Η χρεοκοπία είναι η μεγάλη μας ευκαιρία!

Τόσο καμάρι πια πώς το αντέχουν; Η κυβέρνηση, οι σπόνσορές της και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους δε μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους για τους επαίνους που τους απονέμονται από την τρόικα για τα "κατορθώματά" τους, τα οποία πόρρω απέχουν από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Εκτός αν σε αυτές περιλαμβάνονται οι νέες οριζόντιες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η εξαήμερη εργασία ή οι γρήγορες και φτηνές απολύσεις. Γιατί, επομένως, να είναι δυσαρεστημένοι οι δανειστές μας από τη στιγμή που τους δίνουμε ό,τι θέλουν κι ακόμα παραπάνω, με αντάλλαγμα τη διαίωνιση της φτωχοποίησης της συντριπτικής πλειονότητας των ελλήνων, στο όριο της απόλυτης εξαθλίωσης;...

Υπάρχει, πάντως, μια πιθανή εξέλιξη που με ανησυχεί περισσότερο κι από τη χρεοκοπία μας. Αυτή είναι να πιαστούμε στη "φάκα", τρώγοντας τα "τυράκια" που ενδεχομένως να μας πετάξουν, όπως για παράδειγμα την απελευθέρωση πόρων του ΕΣΠΑ, που θα κινήσουν κάπως την αγορά και θα δημιουργήσουν ορισμένες θέσεις εργασίας. Δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο από πολιτική εμπάθεια, κοινωνική αναλγησία κι από αναισθησία απέναντι στους πολυάριθμους ανέργους αυτής της χώρας. Το υποστηρίζω με την έννοια πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα προκύψει τίποτα καλύτερο από την παράταση ζωής σε ένα ξοφλημένο πολιτικό, επιχειρηματικό και τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα εξακολουθεί να καρπώνεται τη μερίδα τού λέοντος, πετώντας τα "αποφάγια" του στο λαό. Η Ελλάδα, όμως, χρειάζεται ολική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου που ακολουθείται μέχρι σήμερα και σε αυτήν την αλλαγή δεν έχουν καμιά θέση πρόσωπα του παρελθόντος, τα οποία ταυτίστηκαν με τις πιο μαύρες ημέρες τής διαπλοκής, της ευνοιοκρατίας και της ρεμούλας...
Γι' αυτό και το "μακάρι να γίνουμε Αργεντινή" τού Αλέξη Τσίπρα περιέχει ένα σημαντικό μήνυμα αισιοδοξίας, όσο παράδοξο κι αν διαβάζεται. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να υποτιμούμε την αξία ενός ξεκινήματος από την αρχή, από το οποίο θα έχουμε απεμπλακεί από την ελίτ που μας οδήγησε στην καταστροφή. Ποιός, αλήθεια, πιστεύει ότι το καινούριο θα φέρουν πολιτικοί όπως ο Αντ. Σαμαράς, επιχειρηματίες όπως ο Γ. Μπόμπολας και τραπεζίτες όπως ο Μ. Σάλλας; Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει πως θα πρέπει να δώσουμε λευκή εντολή σε οποιοδήποτε νέο "μάγο" και σε οποιαδήποτε πολιτική θελήσει αυτός να εφαρμόσει. Ωστόσο, ξεκινώντας από το μηδέν έχουμε πολύ περισσότερες δυνατότητες, ακόμα και σε ψυχολογικό επίπεδο, για να οικοδομήσουμε ένα κράτος που θα δίνει έμφαση στην αναδιανομή τού πλούτου και στην κοινωνική δικαιοσύνη από το να συνεχίζουμε να κυλιόμαστε στη λάσπη και στη μιζέρια, ταϊζόμενοι με ψίχουλα και υποτασσόμενοι στην προπαγανδιστική τρομοκρατία φαύλων...