Σαν τη Μεσσηνία δεν υπάρχει!

Η Μεσσηνία είναι ένας πολύ όμορφος νομός, με τις παραλίες της, τον Ταΰγετό της, τη Μάνη της. Κι αν ακόμα θεωρείται χουντοφασιστομάνα, τί να κάνουμε τώρα, η πηγάδα τού Μελιγαλά δεν τους χώρεσε όλους! Οπως και να έχει, όμως, δύσκολα μπορεί να με πείσει ο οποιοσδήποτε ότι σε αυτήν τη χώρα δεν υπάρχουν άλλοι πιο άξιοι από τους μεσσήνιους για να στελεχώσουν, σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα, το Μουσείο τής Ακρόπολης, για παράδειγμα, ή για να καταλάβουν σημαντικές θέσεις ευθύνης, όπως είναι η διοίκηση του ΣΔΟΕ. Το ίδιο δύσκολα μπορεί και να με πείσει κάποιος για το ότι κι άλλα διοικητικά πόστα ή καλά αμειβόμενες θέσεις στο Δημόσιο δεν είναι δυνατό να καλυφθούν από πρόσωπα που να μην έχουν συγγενική ή φιλική σχέση με τον Αντ. Σαμαρά. Γι' αυτό κι ο πρωθυπουργός τηρεί σιγή ιχθύος για το δημοσίευμα του "Σπίγκελ", το οποίο καυτηριάζει διάφορους διορισμούς που γίνονται το τελευταίο διάστημα και οι οποίοι δε διακρίνονται από αξιοκρατία. Κοινως Αντώνη, μας πήραν χαμπάρι και οι γερμανοί...
Είναι τουλάχιστον φαρισαϊσμός να κατηγορείς από τη μια το ελληνικό Δημόσιο πως είναι αναποτελεσματικό, αναξιοκρατικό, γραφειοκρατικό, παρωχημένο, δυσλειτουργικό και μύρια όσα κι από την άλλη ο ίδιος όχι μόνο να μην προσπαθείς να γιατρέψεις το χέρι που πονά και να ζητάς το κόψιμό του, αλλά και να επιδεινώνεις την κατάσταση. Αυτό, βεβαίως, αποδεικνύει ότι για την κακοδαιμονία τού κρατικού τομέα δε φταίει το "DNA" του, αλλά η διαχρονική νοοτροπία που τον αντιμετωπίζει σα φέουδο του κόμματος ή των κομμάτων που ασκούν κάθε φορά την εξουσία. Αν, για παράδειγμα, δεν έχουν κατασχεθεί ακόμα οι περιουσίες των φοροφυγάδων και λοιπών εγκληματιών που έβγαλαν μαύρο χρήμα στο εξωτερικό, η ευθύνει βαρύνει κυρίως όσους κουκούλωσαν το σκάνδαλο, δείχνοντας μηδενική πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση των εγκλημάτων τού λευκού κολάρου...

Αυτή η κυβέρνηση, μολονότι στις τάξεις της συμπεριλαμβανει κι αριστερό άλλοθι, δεν έχει καμιά πρόθεση να προχωρήσει στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και οι οποίες συμπυκνώνονται στη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και στην παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων, η περαιτέρω αποσάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η νέα κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν είναι τίποτα άλλο από φιλικά χτυπήματα στην "πλάτη" στην εγχώρια και διεθνή οικονομική ελίτ. Δε συνιστούν αλλαγές σε ένα σάπιο σύστημα, αλλά απεγνωσμένη προσπάθεια διάσωσής του με άλλη ονομασία. Και είναι κρίμα που σε αυτό το πανηγύρι τού νεοφιλελευθερισμού η μόνη αντίσταση που προβάλλει το δήθεν αριστερό κόμμα το οποίο συμμετέχει στην κυβέρνηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από επικοινωνιακή...