Το πραξικόπημα που...έγινε

Κάπου τα έχει μπερδέψει ο Στ. Ψυχάρης μέσα στην αγωνία του να διασώσει ένα πολιτικό σύστημα που μυρίζει πιο πολύ κι από ξεχασμένο πτώμα: το πραξικόπημα δεν αποτράπηκε, όπως θέλει να παρουσιάζει με το προπαγανδιστικό-προβοκατόρικο πρωτοσέλιδο του "Βήματος της Κυριακής". Το πραξικόπημα έχει λάβει χώρα εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, από την αλήστου μνήμης ημέρα που ο ρεζίλης των Παπανδρέου έδενε χειροπόδαρα τη χώρα στη νεοφιλελεύθερη μέγγενη των μνημονίων. Αν μη τί άλλο, πάντως, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δεν το έκανε με το "μπρουτάλ" τρόπο των συνταγματαρχών το 1967, αλλά με στιλ, με ένα "ρομαντικό" λογύδριο περί απάνεμων λιμανιών από το γραφικό Καστελόριζο. Οπως και να έχει, πάντως, η διαφορά δεν είναι και πολύ μεγάλη. Αλλωστε, 45 χρόνια αργότερα ο "κομμουνιστικός κίνδυνος" εξακολουθεί να κυριαρχεί στη δημοκοπική ρητορική τού σάπιου κατεστημένου, το οποίο πασχίζει να ωραιοποιήσει ένα νέο πακέτο μέτρων που χαρακτηρίζεται κι αυτό από αδικίες και βαρβαρότητα...
Στην Ελλάδα τού 2012 τα ξερονήσια, τα βασανιστήρια και η λογοκρισία δεν είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να θεμελιωθεί μια δικτατορία. Αρκεί η χειραγώγηση και κατατρομοκράτηση του λαού από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, η οικονομική του εξαθλίωση, καθώς και η αστυνομική βία και η...πονηρή διάλυση και υποβάθμιση μεγαλειωδών συγκεντρώσεων προκειμένου να τεθεί στο περιθώριο η πραγματική δημοκρατία. Σε αυτό το σκηνικό τα τανκ περισσεύουν, φαίνεται όμως πως όχι και η προβολή τού κινδύνου χρησιμοποίησής τους με στόχο το πόπολο να μην κάνει το "λάθος" κι εξεγερθεί σε βάρος πολιτικών που του καταστρέφουν τη ζωή και στρίψει το καράβι αριστερά. Το έχουμε ζήσει στο παρελθόν και το ζούμε και τώρα: δεν υπάρχει τίποτα που να φοβίζει περισσότερο την ελίτ από τους χειραφετημένους και ταξικώς συνειδητοποιημένους πολίτες. Γι' αυτό και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο στη διάθεσή της ώστε να αποπροσανατολίσει και να διαρέσει προκειμένου να συνεχίσει να βασιλεύει...
Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι πως η χώρα μου δεν κυβερνάται από έλληνες. Δεν θα με απασχολούσε αν το υπουργικό συμβούλιο αποτελείτο αποκλειστικώς από γερμανούς στην περίπτωση που εκείνοι αποφάσιζαν και υλοποιούσαν πολιτικές που αναδιανέμουν δικαίως τον πλούτο και δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις στους πολλούς ώστε να εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο ζωής, δίχως τη μεσολάβηση κάθε είδους νταβατζήδων. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως γι' άλλη μια φορά επιλέγεται η εξαίρεση της πλουτοκρατίας από το βάρος τής δημοσιονομικής εξυγίανσης, είτε αυτή λέγεται μείωση των εργοδοτικών εισφορών είτε ενιαίος φορολογικός συντελεστής ανεξαρτήτως εισοδήματος είτε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θυμίζω πως αυτήν την τακτική είχε ακολουθήσει και η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά ούτε οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν ούτε το δημόσιο ταμείο γέμισε. Οταν το κράτος φέρεται άδικα στους πολίτες του, είναι αδύνατο να δημιουργηθεί φορολογική συνείδηση. Μόνο που όλα αυτά είναι "ψιλά γράμματα" για εκείνους που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα των πολιτικών τους, πλάθοντας μυθιστορήματα τα οποία δεν είναι καν πρωτότυπα...