Ο λύκος είναι λύκος όσες προβιές κι αν αλλάξει...

 Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι ευφυής. Δεν έχει αποφύγει, όμως, κι εκείνος το σύνηθες σφάλμα των ανθρώπων το μυαλό των οποίων ξεπερνά το μέσο όρο: πιστεύει ότι όλοι οι άλλοι είναι τόσο ανόητοι που ό,τι κι αν τους υποσχεθεί, ό,τι κι αν τους πει εκείνοι θα το "καταπιούν". Εχει τόση εμπιστοσύνη, εξάλλου, στις ικανότητές του που δε διστάζει να παρουσιάζει ακόμα και το προφανέστερο ψέμα σαν τη μοναδική και θεόσταλτη αλήθεια. Βαθιά χωμένος, ωστόσο, στο ναρκισσισμό του ο "Μπένι" λησμονεί και τη σοφή ρήση τού Λίνκολν, πως δηλαδή μπορείς να κοροϊδεύεις τους λίγους για πάντα και τους πολλούς για λίγο, αλλά ποτέ όλους για πάντα. Γι' αυτό και καταφεύγει σήμερα στη γνωστή επιχειρηματολογία όλων εκείνων που έχουν λερωμένη τη "φωλιά" τους κι αναζητούν αποκούμπι σε γελοιότητες: πως ο ίδιος και το κόμμα του είναι θύματα "λάσπης" που δέχονται από "σκοτεινά" συμφέροντα...
Αναγνωρίζω, πάντως, στο Β. Βενιζέλο ότι έχει φορτωθεί μεγαλύτερες ευθύνες από αυτές που του αναλογούν για την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Βλέπετε, ο Ανδρ. Παπανδρέου έχει εξασφαλίσει με τον θάνατό του το συγχωροχάρτι για κάθε αμάρτημα της δικής του περιόδου, ο γιος του διδάσκει σε ξένα πανεπιστήμια ποιός είναι ο ταχύτερος τρόπος για να καταστρέψεις μια χώρα κι ο αρχιερέας τής διαπλοκής Κ. Σημίτης, ο άνθρωπος που μας έριξε "γυμνούς" στο λάκκο των λεόντων τής ευρωζώνης, παριστάνει το Νέστορα που με τις συμβουλές του θα σώσει τη χώρα. Μόνο που ο "Μπένι" δε δικαιούται να γκρινιάζει γιατί αποτέλεσε κι εκείνος μέρος τού συστήματος το οποίο οδήγησε την Ελλάδα στο "γκρεμό". Δεν είπε ποτέ και δε λέει ακόμα τα μεγάλα "όχι", διαχρονικώς θολωμένος από το πάθος του για εξουσία. Υπηρέτησε πιστά τους πρωθυπουργούς τής χρεοκοπίας και την επιχειρηματική-τραπεζική διαπλοκή. Γι' αυτό και τώρα που οι χορηγοί του τον εγκαταλείπουν για τα "μάτια" τού Ανδρ. Λοβέρδου, της Α. Διαμαντοπούλου ή του Γ. Ραγκούση εκείνος, με το μυαλό που διαθέτει, θα πρέπει ήδη να έχει καταλάβει ότι το παιχνίδι τον προσπέρασε, ότι έριξε τη ζαριά του κι έφερε "άσο και δύο"...

Από την αρχή τής κρίσης είχε παρατηρηθεί το παράδοξο εκείνοι που οδήγησαν σε αυτή να είναι επιφορτισμένοι με το σβήσιμο της "φωτιάς". Πώς, όμως, να γίνει αυτό από ένα πολιτικό κατεστημένο το οποίο από όπου κι αν το πιάσεις, βρομά; Πώς να έρθει το καινούριο από ανθρώπους που η φιλοδοξία τους ξεπερνούσε το πραγματικό τους "μπόι" και τις άμυνές τους απέναντι στη διαφθορά και στην υποταγή στα συμφέροντα των λίγων έναντι των πολλών; Από τα κόμματα της μεταπολίτευσης οι πολίτες απέδωσαν στο ΠΑΣΟΚ τις σημαντικότερες ευθύνες κι ορθώς, αν υπολογίσουμε πόσα χρόνια κυβέρνησε τον τόπο και τί σύστημα κομματικής δημοκρατίας εγκαθίδρυσε. Ξεμπερδεύοντας, ωστόσο, με τον πράσινο ήλιο δεν ξεμπερδεύουμε αυτομάτως και με τους "λύκους" που αλλάζουν προβιά για να εξαπατήσουν εκ νέου το λαό. Η Ελλάδα δε χρειάζεται νέα ΠΑΣΟΚ, με διαφορετική ονομασία, αλλά νέες πολιτικές πρακτικές από άφθαρτους ανθρώπους, ξεκινώντας από τα ανώτερα πολιτειακά αξιώματα και φτάνοντας μέχρι τη βάση. Και σε ένα τέτοιο σκηνικό τα φαντάσματα του παρελθόντος, που παρευλάνουν ακόμα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, δεν έχουν καμιά θέση...