Με δυο κουβέρτες μπορούμε να ξαναφτιάξουμε πατρίδα...

Ηταν τέτοιες ημέρες πριν από 90 χρόνια όταν ο προπάππους μου και η οικογένειά του προσπαθούσαν να διαφύγουν από τη φλεγόμενη Σμύρνη, την ώρα που δίπλα τους η ελληνική ιστορία ετοιμαζόταν να καταγράψει μια από τις πιο "μαύρες" σελίδες της. Πριν καταφέρει να μπει στη βάρκα που θα τον μετέφερε στην "Παλαιά Ελλάδα", η οποία τον υποδέχθηκε με την ίδια πάνω κάτω "αγάπη" που υποδέχεται σήμερα τους πακιστανούς, μπαγκλαντεσιανούς και λοιπούς απόκληρους, είχε περάσει των παθών του τον τάραχο: είχε πυροβοληθεί και κρυφτεί υπό την προστασία τούρκου γείτονα, ενώ μέχρι να...συνωστιστεί στο λιμάνι τής "μάνας" Σμύρνης, όπως θέλουν να πιστεύουν ότι συνέβη οι πολιτικώς ορθοί αναθεωρητές, έτρωγε φύλλα από αμπέλια και κοιμόταν δίπλα σε πτώματα. Κι όταν ο 20χρονος τότε προπάππους μου έφτασε στην προκυμαία δεν είχε μαζί του τίποτα παραπάνω από δύο κουβέρτες. Κι όμως, με αυτές τις δύο κουβέρτες μπόρεσε να φτιάξει σπιτικό και οικογένεια. Πατρίδα, βεβαίως, ήταν αδύνατο να δημιουργήσει γιατί κανένας τόπος δε μπορεί να υποκαταστήσει το γενέθλιο...
Δεν ξέρω αν θα έχουμε έστω δυο κουβέρτες όταν θα κοπάσει η "καταιγίδα" που ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια. Αξίζει, όμως, να ρίχνουμε πού και πού καμιά ματιά στην πλούσια ιστορία αυτής της χώρας, όχι μόνο στις ηρωικές αλλά και στις οδυνηρές στιγμές της, για να παίρνουμε μαθήματα για το μέλλον. Προφανώς και οι Μεγάλες Δυνάμεις τής εποχής έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στη Μικρασιατική Καταστροφή, ωστόσο ήμασταν εμείς οι ίδιοι με τις αυτοκαταστροφικές μας επιλογές που θα έπρεπε να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο για την απώλεια των "αλησμόνητων πατρίδων". Το ίδιο συμβαίνει, μέσες άκρες, και σήμερα. Αν η τρόικα έχει φτάσει στο σημείο να απαιτεί σχεδόν την χωρίς αποδοχές κι ασφαλιστικά δικαίωματα εξαήμερη εργασία, αυτό οφείλεται κυρίως σε εκείνους που άφησαν κι αφήνουν συνεχώς κερκόπορτες ανοιχτές. Αν ακόμα και το τραπεζικό κεφάλαιο, όπως μαρτυρά η έκθεση της Alpha Bank, παραδέχεται ότι τα δημόσια έσοδα είναι περισσότερα από αυτά που υπολογίζει η τρόικα και γι' αυτό θα έπρεπε να αναζητούμε τα μισά χρήματα από όσα αναζητούνται σήμερα, καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε ότι στόχος δεν ήταν ποτέ η δημοσιονομική εξυγίανση αυτής της χώρας, αλλά η υφαρπαγή τής δημόσιας περιουσίας της και η κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας της ως προμηνύματα για το τί θα ακολουθήσει στην υπόλοιπη Ευρώπη...
Ακόμα κι έτσι, όμως, ακόμα και με δυο κουβέρτες μπορούμε να ξαναφτιάξουμε πατρίδα. Το έκαναν στο παρελθόν οι πρόγονοί μας και μπορούμε να το κάνουμε και σήμερα. Αρκεί στα "αποκαΐδια" τής δικής μας ζωής να συμπεριλάβουμε τους υποκριτές φανφαρόνους, οι οποίοι στα λόγια είτε θλίβονται για το κακό που προκαλούν είτε παριστάνουν τους προστάτες των αδυνάμων, αλλά στην πράξη είτε εφαρμόζουν μεσαιωνικές πολιτικές είτε φοροδιαφεύγουν και φοροαποφεύγουν συνεχώς επικαλούμενοι το θλιβερό "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό". Κι αν η υποκρισία τής δεξιάς είναι συνυφασμένη με την επιλογή της να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λίγων έναντι των πολλών, για τους οποίους κρατά σα "δωράκι" (και πάλι όταν δεν αποχαλινώνεται εντελώς) την ομηρία σε μια ζωή ανάμεσα στη φτώχεια και στα πλούτη, η υποκρισία ορισμένων Αριστερών στα λόγια και δεξιών στην τσέπη είναι χίλιες φορές πιο καταδικαστέα. Κι αυτό μολονότι όταν τραγουδούν δεν κάνουν φάλτσα...