Είναι δημοσιογραφικό καθήκον να καταγράφεις τις ληστείες που διαπράττει ένας πακιστανός, τη μίζα που λαμβάνει ένας εφοριακός, την απόδειξη που δεν κόβει ένας υδραυλικός. Είναι απαράδεκτο, όμως, ταυτοχρόνως να σιωπάς προκλητικώς για τα εγκλήματα του "λευκού κολλάρου", τα οποία είναι απείρως πιο επιβαρυντικά για τις ζωές μας: για το πού πήγαν, για παράδειγμα, τα 200 και βάλε δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν δοθεί από το 2008 στις ελληνικές τράπεζες και οι μίζες που δόθηκαν από Siemens και Intracom στο πολιτικό σύστημα, για το λαθρεμπόριο καυσίμων, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και τις εξωχώριες εταιρείες των 200 πλουσιότερων ελλήνων ή για το αφορολόγητο της εκκλησιαστικής περιουσίας. Εχεις, επομένως, κάθε δικαίωμα να τα βάζεις με το ελάφι που αμάρτησε, αρκεί να δείχνεις τα δόντια σου πριν από όλους και στο λιοντάρι που βρυχάται ανενόχλητο.
Τολμά, όμως, κανένα δημοσιογραφικό ανδρείκελο των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης να καυτηριάσει τη μαζική φυγή κεφαλαίων πλουσίων στο εξωτερικό; Αντιθέτως, πέφτει σαν το κοράκι πάνω σε εκείνους που ζητούν το αυτονόητο σε μια πολιτεία που έχει ως προτεραιότητά της την κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι την επιβίωση ενός σάπιου συστήματος, δηλαδή ο καθένας να συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο με βάση την οικονομική του δυνατότητα. Το κεφάλαιο δεν κάνει καμιά χάρη στο λαό όταν του προσφέρει εξαήμερη, ανασφάλιστη εργασία για 300 ευρώ. Αντιθέτως, ο λαός τού κάνει χάρη όταν ψηφίζει ορντινάντσες που νομοθετούν προς όφελος των λίγων. Θέμα πολιτικής βούλησης είναι να εντοπίσεις, να φορολογήσεις και να συλλέξεις το προκλητικό χρήμα, εξελιξη που μπορεί να χρηματοδοτήσει πολιτικές αναδιανομής τού πλούτου. Τί θέλουμε επομένως; Να μας διαιρούν και να βασιλεύουν ή να τους πετάξουμε από τα παλάτια που έχτισαν με το δικό μας μόχθο κι ανοχή; Ιδού το πραγματικό ερώτημα για κάθε σκεπτόμενο πολίτη κι όχι για κάθε λούμπεν κι εθελόδουλο προλετάριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου