Ποιός να πρωτοπαίξει τον Καραγκιόζη;...

Αν κάποιος αποφάσιζε να μεταφέρει στον κινηματογράφο το "Θέατρο Σκιών" κι έπρεπε να επιλέξει για το ρόλο τού Καραγκιόζη κάποιον από την τρόικα εσωτερικού, θα δυσκολευόταν πολύ για να κατασταλάξει. Κι αυτό γιατί όλοι οι υποψήφιοι για να τον υποδύονταν θα ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλοι! Δεν θέλαμε και πολλές αποδείξεις για να το διαπιστώσουμε, αλλά ήρθε και η υπόθεση με τη λίστα των φοροφυγάδων για να βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Οταν πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν πρόεδρος κόμματος που συμμετέχει στην κυβέρνηση "θυμάται" ξαφνικά και ύστερα από ένα χρόνο πως έχει στο σπίτι του το στικάκι με τα ονόματα συναδέλφων του και των κοινών χορηγών τους κι αφού τις τελευταίες ημέρες έχει βουίξει το πανελλήνιο για το θέμα, τα λόγια είναι κάτι παραπάνω από περιττά για να αναδείξουν τη γελοιότητα των ανθρώπων που κλείνουν τα μάτια στα εγκλήματα του λευκού κολάρου προκειμένου να φορτώνουν με όλο το βάρος τής λιτότητας εκείνους που δεν έχουν τα λεφτά για να χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους εκστρατείες και την τρυφηλή ζωή τους. Κι αποδεικνύουν εμμέσως ότι τη φοροδιαφυγή δεν τη συντηρούν και τη γιγαντώνουν οι χαλαροί ελεγκτικοί μηχανισμοί, αλλά το έλλειμμα πολιτικής βούλησης στην αντιμετώπισή της...
Οι τελευταίοι που έχουν δικαίωμα να μιλούν για απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, η οποία οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς, είναι οι ηθικοί αυτουργοί της. Οταν διαχειρίζεσαι την εξουσία κι απαιτείς από το λαό θυσίες οφείλεις, αν μη τί άλλο, να είσαι ο ίδιος η προσωποποίηση της θυσίας. Οταν, όμως, εμφανίζεσαι προθυμότατος στο να πετσοκόβεις μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και να επιστρέφεις τις εργασιακές σχέσεις στο μεσαίωνα και την ίδια ώρα παριστάνεις τη στρουθοκάμηλο όσον αφορά τη φοροδιαφυγή και τα συντεχνιακά προνόμια είναι αδύνατο να περιμένεις χειροκροτήματα κι όχι ντομάτες. Πόσω μάλλον όταν η δική σου ποιότητα ζωής έχει υποστεί ελάχιστες αλλαγές επί τα χείρω, κι αυτές για τα μάτια τού κόσμου...
Μήπως ήρθε η στιγμή και οι βουλευτές να αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, ώστε να κατανοήσουν από πρώτο χέρι τί σημαίνουν τα επώδυνα μέτρα τα οποία τόσο τους σπαράσσουν την ψυχή στις δημόσιες, υποκριτικές τοποθετήσεις τους; Αν ζούσαν έστω και μια εβδομάδα όπως οι "κοινοί θνητοί", που τρέχουν και δε φτάνουν για να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, τότε θα έδιναν προτεραιότητα στα πραγματικά προβλήματα κι όχι στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους τής χώρας. Μήπως, εξάλλου, οι αρχαίοι αθηναίοι δεν ήταν τόσο ανόητοι όταν κλήρωναν τους βουλευτές τους και τους ανανέωναν ανά τακτά διαστήματα ώστε να συμμετέχουν οι περισσότεροι ενεργότερα στα κοινά; Εκτός αν θέλετε να μου πείτε πως οι σημερινοί 300 "εθνοπατέρες" αποτελούν την "κρεμ ντε λα κρεμ" τής εγχώριας διανόησης και τυχόν αντικατάστασή τους θα αποτελέσει σημαντική απώλεια για τον τόπο...