Το "Μεγάλο μας Τσίρκο" δε βγάζει γέλιο...

Το "Μεγάλο μας Τσίρκο", το θρυλικό έργο τού Ιάκωβου Καμπανέλλη, δεν περιοδεύει μόνο στην Αττική και στην περιφέρεια, αλλά δίνει και μόνιμες παραστάσεις στο Μέγαρο Μαξίμου! Πρόκειται για το "θέατρο" που φιλοξενεί κάθε τρεις και λίγο τις συσκέψεις τής τρόικας εσωτερικού, η οποία ακόμα δεν έχει καταφέρει να καταλήξει στο πώς θα πλασάρει στο πόπολο με τον καλύτερο επικοινωνιακώς τρόπο το νέο πακέτο άγριας λιτότητας με το οποίο δεσμεύτηκε στην τρόικα εξωτερικού να εξαφανίσει άπαξ δια παντός την ελληνική μεσαία τάξη. Το δυστύχημα για τους Αντ. Σαμαρά, Β. Βενιζέλο και Φ. Κουρέλη είναι ωστόσο πως το "σόου" τους, όσο τραγελαφικό κι αν είναι, δε βγάζει γέλιο...
Τα τελευταία τρία σχεδόν χρόνια παρακολουθούμε το ίδιο ακριβώς έργο, απλώς αλλάζουν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές γιατί η υπομονή τού κόσμου με αυτούς τους θεατρίνους έχει εξαντληθεί. Την ίδια ώρα, εξάλλου, που οι νέοι δεν έχουν δουλειές, που οι εργαζόμενοι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με πετσοκομμένους μισθούς, που οι πένητες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και που οι συνταξιούχοι υποχρεώνονται να πληρώνουν ακόμα και για να κλείσουν ραντεβού με το γιατρό τους, η πολιτική ελίτ με τα μιντιακά παπαγαλάκια της έχει εξαπολύσει ένα νέο προπαγανδιστικό πόλεμο για να μας πείσει πως η καταιγίδα που λυσσομανά γύρω μας είναι μια μικρή μπόρα, η οποία θα περάσει εντός ολίγου και πως το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι υπομονή κι ας βραχούμε λίγο.

Μακάρι να μπορούσα να πίστευα ότι τα μέτρα που πρόκειται να ψηφίσει σε λίγο καιρό η κυβέρνηση θα είναι τα τελευταία επαχθή. Μακάρι να βρισκόμουν υπό την επήρεια ψυχοφαρμάκων και να γελούσα από ανακούφιση κάθε φορά που άκουγα πως αν σώσουμε τις τράπεζες θα "πέσει" χρήμα στην αγορά και η πραγματική οικονομία θα επανεκκινήσει. Μακάρι να μπορούσα να ταύτιζα το συμφέρον μιας πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας με το δικό μου συμφέρον, να έδινα τόπο στην οργή και να συνέχιζα να έτρωγα σφαλιάρες με το χαμόγελο στα χείλη. Καλώς ή κακώς, όμως, δεν τελώ υπό την επήρεια ναρκωτικών και γι' αυτό μου είναι πολύ δύσκολο να πάρω στα σοβαρά το παραμύθι πως αν δεν αντιδράσω, αν δεν αντιδράσουμε οι καλοί τροϊκανοί θα μας βοηθήσουν να περάσουμε τη γέφυρα και δεν θα μας αφήσουν μόνους μας να πεθάνουμε από ακατάσχετη αιμορραγία.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, πως είμαστε το ίδιο δυνατοί με αυτούς! Αν η Ελλάδα σταματούσε σήμερα να πληρώνει τα χρέη που της φόρτωσε το εγχώριο και διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο, αν διέκοπτε την εφαρμογή μνημονίων που σκοτώνουν τον πληθυσμό της κι οδηγούν τους "τραυματίες" για εργασία στο εξωτερικό, αν απειλούσε, έστω, με έξοδο από την ευρωζώνη, φλέρταρε για την αξιοποίηση του πλούτου της με τρίτες χώρες κι απελευθέρωνε τις ορδές των μεταναστών που καταλήγουν εδώ, δίνοντάς τους το δικαίωμα να κατευθυνθούν στις ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες θέλουν να βρεθούν, τότε θα βλέπαμε ξεκάθαρα ότι ο Δαβίδ δεν είναι τόσο κοντός όσο νομίζαμε κι ο Γολιάθ όχι τόσο ψηλός όσο φοβόμασταν.
Αν είχαμε τη παιδεία να καταλαβαίναμε πως οι μόνοι που χρειάζονται ποιμένες είναι τα πρόβατα, θα ήμουν πιο σίγουρος ότι ο λαός μπορεί να βρει το δρόμο του χωρίς μεσάζοντες. Εστω, όμως, και σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο μπορούμε να στραφούμε σε εκείνες τις δυνάμεις που δεσμεύονται για τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και οι οποίες, όταν αναπόφευκτα θα έρθουν στην εξουσία, οφείλουν να θέσουν τις προϋποθέσεις δημιουργίας συνειδητοποιημένων πολιτών, οι οποίοι δεν θα αντιδρούν στην απουσία κράτους χειροκροτώντας τους θαυμαστές τού ναζισμού. Φυσική κατάληξη αυτού του εγχειρήματος θα πρέπει να είναι η θεσμοθέτηση ενός νέου Συντάγματος, το οποίο θα καθορίζει το χρονοδιάγραμμα κατοχύρωσης αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Αυτή θα είναι και η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να κυβερνούν για πάντα υπηκόους, αλλά και σε όσους θεωρούν πως η δικτατορία τού προλεταριάτου είναι ο μόνος δρόμος για το σοσιαλισμό...