Μήπως να ξεκινούσαμε καμιά επανάσταση "σιγά σιγά";...

Εχω μια πολύ καλή συνταγή για εσάς που δεν έχετε χρόνο για να σκέφτεστε τα προβλήματα σε βάθος: παίρνετε μετανάστες, δημοσίους υπαλλήλους κι ορισμένους "τυφλούς" τής Ζακύνθου, τους βάζετε σε ένα μπλέντερ κι ό,τι απομένει το τηγανίζετε σε πολύ δυνατή φωτια! Δεν έχει σημασία αν το φαγητό που θα προκύψει δεν θα τρώγεται. Αρκεί που εσείς θα έχετε καταπολεμήσει τα νεύρα σας με λίγη "μαγειρική" και χωρίς να έχετε δαπανήσει πολύ φαιά ουσία...
Δεν υποστηρίζω πως τα σύνορά μας πρέπει να είναι ανοιχτά για τους πάντες, πως όλοι όσοι υπηρετούν σήμερα στο ελληνικό Δημόσιο είναι χρήσιμοι ή πως δεν υπάρχουν συμπολίτες μας οι οποίοι έσπευσαν να πουλήσουν τη δική τους ψήφο και τις ψήφους της οικογένειάς τους για ένα επιδοματάκι. Δεν πρέπει να πέσουμε, όμως, στην παγίδα τού κοινωνικού αυτοματισμού που μας έχει στήσει το καταρρέον σύστημα, το οποίο πετά τη μπάλα στην εξέδρα για να μην ασχολούμαστε με τα "όργια" που διαδραματίζονται στον αγωνιστικό χώρο. Την ίδια ώρα που η πλειονότητα του λαού βυθίζεται στη φτώχεια, οι 200 ολιγάρχες αυτής της χώρας ετοιμάζονται να μιμηθούν τους "ομολόγους" τους της Ρωσίας στις αρχές τής δεκαετίας τού 1990, να αποκτήσουν μπιρ παρά το δημόσιο πλούτο και να καρπωθούν τη μερίδα τού λέοντος από όποιο Κοινοτικό χρήμα εισρεύσει δίκην ανταλλάγματος για την υποδούλωση του πληθυσμού. Τα μιντιακά παπαγαλάκια, όμως, τα οποία είναι λαλίστατα κι αρκούντως δηλητηριώδη όταν είναι να επιχειρηματολογήσουν εμμέσως υπέρ του παγκάλειου "μαζί τα φάγαμε", παρουσιάζονται ιδιαιτέρως φειδωλά στο να ψέξουν τη φοροδιαφυγή, τη φοροαποφυγή και τη διαπλοκή των αφεντικών τους. Σαν καλά σκυλάκια γαβγίζουν όποιον δε μπορεί να τους αγγίζει και κουνούν την ουρά τους σε όποιον τους πετάξει ένα κοκαλάκι...
Το υποστηρίζω από την αρχή τής κρίσης και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω: η σωτηρία μας δεν πρόκειται να έρθει από κανένα Σαμαρά κι από κανένα Τσίπρα, αν πρώτα εμείς δεν ξεσηκωθούμε εναντίον της νεοφιλελεύθερης καταιγίδας. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει μόνο με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, αλλά και, αν όχι κυρίως, στην καθημερινότητά μας, όπως μπορεί ο καθένας μας. Ο φασισμός και οι εργασιακοί εκβιασμοί, για παράδειγμα, δε συμβαίνουν στη σφαίρα τής φαντασίας, στην οποία ζει η ελίτ αυτής της χώρας, αλλά σε κάθε γειτονιά. Και η αντίσταση σε όσους μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε ανεγκέφαλοι σκλάβοι δε χρειάζεται τη νομιμοποίηση κανενός κόμματος για να εκφραστεί. Η αξιοπρέπεια είναι, πρωτίστως, προσωπικό ζήτημα, γι' αυτό ας μην περιμένουμε από τους άλλους να ξεκινήσουν την επανάσταση για εμάς. Γιατί αν το κάνουν, θα προστεθεί μια ακόμα χαμένη ευκαιρία στην προσπάθεια για λαϊκή χειραφέτηση...