Ναι, φταίνε και οι φτωχοί για τη φτώχεια τους!

Φταίνε οι φτωχοί για τη φτώχεια τους, όπως δήλωσε ευθαρσώς μια Αυστραλή κληρονόμος; Ναι, φταίνε και οι ίδιοι, αλλά όχι για τους λόγους που επικαλείται η πλουσιότερη γυναίκα τού κόσμου, η οποία βρήκε έτοιμη την πηγή τής αλαζονείας της. Οι φτωχοί δεν είναι φτωχοί γιατί είναι τεμπέληδες και γιατί παίρνουν επιδόματα ανεργίας, αλλά γιατί έχουν "αγοράσει" ακριβά το μεγαλύτερο "δέλεαρ" του καπιταλισμού: πως μπορούν κι αυτοί να γίνουν μια ημέρα πλούσιοι και να καταδυναστεύουν εκείνους που έμειναν μικρομεσαίοι. Και, κυρίως, οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί γιατί κάθε φορά που οι οικονομικώς ισχυροί υπόσχονται διατήρηση και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με την προϋπόθεση τα θύματά τους να δεχθούν να εργάζονται όλο και περισσότερες ώρες και ημέρες, ανασφάλιστοι και με κάθε λογής ελαστική σχέση εργασίας, εκείνοι υποκύπτουν στον ωμό εκβιασμό αντί να ξεσηκωθούν και να πετάξουν από πάνω τους τις αλυσίδες που τους έχουν φορέσει...

Δεν ξέρω αν μέτρα όπως η κατάργηση του οκτάωρου και η εξαήμερη εργασία, τα οποία έτσι κι αλλιώς εφαρμόζονται εδώ και καιρό στην πραγματική οικονομία, αποτελούν απλώς προπέτασμα καπνού για να περάσουν αβρόχοις ποσί τα μέτρα των 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ ή είναι απλώς ένδειξη απόλυτης αποθράσυνσης εκ μέρους των δανειστών μας. Αυτό που γίνεται, πάντως, όλο και πιο κατανοητό είναι πως η υπαγωγή τής χώρας στο διεθνή έλεγχο δεν έγινε για να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά της, αλλά και για να χρησιμοποιηθεί ως χώρα-"πρότυπο" για το πώς πρέπει να "κινεζοποιηθούν" οι εργασιακές σχέσεις στην Ευρώπη και μέσω της δημιουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, όπως ονομάζουν στον 21ο αιώνα τα στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας...

Τί περιμένουμε για να εξεγερθούμε; Μάλλον να δημιουργηθεί ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο το οποίο δεν θα ανατρέφει ραγιάδες, αλλά συνειδητοποιημένους πολίτες οι οποίοι δεν θα διυλίζουν τον κώνωπα και θα καταπίνουν την κάμηλο. Ως τότε θα συνεχίζουμε να έχουμε μια λούμπεν μάζα που θα είναι πρόθυμη να πετροβολά τους πιο αδύναμους από αυτή, όπως είναι οι μετανάστες, από το να τα βάλει με εκείνους που της πίνουν, στην πραγματικότητα, το αίμα. Όπως θα έλεγε κι ο μυθιστορηματικός επιθεωρητής Ρέμπους τού Ιαν Ράνκιν, "περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας κυνηγώντας τον υπόκοσμο, ενώ θα έπρεπε να προσέχουμε περισσότερο τον υπέρκοσμο"...