Τί δεν κατάλαβες ακόμα μοιραίε ρωμιέ;

Κατηγορώ τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους πολιτικούς και μιντιακούς λακέδες τους οι οποίοι αισθάνονται πως βρίσκονται πλέον πολύ κοντά στον αρχικό τους στόχο, στη μετατροπή δηλαδή της Ελλάδας σε μια μεγάλη Ειδική Οικονομική Ζώνη στην οποία όσοι απομείνουν να εργάζονται, είτε γιατί δεν θα είναι άνεργοι είτε γιατί δεν θα έχουν φύγει στο εξωτερικό, θα το κάνουν με όρους που θα θυμίζουν εκείνους με τους οποίους εργάζονται οι μπαγκλαντεσιανοί συνάδελφοί τους. Κρατώ, όμως, το μεγαλύτερο κατηγορώ για τον ελληνικό λαό, συμπεριλαμβανομένου προφανώς του εαυτού μου, όχι γιατί συμμερίζομαι την παγκάλειο λογική τού "μαζί τα φάγαμε" (στο πάρτι τής κομματοκρατίας και της διαπλοκής λίγοι έφαγαν τα πολλά και πολλοί τα ψίχουλά τους), αλλά γιατί ούτε αυτά τα τρία τελευταία χρόνια καταφέραμε να υπερβούμε το ραγιαδισμό μας. Και ιδού το αποτέλεσμα: ετοιμαζόμαστε να υποστούμε ένα νέο πακέτο μέτρων με το οποίο κι επισήμως όσοι κατοικούν σε αυτήν τη χώρα δεν θα είναι τίποτα παραπάνω από σκλάβοι τού μεροκάματου και του οίκτου άπληστων "φιλάνθρωπων"...
Η επιχειρηματική, τραπεζική και πολιτική ελίτ από την αρχή τής κρίσης έκανε τα πάντα για να την ξεπεράσει αβρόχοις ποσί: επέβαλε μνημόνια με τα οποία φορτωνόταν όλο το βάρος η μεσαία και κατώτερη οικονομική τάξη, κατασυκοφάντησε όποιον ισχυρίστηκε πως στη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι, πόσω μάλλον στην οικονομία, και πως η Ελλάδα ήταν αδύνατο να εκδιωχθεί από την ευρωζώνη γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, την ίδια ώρα που οι πλουτοκράτες έβγαζαν ανενόχλητοι στο εξωτερικό την περιουσία που είχαν δημιουργήσει καταληστεύοντας το δημόσιο χρήμα και το μόχθο των εργαζομένων. Εμείς, όμως, πώς αντιδράσαμε; Κάναμε τις βόλτες μας σε μερικές απεργιακές διαδηλώσεις, ρίξαμε τα γιαούρτια μας σε εκείνους που μέχρι πρότινος κάναμε αρμένικες βίζιτες στα πολιτικά τους γραφεία, κατασκηνώσαμε στην πλατεία Συντάγματος και σε ορισμένες άλλες πλατείες, μουντζώνοντας ταυτοχρόνως τους πολιτικούς για να δείξουμε την αγανάκτησή μας, επιρρίψαμε σημαντική ευθύνη για τα δεινά μας στους αλλοδαπούς και "τιμήσαμε" με την ψήφο μας ένα ναζιστικό κόμμα και για να φανούμε εκδικητικοί "μαυρίσαμε" μαζικώς το ΠΑΣΟΚ, τον κομματικό σχηματισμό που από τη στιγμή που δε μπορούσε να διορίσει πλέον τα παιδιά μας στο Δημόσιο κρίναμε πως δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Κι αυτό ήταν! Κατά τα άλλα, υποταχθήκαμε στο φόβο μήπως χάσουμε έστω κι αυτό το απομεινάρι αξιοπρέπειας που μας έχει απομείνει και δεν οργανώσαμε καμιά απεργία διαρκείας, δε συγκρουστήκαμε στη γειτονιά μας, στον επαγγελματικό μας χώρο ή στον κοινωνικό μας περίγυρο με νοοτροπίες και πρακτικές που εξωράιζαν την εθελοδουλία, το ραγιαδισμό και την εξαθλίωση κι όταν έφτασε η ώρα τής κάλπης, αφού πρώτα ανεχτήκαμε κι έναν πρωθυπουργό-τραπεζίτη, ψηφίσαμε ξανά για να μας κυβερνήσουν οι ίδιοι που μας οδήγησαν στην κρίση και για τους οποίους ελάχιστες αυταπάτες είχαμε πως θα διαπραγματεύονταν για το καλό μας...
Λυπάμαι όσους ψάχνουν ακόμα για σωτήρες, είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά τού πολιτικού χάρτη, για να τους βγάλουν από το τέλμα. Δεν αντιλαμβάνομαι τη ζωή και την πολιτική με όρους θρησκευτικούς. Μπορεί να στηρίζω πολιτικές και να εκτιμώ πως υπάρχουν ορισμένοι πολιτικοί οι οποίοι θα μπορέσουν να τις εφαρμόσουν, ωστόσο δεν περιμένω από κανένα να με τραβήξει από το χέρι για να μου δείξει προς τα πού είναι η Εδέμ. Κανένας ΣΥΡΙΖΑ και κανένας Τσίπρας δεν πρόκειται να μας λυτρώσει αν δεν αισθανθεί πως δίπλα του βρίσκεται ένας ταξικώς συνειδητοποιημένος λαός που θα τους στηρίξει στην όποια σύγκρουσή τους με το κατεστημένο ή που θα τους επαναφέρει στον ίσιο δρόμο στην περίπτωση κατά την οποία οραματίζονται ένα νέο πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου, με αριστερή επικάλυψη αυτήν τη φορά. Το γράφω από την αρχή τής κρίσης και θα το γράφω μέχρι να το δω να γίνεται πραγματικότητα: η έξοδος από τη μιζέρια δεν θα μας προσφερθεί από ηγέτες, μόνοι μας θα φτιάξουμε το δρόμο που θα περπατήσουμε ξυπόλητοι, ο οποίος θα είναι μακρύς και δύσκολος και στον οποίο δεν θα χωρούν φοβισμένοι ραγιάδες...