Το Δημόσιο των ελλήνων ολιγαρχών...

Η πιο βολική απάντηση για τις ελίτ στο ερώτημα για το ποιός ευθύνεται για τη χρεοκοπία τής χώρας είναι η υπόδειξη με το δάχτυλο του δημόσιου τομέα. Πράγματι, το Δημόσιο είναι γραφειοκρατικό, δυσλειτουργικό, υπερδιογκωμένο κι εν πολλοίς ελλειμματικό. Αυτό, όμως, που δε μας εξηγούν οι κήνσορες της δήθεν επιχειρηματικότητας είναι το ποιός ωφελήθηκε περισσότερο από αυτήν τη στρέβλωση. Το εξαγορασμένο με μια καλή θεσούλα ή εξυπηρετησούλα πόπολο, το οποίο προτίμησε να μετατραπεί σε πελάτης από πολίτης, ή μήπως μια μικρή ομάδα 300 οικογενειών, οι οποίες στήριξαν τον πλούτο τους στην άμεση διαπλοκή τους με το δημόσιο χρήμα; Πόσοι έλληνες ολιγάρχες μπορούν σήμερα να ισχυριστούν με καμάρι πως ο πλούτος τους οφείλεται σε κάποια καινοτόμο ιδέα τους κι όχι στις υπόγειες συναλλαγές τους με την πολιτική εξουσία και τα "μακροβούτια" τους στο δημόσιο ταμείο; Πόσες τράπεζες δικαιούνται να "κλαίγονται" για τα αποθεματικά τους όταν τις "καλές" εποχές δανείζονταν φτηνά, αλλά δάνειζαν το Δημόσιο ως κοινοί τοκογλύφοι;...

Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται πως το κράτος δεν είναι δυνατό να είναι επιχειρηματίας ούτε ο "πατερούλης" που θα τραβά τους πάντες από το χέρι, είτε το θέλουν είτε όχι. Οι ίδιοι, βεβαίως, επικαλούνται αυτό το επιχείρημα γιατί ρέπουν προς την ασυδοσία, στη χωρίς έλεγχο και με κάθε κόστος για τις ζωές των περισσοτέρων απληστία. Το κράτος οφείλει, ωστόσο, να ρυθμίζει και να ελέγχει αυστηρά την τήρηση των κανόνων τού παιχνιδιού και να εξυπηρετεί το ίδιο κοινωνικές ανάγκες, να παρέχει ίσες ευκαιρίες ανέλιξης και να διατηρεί στην κατοχή του κερδοφόρες επιχειρήσεις που ενδεχομένως να μην ταυτίζονται με κάποιο κοινωνικό αγαθό, ωστόσο είναι απαραίτητες προκειμένου να καλύπτονται ελλείμματα που προκύπτουν από μη κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Γι' αυτό κι όποιος πολιτικός ή όποιος άλλος διορισμένος τεχνοκράτης υποστηρίζει πως πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα παραδέχεται εμμέσως τη δική του ανικανότητα να διοικήσει μακριά από διαπλεκόμενες εξαρτήσεις και ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις. Το πρόβλημα, επομένως, σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι το κράτος, αλλά αυτοί που έχουν επιλεγεί να το κυβερνήσουν...