Οταν οι διεφθαρμένοι επιβάλλουν λιτότητα...

Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, η οποία κατ' ευφημισμό ονομάστηκε δημοκρατία προσβάλλοντας την αρχαία Αθήνα, βασίστηκε και στην ψευδαίσθηση πως μια κάστα ανθρώπων, οι...άριστοι των αρίστων, είναι η πλέον κατάλληλη για να διαχειρίζεται τα κοινά. Δε χρειάζεται να υπενθυμίσω πως με το πέρασμα του χρόνου αυτό αποδείχθηκε μια πολύ καλά στημένη απάτη από κάθε είδους ελίτ, οι οποίες χρησιμοποίησαν τον κοινοβουλευτισμό για να δώσουν δημοκρατική νομιμοποίηση σε πολιτικές που εξυπηρετούσαν τις ίδιες και μόνο συμπληρωματικώς (όποτε αυτό συνέβαινε τέλος πάντων) την πλειονότητα ενός λαού. Αν αυτή η ψευδαίσθηση συνδυαστεί με τη χρόνια ατιμωρησία της πολιτικής, επιχειρηματικής και τραπεζικής δράκας καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε γιατί σε χώρες όπως η Ελλάδα ανθεί η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα: πρόκειται για την ανοχή στη ρεμούλα που επιδεικνύει το σύστημα προκειμένου να "ξεπλένει" τις δικές του αμαρτίες, οι οποίες είναι και βαρύτερες και ατιμωτικότερες, δεδομένου ότι είναι αυτό που νέμεται την εξουσία και μοιράζει την "τράπουλα" σε ένα καπιταλιστικό σύστημα το οποίο ευνοεί, ούτως ή άλλως, τη γιγάντωση της διαφθοράς...

Δεν ξέρω αν ο Β. Μεϊμαράκης, ο Γ. Βουλγαράκης, ο Μ. Λιάπης και οι λοιποί πολιτικοί που έχουν βρεθεί στο "μικροσκόπιο" του ΣΔΟΕ είναι ένοχοι ή αθώοι. Προκαλεί, όμως, το δημόσιο αίσθημα το ότι έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια και δύο μνημόνια άγριας λιτότητας σε βάρος τού λαού για να αρχίσει η ουσιαστική διερεύνηση αυτής της υπόθεσης ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Οι λαλίστατοι, όμως, θιασώτες τής παγκάλειας θεωρίας τού "μαζί τα φάγαμε", οι οποίοι τσουβαλιάζουν κακουργήματα, πλημμελήματα και πταίσματα, ποιούν τη νήσσα όταν πρόκειται για τα εγκλήματα του "λευκού κολάρου". Με ποιό ηθικό δικαίωμα μπορούν να απαιτούν, όμως, νέες θυσίες από τους πολίτες εκείνοι οι οποίοι αφήνουν τα δικά τους αμαρτήματα ατιμώρητα και οι οποίοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το δημόσιο χρήμα σα να ήταν δικό τους, όπως αποδεικνύεται κι από τους διορισμούς συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων τους;...
Καμιά πολιτική ηγεσία δε μπόρεσε να κερδίσει μακροπρόθεσμα το λαό στηριζόμενη στην τρομοκράτηση και στις απειλές, παρά μόνο μέσω της πειθούς τού δικού της παραδείγματος. Με αυτό δεν εννοώ πως δικαιούται ο καθένας μας να παρανομεί γιατί το ίδιο κάνουν εκείνοι που αναδείξαμε σε δημόσια αξιώματα. Αυτή η νοοτροπία είναι αδιέξοδη κι αυτό είχε γίνει αντιληπτό εδώ και πολλά χρόνια στην καθημερινότητά μας. Από την άλλη, όμως, με τί θράσος θα μας ξανακουνήσουν το δάχτυλο όλοι εκείνοι που από τους άλλους ζητούν εγκαρτέρηση και για τον εαυτό τους κρατούν ολάκερη την πίτα; Ας μην απορούν επομένως όταν ο λαός τούς αποκαλεί συλλήβδην κλέφτες. Κι αυτό γιατί εγκληματίας δεν είναι μόνο αυτός που βάζει το χέρι στο μέλι, αλλά κι εκείνος που βλέπει τί γίνεται, αλλά σφυρίζει αδιάφορα...