Στην Αργεντινή αντιστάθηκαν...

Γιατί το κουράζουμε το πράγμα και δε φτάνουμε στο τέρμα μια ώρα αρχύτερα; Γιατί, για παράδειγμα, δεν περικόπτονται οι συντάξεις στο μηδέν ή, ακόμα καλύτερα, γιατί δεν καταργείται το δικαίωμα στη σύνταξη ώστε όλοι μας να απολαμβάνουμε ισοβίως το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο απελευθερώνει, όπως έλεγαν οι φίλοι μας οι ναζιστές; Γιατί, επίσης, να βάζουμε σε κόπο τούς εργοδότες μας να τρέχουν να βρίσκουν κέρματα για να πληρώνουν εμάς και τις μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές τους και να μην τους κάνουμε δώρο το μόχθο μας ώστε να απολαμβάνουν ακόμα περισσότερα πλούτη; Και γιατί, παρακαλώ, να δουλεύουμε μόνο έξι ημέρες; Το πολύ πολύ να επιτρέψουμε στους πιο θρήσκους μεταξύ μας να εκκλησιάζονται για μια ώρα τα πρωινά τής Κυριακής πριν μεταβούν στην εργασία τους προκειμένου να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερη υπεραξία για τα αφεντικά τους. Για να μη μιλήσω για το πόσο μεγάλη πολυτέλεια είναι η λήψη φαρμάκων και η ιατρική περίθαλψη: όσοι έχουν λεφτά και είναι γεροί ας ζήσουν. Ετσι κι αλλιώς όλοι μας μια ημέρα θα πεθάνουμε. Αν γίνει νωρίτερα από αργότερα γλιτώνουμε και την ταλαιπωρία που λέγεται "αγώνας για επιβίωση". Οσο για τη δημόσια περιουσία, δεν το συζητώ: γιατί να μην ιδιωτικοποιήσουμε και τον αέρα που αναπνέουμε και να φορολογηθούμε για τη χρήση του; Από πού κι ως πού δικαιούνται οι φτωχοί να αναπνέουν δωρεάν; Δε χρειαζόμαστε λαθρεπιβάτες στην εκφασισμένη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα που οραματιζόμαστε για εμάς και τα παιδιά μας...
Σε λίγες ώρες ή ημέρες η θεατρική παράσταση που παίχτηκε στη χώρα μετά από τις εκλογές τού Ιουνίου θα λάβει τέλος. Οι Αντ. Σαμαράς, Β. Βενιζέλος και Φ. Κουρέλης θα κατεβούν από τη σκηνή όπου έπαιξαν με...μικρή επιτυχία τους ρόλους των επαναδιαπραγματευτών και θα ντυθούν με τα δικά τους ρούχα, εκείνα των λακέδων των τραπεζιτών κι επιχειρηματιών νταβατζήδων μέσα στα οποία, άλλωστε, αισθάνονται πιο άνετα. Τα μέτρα που θα ανακοινώσουν στον ελληνικό λαό αναμένεται να είναι ντροπή όχι μόνο για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά για τον πολιτισμό μας. Πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω, για παράδειγμα, την περαιτέρω μείωση των συντάξεων των 300 και κάτι ευρώ; Με τί μούτρα θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως για τη σωτηρία τού κεφαλαίου θα πρέπει, εν έτει 2012, να πεθάνουν χιλιάδες, ου μην κι εκατομμύρια, άνθρωποι από το κρύο, από την έλλειψη ιατρικής φροντίδας και φαρμάκων κι από την ασιτία;...
Ποιά είναι η διαφορά τής σημερινής Ελλάδας κι αυτής που μας ετοιμάζουν για το προσεχές μέλλον από την προ δεκαετίας Αργεντινή; Πέρα από το ότι εμείς έχουμε την...τιμή να συναλλασσόμαστε με ευρώ, η μεγαλύτερη διαφορά είναι πως εκεί οι άνθρωποι εξεγέρθηκαν εναντίον τής εξαθλίωσής τους. Δε χτυπούσαν μετανάστες και δεν παρακολουθούσαν ημέρα νύχτα τουρκικές σαπουνόπερες ευελπιστώντας πως θα έρθει κάποιος πολιτικός μεσσίας να τους σώσει. Με λίγα λόγια, πήραν τη κατάσταση στα χέρια τους κι ανάτρεψαν τη μοίρα τους. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο; Βεβαίως και μπορούμε, αρκεί να αφήσουμε την κλάψα και να το θελήσουμε με πράξεις κι όχι μόνο στα λόγια...