι δυσβάσταχτο και πως η χώρα μοιάζει με τον Τιτανικό. Μακάρι, όμως, έστω να επιστρέφαμε στα επίπεδα της προ "εποποιίας" Παπανδρέου εποχής. Κι αυτό όχι γιατί λησμονώ τον τεμπέλη της Ραφήνας, αλλά γιατί στο μεσοδιάστημα έχει μεσολαβήσει η επιβολή μιας άγριας λιτότητας έναντι δικαίων κι αδίκων, η οποία δεν έχει πλήξει μόνο τα εισοδήματα των ελλήνων, αλλά και το εθνικό ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει, επομένως, πως και το ποσοστό του χρέους αυξάνεται αλματωδώς, ειδικώς αν ακολουθήσει, όπως είναι και το πιθανότερο, ένα νέο πακέτο μέτρων το οποίο δεν θα αφορά, "βεβαίως", την ανάπτυξη, αλλά την περαιτέρω φτωχοποίηση του ελληνικού λαού...

Εχω, επίσης, μια απορία: γιατί δε μας ενημερώνουν για το ακριβές ύψος του "κουρέματος" παρά αναφέρονται μόνο σε ένα ποσοστό πενήντα τοις εκατό, το οποίο όμως δεν υπολογίζεται πάνω στο σύνολο του χρέους; Και γιατί δε μας εξηγούν πώς ακριβώς θα διασφαλιστούν οι συντάξεις των ελλήνων; Μήπως, λέω μήπως, θα "κουρευτούν" και οι συντάξεις σε τέτοιο βαθμό που θα μοιάζουν με το...κεφάλι του Γιουλ Μπρίνερ; Ωστόσο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν ακούω απαντήσεις παρά μόνο τα "παφ" από τις σαμπάνιες που ανοίγονται για τη...νιοστή σωτηρία τής χώρας. Ελάχιστα λέγονται, για παράδειγμα, για τη λιτότητα δεκαετίας, το λιγότερο, που μας περιμένει, τις μειώσεις των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, την ανεργία αλλά και για τη διαβόητη διεθνή επιτροπεία. Λες κι ο γκάουλαϊτερ Ράιχενμπαχ ήρθε για να σώσει τον ελληνικό λαό κι όχι την καγκελαρία της Ανγκ. Μέρκελ...

Κάποιοι βιάζονται να γίνουν γερμανοτσολιάδες...

Τα αισθήματά μου απέναντι σε όσους λατρεύουν να είναι ραγιάδες εξαρτώνται από την ψυχική μου διάθεση της στιγμής: όταν είμαι πιο χαλαρός, απλώς γελώ. Οταν, όμως, είμαι "φορτωμένος" από τα υπόλοιπα βάρη της καθημερινότητας, εξοργίζομαι! Αυτό παθαίνω και με όλους εκείνους που αδημονούν να γίνουμε κι επισήμως...ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο, όπως ισχυρίζονται τυφλωμένοι από την εθελοδουλία τους, θα μπορέσει η Ελλάδα να ορθοποδήσει. Λυπάμαι, αλλά όσο γελοία μου ακούγεται η αντίληψη πως στο γενετικό υλικό των ελλήνων βρίσκεται το μεγαλείο τόσο αστεία είναι και η θεωρία πως οι έλληνες δε μπορούν να είναι τίποτα άλλο από τεμπέλικα λαμόγια, τα οποία δεν ξέρουν παρά να κοιτούν την πάρτη τους, γι' αυτό και δε μπορούν να οικοδομήσουν ένα αξιόπιστο κράτος. Οι λαοί, όμως, είναι όπως τα παιδιά: όπως τους μάθεις θα συμπεριφέρονται...

Αυτό χρειάζεται τώρα η χώρα, δηλαδή αλλαγή νοοτροπίας, που έτσι κι αλλιώς επέρχεται με βίαιο τρόπο, κι όχι κάποιους ξένους δήθεν σωτήρες, οι οποίοι το τελευταίο για το οποίο νοιάζονται είναι η ευημερία τού ελληνικού λαού. Αυτοί καλά κάνουν από την πλευρά τους να πιέζουν καταστάσεις ώστε η χώρα να τους πουληθεί "κοψοχρονιά". Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εμείς θα πρέπει να ανοίγουμε σαμπάνιες ακόμα και στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης...

Προφανώς και η αλλαγή νοοτροπίας δεν προκύπτει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ούτως ή άλλως, όμως, εδώ που φτάσαμε μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν παρά μόνο στη λαϊκιστική φαντασία του Αντ. Σαμαρά. Ας εκμεταλλευτούμε, επομένως, τη σημερινή δυστυχία μας για να οικοδομήσουμε τη μελλοντική μας ευτυχία, η οποία θα πρέπει να στηρίζεται σε αποφάσεις που λαμβάνονται από όσους κατοικούν αυτήν τη χώρα, ανεξαρτήτως αν διαθέτουν την ελληνική υπηκοότητα ή όχι, κι όχι από αλλοδαπούς κυβερνήτες που θα επισκέπτονται κάθε τόσο την Ελλάδα για να διαπιστώνουν αν οι επενδύσεις τους "πιάνουν τόπο"...

Για να μην παρεξηγηθώ: δεν είμαι εναντίον των ξένων επενδύσεων στη χώρα, ούτε ακόμα στην παροχή τεχνικής βοήθειας για την επίλυση προβλημάτων όπως η φοροδιαφυγή. Αυτά είναι καλοδεχούμενα, ωστόσο το σημαντικότερο είναι να υπάρξει η πολιτική βούληση για την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων κι αυτή είναι "είδος" υπό εξαφάνιση μεταξύ του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Γι' αυτό και δεν περιμένω η Ελλάδα να σωθεί από τα "ρετιρέ" της, αλλά από τα "υπόγειά" της. Η αλληλεγγύη που θα προκύψει, θέλοντας και μη, μεταξύ των πληττόμενων από την κρίση είναι μια καλή αρχή για να χτίσουμε μια πολιτεία που δεν θα βασίζεται στο ρουσφέτι κι άλλα οθωμανικά κατάλοιπα ούτε στην ξενομανία, αλλά στις δικές μας δυνάμεις. Κι αυτές υπάρχουν όσο κι αν κάποιοι βιάζονται να γίνουν γερμανοτσολιάδες...

Κλάψε για εμάς Αργεντινή!

Κάθε σύστημα έχει τις ρωγμές του κι από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να γλιτώσει ούτε η παγκοσμιοποίηση. Μια από τις κερκόπορτές της, για παράδειγμα, λέγεται "πληροφόρηση". Όσο κι αν επιδιώκουν ορισμένοι να μας την παρέχουν σε υπερβολικό βαθμό, ώστε στο τέλος να μένουμε ανενημέρωτοι στην ουσία, πάντα υπάρχουν χαραμάδες για ειδήσεις που αν το μπορούσαν θα τις είχανφιμώσει εδώ και καιρό όσοι συνεδριάζουν αύριο στις Βρυξέλλες. Όπως αυτή, ας πούμε, για τον εκλογικό θρίαμβο της Κριστίνας Φερνάντεζ στην Αργεντινή, την οποία οι τεχνοκράτες του νεοφιλελευθερισμούθα ήθελαν να έχουν εξαλείψει από το χάρτη, όμως αυτή αντιστέκεται με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης και, φυσικά, χωρίς ούτε τη δική τους "βοήθεια" ούτε των "φιλεύσπλαχνων" αγορών. Πώς τα κατάφερε; Είναι απλό, έκανε τα ακριβώς αντίθετα από όσα επιβάλλει στην Ελλάδα η τρόικα: προστάτευσε την παραγωγή της επιβάλλοντας περιορισμούς στις εισαγωγές, δεκαπλασίασε τον κατώτατο μισθό, δημιούργησε θέσεις εργασίας, αύξησε τις δημόσιες δαπάνες (όχι, βεβαίως, για τη μισθοδοσία ανίκανων δημοσίων υπαλλήλων) μέσω επιδοτήσεων σε αναπτυξιακούς κλάδους όπως αυτός της ενέργειας, ενώ κρατά το νόμισμά της υποτιμημένο ώστε να διευκολύνονται οι εξαγωγές τηςκι αύξησε τα κοινωνικά επιδόματα και τις συντάξεις. Ολα αυτά σημαίνουν, βεβαίως, κι αύξηση του πληθωρισμού, αλλά το "χαλινάρι" πρέπει να μπαίνει μόνο όταν ο πλούτος μιας χώρας έχει πρώτα κατανεμηθεί δικαίως. Αλλωστε, η Αργεντινή αυτήν τη στιγμή κινδυνεύει περισσότερο από το ότι είναι μια σοσιαλιστική όαση μέσα σε μια παγκόσμια νεοφιλελεύθερη έρημο. Κι αν μου πείτε πως όλα αυτά δε μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα γιατί ανήκει σε μια ζώνη ελεύθερης αγοράς, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, και μοιράζεται ένα νόμισμα με άλλες δεκαέξι χώρες, θα σας πω "μπράβο" γιατί εντοπίσατε ακριβώς το πρόβλημα! Κι αυτό γιατί όσοι κινδυνολογούν για την επιστροφή στη δραχμή δε μπορούν με τίποτα να μας πείσουν πως μέσα στην επόμενη δεκαετία οι έλληνες με το ευρώ θα έχουμε τραπεζικές καταθέσεις, μισθούς και συντάξεις. Αντιθέτως, μια πολιτική τόνωσης της εγχώριας παραγωγής θα αποδειχθεί μακροπρόθεσμα πολύ πιο ωφέλιμη από την ξένη επιτροπεία και το ξεπούλημα των "ασημικών" τής χώρας. Ετσι κι αλλιώς, βραχυπρόθεσμα ο πόνος είναι πλέον αναπόφευκτος...

Πώς να πουν τα μεγάλα "όχι" όσοι κληρονόμησαν την εξουσία;...

Μακριά από εμένα οι χρυσαυγίτικοι ή καρατζαφέρειοι εθνικισμοί, αλλά αν αυτή η πατρίδα έχει να καμαρώνει μέσα στο πέρασμα των αιώνων για κάποια πράγματα, ακόμα περισσότερο κι από τη δημοκρατία ή τη φιλοσοφία, είναι για τα μεγάλα "όχι" που είπε όταν τα μικρά "ναι" ήταν η πιο "συνετή" λύση. Σκεφτείτε πόσο εύκολο θα ήταν για το Λεωνίδα να έλεγε στον Ξέρξη, αντί για "μολών λαβέ", ένα σκέτο "λαβέ" ή, ημέρες που είναι, αν η απάντηση που λάμβανε ο Ντούτσε πριν από εβδομήντα ένα χρόνια δεν ήταν ένα παλλαϊκό "όχι", αλλά ένα εξευτελιστικό..."μάθε μας ιταλικά τώρα"! Έτσι θα έπρατταν οι "σώφρονες" για το καλό της πατρίδας φυσικά κι όχι γιατί δε χρειάστηκε να παλέψουν για τίποτα στη ζωή τους. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας τη δεδομένη στιγμή: διοικείται, τρόπον τινά, από έναν άνθρωπο που η εξουσία τού παραδόθηκε τόσο φυσιολογικά όσο ένα συμβολαιογραφικό γραφείο στο βλαστάρι ενός συμβολαιογράφου. Πώς περιμένετε, επομένως, από το ρεζίλη των Παπανδρέου να ορθώσει το ανάστημά του στην Ανγκ. Μέρκελ ή στο Ν. Σαρκοζί, αφού κι αυτό το κληρονόμησε και δεν το κέρδισε;...
Βρισκόμαστε σε ένα πολύ επικίνδυνο σταυροδρόμι κι αυτό γιατί μας ετοιμάζουν ένα "κούρεμα" χρέους από το οποίο θα βγουν χαμένες μόνο οι ελληνικές τράπεζες και, κυρίως, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Λες και οι γαλλικές ή γερμανικές τράπεζες ήταν αθώες του αίματος τον καιρό που χρηματοδοτούσαν αφειδώς μια χώρα όχι για να παράγει αλλά για να καταναλώνει τα γαλλικά και γερμανικά προϊόντα. Και είναι τουλάχιστον ντροπή να μας παραδίδουν μαθήματα ηθικής εκείνοι που την ώρα που ο ελληνικός λαός υφίσταται μια πρωτοφανή για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επίθεση στα εισοδήματά του, λειτουργούν ως πλασιέ οπλικών συστημάτων και φρεγατών...
Βρίσκουν, όμως, και τα κάνουν μια εθελόδουλη ελληνική κυβέρνηση, η οποία ξεδιάντροπα επιχειρηματολογεί στο εσωτερικό υπέρ της αδυναμίας της να διαπραγματευτεί με τους δανειστές της. Κι αυτό παρότι έχει περισσότερα "όπλα" στη διάθεσή της από ό,τι ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες ή οι έλληνες φαντάροι στην Πίνδο: οι γερμανοί και οι γάλλοι μπορούν να μας εξαναγκάσουν να επιστρέψουμε στη δραχμή, μόνο που αυτή η "βόμβα" δεν θα σκάσει μόνο στα δικά μας χέρια, αλλά και στα δικά τους. Ναι μεν το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων θα υποστεί μια τρομερή καθίζηση, αλλά ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία θα είναι αυτές που ξέρουμε σήμερα. Και για να ανοίξω την εικόνα, σε αυτήν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία ούτε η Κίνα θα μπορεί να αναπτύσσεται εσαεί όταν δεν θα υπάρχουν εύρωστες αγορές για να διαθέτει τα προϊόντα της...
Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι η φτωχοποίηση της Ελλάδας και η επιβολή άγριας λιτότητας στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς είναι τόσο διορατική τακτική όσο κι εκείνη του καπετάνιου του Τιτανικού! Γιατί αν κάτι μας έχει διδάξει η ιστορία είναι πως καμιά μα καμιά αυτοκρατορία ή υπερδύναμη δεν άντεξε για πάντα. Και τις περισσότερες φορές τουλάχιστον κατάρρευσε ακριβώς τη στιγμή που πίστεψε στα σοβαρά ότι δεν πρόκειται να καταρρεύσει ποτέ.Πριν, επομένως, η Γερμανία και η Γαλλία αποφασίσουν να θυσιάσουν ένα λαό για να γλιτώσουν τους δικούς τους, θα πρέπει να διαβάσουν τους αρχαίους τραγικούς του. Τότε ίσως κατανοήσουν ότι για κάθε Ιφιγένεια που θυσιάζεται, για κάθε Τροία που κατακτάται, υπάρχει κι ένας Αγαμέμνονας που στο τέλος δε γλιτώνει από το "μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης"...

Είστε σκέτο παρακράτος!

Πάει κι αυτό! Με ένα νέο ωμό εκβιασμό (δε μπορώ να θυμηθώ πόσοι ακριβώς έχουν προηγηθεί!) κυβέρνηση και τρόικα κατάφεραν να περάσουν το πολυνομοσχέδιο. Αν μου επιτρέπετε, όμως, μια πρόβλεψη, δεν θα υπάρξει κι άλλος, όπως δεν θα υπάρξει κι έβδομη δόση, τουλάχιστον έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα. Οι εξελίξεις, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, θα είναι τόσο ραγδαίες ώστε αν το ΠΑΣΟΚ δεν προκηρύξει αμέσως εκλογές θα είναι πολύ πιθανό όταν στηθούν οι κάλπες να διαγκωνίζεται με τους Οικολόγους Πράσινους για μια θέση στο επόμενο Κοινοβούλιο! Υπερβολικός; Ενδεχομένως, αλλά πείτε μου πόσα από αυτά που ζουμε τα δύο τελευταία χρόνια δεν ξεπερνούν την "κανονικότητα"; Η Ελλάδα είναι πλέον φανερό ότι βρίσκεται σε μια προεπαναστατική περίοδο, από την οποία μπορεί να προκύψουν τα πάντα, είτε τα καλύτερα είτε τα χειρότερα. Κι όσο υπάρχει αυτό το ιστορικό κενό που βιώνουμε σήμερα τόσο θα θεριεύει το παρακράτος, είτε αυτό φορά κουκούλες και σκοτώνει ανθρώπους έχοντας στις τσέπες του...αστυνομικές ταυτότητες, είτε ντύνεται με ακριβά κοστούμια, έχει σπουδάσει από τα μικράτα του το νεοφιλελευθερισμό και πιστεύει ότι δεν θα έρθει ποτέ η στιγμή που τα δισεκατομμύρια θα διεκδικήσουν το κομμάτι της πίτας που τους αναλογεί από το 1% του πλανήτη το οποίο αδυνατεί να θέσει μόνο του φραγμό στην απληστία του...

Τα ερωτήματα πολλά: γιατί ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας απουσίασε από τη συζήτηση ενός νομοσχεδίου τόσο κομβικής σημασίας ώστε να αναγκάζεται νωρίτερα να παρακαλά σχεδόν γονυπετής ορισμένους βουλευτές του να το ψηφίσουν; Είναι αυτή εικόνα ηγέτη που μπορεί να οδηγήσει το λαό του σε νίκη; Γιατί ο αντιβασιλέας Βενιζέλος κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του βγάζει τόσο μίσος για όσους δεν αποδέχονται με τίποτα ότι η αυτοκτονία είναι ο μόνος δρόμος για να σώσει κανείς τη ζωή του; Γιατί η Β. Παπανδρέου και οι υπόλοιποι τζάμπα μάγκες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν κάνουν, επιτέλους, πραγματικότητα την απειλή τους να καταψηφίσουν την άγρια λιτότητα σε βάρος δικαίων κι αδίκων και πάντοτε πείθονται από υποσχέσεις που ποτέ, όμως, δεν τηρούνται; Γιατί η αστυνομία είτε θα "ποτίζει" το ειρηνικό πλήθος με εκατοντάδες χιλιάδες χημικά, είτε δεν θα κάνει απολύτως τίποτα για να καταστείλει τους διακόσιους μπαχαλάκηδες που τους ξέρει καλύτερα κι από τη γεμάτη αίμα αθώων παλάμη τού "χεριού" της; Γιατί Μέρκελ-Σαρκοζί επιμένουν να πετούν τη "μπάλα" στην εξέδρα, όταν η καθυστέρησή τους να λάβουν μια γενναία απόφαση θα οδηγήσει και τις οικονομίες τους στο "γκρεμό";...

Παρακολουθούσα τη χθεσινή συζήτηση στο Κοινοβούλιο και νόμιζα πως έβλεπα παράσταση νεκρών! Ενιωθα θλίψη, αλλά και οίκτο γι' αυτό το φρικτό πολιτικό προσωπικό που σκυλοκαβγαδίζει για τη λέξη "ομερτά" την ώρα που το καράβι βουλιάζει και σκεφτόμουν μήπως ήρθε η ώρα, πριν η Ελλάδα παραδοθεί σε ένα νέο εμφύλιο, να ληφθούν ριζοσπαστικές αποφάσεις, με ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας, όχι όμως από τους "εθνοπατέρες", αλλά από το εκλογικό σώμα. Γιατί αρχίζω κι αναρωτιέμαι πόσο χειρότερη μπορεί να είναι η Ελλάδα της δραχμής από τη σημερινή Ελλάδα του ευρώ, όπου είναι πλέον περισσότεροι οι άνεργοι από όσους εργάζονται και οι οποίοι σε λίγο θα πρέπει και να...πληρώνουν τους εργοδότες τους για μια θέση εργασίας!