Αν δεν καταστραφούμε...καταστραφήκαμε!

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή πως οι ομογενείς που ισχυρίζοται πως έχουν καταθέσει σε καναδική τράπεζα 600 δισεκατομμύρια δολάρια για την αποπληρωμή τού ελληνικού χρέους δεν είναι τσαρλατάνοι που εκβιάζουν για δημοσιότητα και γι' άλλου είδους μπίζνες, όπως είναι το πιθανότερο σενάριο. Μόνο αφελείς θα πίστευαν ότι, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, θα μας άφηνε η τρόικα στην ησυχία μας ή ότι το έλληνικό πολιτικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό κατεστημένο θα μετάνιωνε για τα αμαρτήματα του παρελθόντος και θα άνοιγε το δρόμο για ένα φρέσκο ξεκίνημα, το οποίο θα είχε στη βάση του τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου και τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων ώστε η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας να μην αποτελέσει αφορμή για ένα νέο πάρτι νταβατζήδων...
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κερδίσει το "Τζόκερ" και να γίνει πλουσιότερος. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως θα γίνει αυτομάτως σοφότερος κι εντιμότερος, ώστε να αξιοποιήσει τον ξαφνικό του πλουτισμό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γι' αυτό και δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος το σημαντικότερο πρόβλημα αυτής της χώρας, αλλά το θανατηφόρο μείγμα ραγιαδισμού, ευρωλιγουρισμού, κομματισμού, νεποτισμού και διαπλοκής το οποίο "έπνιγε" κι εξακολουθεί να "πνίγει" την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ισονομία και την ισοπολιτεία...
Δείτε τί γίνεται, για παράδειγμα, με την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, η οποία πηγαινοέρχεται από γραφείο σε γραφείο χωρίς κανείς να αναλαμβάνει την ευθύνη να τη δημοσιοποιήσει και, κυρίως, να ζητήσει εξηγήσεις από τα πρόσωπα που μνημονεύονται σε αυτή. Στη χώρα όπου κάθε ημέρα το Σύνταγμα και οι νόμοι της γίνονται κουρελόχαρτο από την ελίτ που τη διοικεί, είναι τουλάχιστον ντροπή να επικαλούνται οι διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι τη νομιμότητα προκειμένου να συγκαλύψουν τους σπόνσορές τους. Ας μην κοροϊδευόμαστε επομένως: δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από την τρόικα εξωτερικού πριν προλάβει να μας κινεζοποιήσει και δεν θα γλιτώσουμε από την τρόικα εσωτερικού αν της επιτρέψουμε να διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα και μετά από την καταστροφή. Μπορεί να διαβάζεται παράδοξο, αλλά εδώ που φτάσαμε η βασιμότερη ελπίδα ουσιαστικής ανάκαμψης δεν είναι άλλη από την εξαθλίωση, η οποία τουλάχιστον θα μας απαλλάξει από τους γεννήτορές της...