Το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας. Φαντάζομαι, άλλωστε, πως αν ήταν δεν θα μας επιβάλλονταν πολιτικές οι οποίες το αυξάνουν αντί να το μειώνουν...Η Ελλάδα χρειάζεται βραχυπρόθεσμα αναδιανεμητικές πολιτικές, με τις οποίες θα καταργείται ο πλούτος των λίγων κι αυτό προς όφελος των πολλών, και μακροπρόθεσμα αναπτυξιακά μέτρα τα οποία όμως δεν θα απευθύνονται στη σημερινή επιχειρηματική, τραπεζική κι επιχειρηματική ολιγαρχία, αλλά στην πλειονότητα των πολιτών. Τί να την κάνουμε την επαναγορά ελληνικών ομολόγων στη...δευτέρα παρουσία όταν μέχρι τότε οι μισθοί και οι συντάξεις στην Ελλάδα θα έχουν εξομοιωθεί με αυτούς της Ουγκάντας κι όταν με την πάλαι ποτέ δημόσια περιουσία θα κάνουν πάρτι έλληνες και ξένοι ολιγάρχες;...
Και ύστερα μας φταίει ο Αλέξης Τσίπρας όταν ισχυρίζεται το αυτονόητο, πως θα ήταν προτιμότερο να γινόμασταν Αργεντινή, όπου οι άνθρωποι πείνασαν αλλά κράτησαν την αξιοπρέπειά τους, από το να πεινάσουμε και να χάσουμε ταυτοχρόνως την αξιοπρέπειά μας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα τού 2012. Ο συνταξιούχος, ο άνεργος, ο εργαζόμενος των 400 ευρώ, ο ανάπηρος, ο ασθενής, το απροστάτευτο παιδί δεν πρόκειται να επιβιώσουν χάρη σε λογιστικές αλχημείες, αλλά μόνο αν εκείνοι που λαμβάνουν τις αποφάσεις για τις ζωές τους αποφασίσουν να θέσουν ως προτεραιότητα τη διάσωσή τους και την κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Κανείς, άλλωστε, δε γέμισε το στομάχι του με προπαγάνδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου