Τί θα ήταν ο Γκέιτς χωρίς την καθαρίστριά του;...

Οι ινστρούκτορες της άγριας λιτότητας και της προτεσταντικής πειθαρχίας αρέσκονται να δηλώνουν πως κανένας μας δεν πρέπει να ζει πάνω από τις δυνάμεις του. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο μαζί τους! Μόνο που διαφέρει...κάπως η οπτική μας δεδομένου ότι δεν θεωρώ πως αυτές οι δυνάμεις είναι δικαίως κατανεμημένες. Με λίγα λόγια, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε μια δίκαιη μοιρασιά τού τί πρέπει να λαμβάνει ο καθένας για την εργασία που προσφέρει και στη συνέχεια μπορούμε να επιβάλλουμε πολιτικές που θα τον αποτρέπουν από το να ξοδεύει περισσότερα από όσα αντέχει η τσέπη του. Το να "χαϊδεύεις" τους λίγους, οι οποίοι δεν θα είχαν πλούτη να διοχετεύσουν σε φορολογικούς παραδείσους αν δεν ήταν για το μόχθο των πολλών τους οποίους εξαθλιώνεις, δε λέγεται εξορθολογισμός και διάσωση, αλλά απόλυτος εξανδραποδισμός. Αν, για παράδειγμα, ο Μπιλ Γκέιτς και οι συνεργάτες του δεν είχαν καθαρίστριες για να τους ξεβρωμίζουν θα ήταν πολύ δύσκολο να "κατεβάζουν" ιδέες δισεκατομμυρίων δολαρίων σε περιβάλλον δυσωδίας...

Η πολιτική είναι ζήτημα επιλογής προτεραιοτήτων. Αυτή που ακολουθούν η τρόικα εξωτερικού κι εσωτερικού έχει ως στόχο την επιβίωση του παρόντος σαπισμένου εγχώριου και διεθνούς συστήματος σε όλες τις εκδοχές του, πολιτικές, οικονομικές, χρηματοπιστωτικές, κοινωνικές. Μόνο που θα αποδειχθεί, συντομότερα ή αργότερα, αυτοκαταστροφική μέσα στην απληστία της. Κι αυτό γιατί αν φτάσουν, για παράδειγμα, να καταργήσουν εντελώς τους μισθούς και τις συντάξεις στο όνομα της απόλυτης ανταγωνιστικότητας οι μόνοι που θα μπορούν να αγοράζουν τα προϊόντα τους και να ψηφίζουν τους πολιτικούς υπαλλήλους τους θα είναι οι ίδιοι. Και τότε, για παράδειγμα, δεν θα έχει κανένα νόημα, για παράδειγμα, διάφοροι πρώην υπουργοί Οικονομικών να έχουν το θράσος να δηλώνουν πως είτε ξέχασαν είτε έχασαν λίστες οι οποίες ενοχοποιούν τους διαχρονικούς σπόνσορές τους, οι οποίοι τους εξασφαλίζουν μια άνετη ζωή την ώρα που οι Σίσυφοι κουβαλούν βράχους...

Πού είναι η κοινωνική δικαιοσύνη στα μέτρα που αποφασίζονται όταν οι ίδιοι και οι ίδιοι θα κληθούν να πληρώσουν και για τις μεγαλύτερες αμαρτίες άλλων; Πόσα χρήματα θα κατευθυνθούν στη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που δεν θα ανατρέφει στρατιωτάκια αλλά συνειδητοποιημένους πολίτες κι ενός συστήματος υγείας χάρη στο οποίο δεν θα θεραπεύονται μόνο οι έχοντες και κατέχοντες; Πότε θα μπει φρένο στην επεκτατική κερδοσκοπία των τραπεζών, οι οποίες εξατομικεύουν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις ζημιές; Θα πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν οι μερικές εκατοντάδες βαθύπλουτες οικογένειες και θα ελεγχθούν για τα ποινικά τους αδικήματα, όπως το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος; Ως πότε η δικαιοσύνη θα είναι τυφλή για τους πολλούς κι εθελότυφλη για τους λίγους; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία οφείλουν να απαντήσουν οι κυβερνώντες μας αντί να θέτουν ψευτοδιλήμματα για να κρατηθούν λίγο παραπάνω στην εξουσία...