Αλήτες και ρουφιάνοι δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι...

"Σε δύσκολες εποχές έχουμε ανάγκη από ήρωες", ισχυρίζονται όσοι αναζητούν από τους άλλους να καλύπτουν το δικό τους έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Γι' αυτό και δεν θεωρώ τον Κώστα Βαξεβάνη, ο οποίος έχει κι αυτός...μυστικούς σκελετούς στη ντουλάπα του και κρύβει πίσω από την αριστερή φρασεολογία του την καταπάτηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων των συνεργατών του, ούτε ήρωα, ούτε άγιο. Είναι ένας δημοσιογράφος που έκανε το αυτονόητο, δηλαδή τη δουλειά του, φροντίζοντας να δημοσιεύσει ό,τι οι άλλοι ήθελαν πάση θυσία να αποκρύψουν. Οταν δύο πρώην υπουργοί Οικονομικών, ο ένας μάλιστα εκ των οποίων είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος που συναποφασίζει για τις ζωές μας, χρησιμοποιούν επιχείρηματα που δεν θα ζήλευε ούτε παιδί το οποίο έχουν πιάσει να κάνει σκανταλιά, ο οποιοσδήποτε δημοσιογράφος έχει στην κατοχή του το αντικείμενο της μυστικοπάθειας της εξουσίας δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να το φέρνει στο φως, διευκρινίζοντας στην κοινή γνώμη πως από τη λίστα Λαγκάρντ δεν αποκαλύπτεται κάποιο ποινικό αδίκημα, αλλά υπονοούνται πολλά για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να κρύβει τις αμαρτίες του...
Αν η δημοσιογραφία περιοριζόταν στην αναπαραγωγή ειδήσεων κοινής λήψης ή δελτίων Τύπου, όπως συμβαίνει ως επί το πλείστον στο ελληνικό διαδίκτυο, δεν θα είχε νόημα ύπαρξης παρά μόνο για να λειτουργεί σαν πόρνη συμφερόντων, σαν προπαγανδιστική μηχανή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων . Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαν απευθείας τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι επιχειρήσεις να ανακοινώνουν ό,τι ήθελαν στις σελίδες τους κι όποιος ενδιαφερόταν να λάμβανε από εκεί τις πληροφορίες που τυχόν να αναζητούσε. Η δημοσιογραφία είναι, κυρίως, ρεπορτάζ, καταγραφή τής πραγματικότητας από "πρώτο χέρι" κι αποκάλυψη πληροφοριών που κάποιοι θα ήθελαν να έμεναν για πάντα στο σκοτάδι. Γι' αυτό κι έχω βαρεθεί να διαβάζω την ίδια είδηση, ελαφρώς παραλλαγμένη στην καλύτερη των περιπτώσεων όταν ο "rewriter" έχει κέφια, στις περισσότερες ιστοσελίδες, καθώς και τις δήθεν βαθυστόχαστες αναλύσεις "αστέρων" οι οποίοι μέσα από την καλλιέπεια της πένας τους λειτουργούν σα χοάνες των αφεντικών τους...
Από την άλλη, βεβαίως, δεν ευθύνονται μόνο οι δημοσιογράφοι για το ότι η ποιότητα της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα είναι χαμηλή, αλλά και οι πελάτες, δηλαδή το αναγνωστικό, τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό κοινό το οποίο, για παράδειγμα, θα προτιμήσει στην πλειονότητά του να παρακολουθήσει μια τουρκική σαπουνόπερα από ένα ντοκιμαντέρ τού "Εξάντα" τού Γιώργου Αυγερόπουλου ή να αγοράσει ένα τηλεοπτικό ή κουτσομπολίστικο έντυπο από κάποιο σοβαρότερο. Εχουμε τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που μας αξίζουν. Οσα γιαούρτια κι αν ρίξουμε στους μεν και στους δε για να κρύψουμε πίσω από την οργή μας τις δικές μας ανεπάρκειες, η προσωπική ευθύνη μάς περιμένει στη γωνία και είναι αμείλικτη. "Γιατί δε λέτε όσα ξέρετε;", ρωτούν πολλοί τους δημοσιογράφους που δε ζουν στις βίλες των τηλεαστέρων, αλλά δίνουν τον καθημερινό αγώνα για το μεροκάματο. Και το ρωτούν με τον ίδιο στόμφο που το κάνουν κι εκείνοι που, όπως λέει κι ο ποιητής, "από τους άλλους ζητούν παλικαριά, αλλά οι ίδιοι έχουν λερωμένα τα βρακιά"...


Δεν έχουν όλοι οι δημοσιογράφοι τη...μυστική κι επιχειρηματική κάλυψη που διαθέτει ο Κώστας Βαξεβάνης, ο οποίος πάντως είναι πολύ πιο αιχμηρός από πολλούς άλλους του συναφιού του, προκειμένου να μπορούν να παριστάνουν το Δον Κιχώτη. Κάποιοι απλώς συμβιβάζονται με τη μετριότητά τους και παπαγαλίζουν στο όνομα και της δικής τους επιβίωσης και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους σε ένα χώρο που μυρίζει σαπίλα κι ο οποίος απειλεί με αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ όταν αποκαλύπτονται οι πομπές του. Αν θέλουμε, επομένως, καλύτερη δημοσιογραφία οφείλουμε και οι υπόλοιποι να την υπερασπιζόμαστε είτε με το βαλάντιό μας, είτε με κάθε άλλου είδους υποστήριξη, όπως έγινε και στην περίπτωση του Κώστα Βαξεβάνη. Σε διαφορετική περίπτωση δε διαθέτουμε το ηθικό πλεονέκτημα για να χαρακτηρίζουμε τους άλλους αλήτες και ρουφιάνους προκειμένου να μπαλώνουμε τις δικές μας τρύπες συνειδήσεως...