Ο σοσιαλισμός δεν πεθαίνει μαζί με τους σημαιοφόρους του...

Ποιοί είναι, αλήθεια, οι πραγματικά σπουδαίοι ηγέτες; Εκείνοι που κυβερνούν επί δεκαετίες; Οσοι παραμένουν δημοφιλείς ανάμεσα στους υπηκόους τους όσα χρόνια κι αν περάσουν; Οχι! Σπουδαίοι ηγέτες είναι αυτοί που όταν έρθει η ώρα να αποσυρθούν, για διάφορους λόγους, από την κεντρική σκηνή έχουν αφήσει πίσω τους έργο το οποίο διαθέτει στοιχεία διαχρονικότητας και δεν εξαρτάται η επιβίωσή του από τη δική τους βιολογική παρουσία. Οποιος αφήνει πίσω του μια καλοκουρδισμένη μηχανή, δε χρειάζεται να την οδηγεί εφ' όρου ζωής, από τη στιγμή που θα έχει δημιουργήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να λειτουργεί ακόμα και στον αυτόματο πιλότο. Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο ο χρόνος θα δείξει αν ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας πραγματικός ηγέτης, που έφερε το σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα κι ενέπνευσε δικαίως εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ή ήταν απλώς ένας ακόμα λαϊκιστής που φτιασίδωνε τη ματαιοδοξία και μεγαλομανία του χάρη στο σπουδαίο επικοινωνιακό του χάρισμα...
Οπως κι αν έχει, είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι το σοσιαλισμό σε έναν κόσμο που έχει ποντάρει τα πάντα στον καπιταλισμό. Και είναι, επίσης, φυσιολογικότατο ένας άνθρωπος με τόσο έντονη προσωπικότητα όπως ο εκλιπών πρόεδρος της Βενεζουέλας να χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις. Μόνο οι μετριότητες έχουν άλλωστε ένα πρόσωπο, το οποίο επιδεικνύουν με καμάρι δίχως να καταλαβαίνουν ότι προδίδουν με αυτόν τον τρόπο την αδυναμία τους να σκέφτονται πέρα από το συνηθισμένο. Δεν ξέρω, επίσης, αν ο Ούγκο Τσάβες πέθανε από φυσιολογικά αίτια ή αν ο θάνατός του ήταν στην ουσία μια δολοφονία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πολλοί θιασώτες τής κοινωνίας τού ατομικισμού και της οικονομίας τής αρπαγής με κάθε κόστος χάρηκαν από την απώλεια ενός πολιτικού που συγκινούσε το λαό γιατί του έλεγε το αυτονόητο: πως δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο σε αυτήν τη γη από την ανθρώπινη επιθυμία για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη...
Δεν αναζητώ ούτε ήρωες ούτε δαίμονες. Η ζωή είναι μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία από αυτή που μπορεί να οριοθετηθεί από τα σύμβολα. Προφανώς, όμως, ορισμένοι άνθρωποι δικαιούνται του σεβασμού μας περισσότερο από κάποιους άλλους κι αυτό το οφείλουν στην πορεία τους σε αυτόν τον πλανήτη, από τον οποίο είμαστε όλοι περαστικοί. Είναι πολύ νωρίς για να αποτιμηθεί το έργο τού Ούγκο Τσάβες. Στα γνήσια δάκρυα ωστόσο του βενεζουελάνικου λαού, ο οποίος εξέλεξε τον πρόεδρό του ακόμα κι όταν ήταν ετοιμοθάνατος, αποκαλύπτεται η ευγνωμοσύνη του για την επανάσταση που έγινε κι ο φόβος του πως κάποιοι μπορούν να του τη στερήσουν. Οσο υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που δεν αποδέχονται την αδικία ως νόμο τής φύσης και δυσφορούν στην θεοποίηση του κέρδους οι ιδέες που πρέσβευε ο Ούγκο Τσάβες δεν κινδυνεύουν να χαθούν, όπως δε χάθηκαν όταν οι πληρωμένοι φονιάδες εκτελούσαν τον Τσε Γκεβάρα ή τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Ο σοσιαλισμός είναι συνεχής αγώνας, μια υπόσχεση που πρέπει να τηρείται καθημερινώς. Κι όταν οι σημαιοφόροι του γονατίζουν, εκεί βρίσκονται εκατομμύρια ψυχές για να σηκώσουν ψηλά τα τίμια λάβαρα πριν λερωθούν από τη βρομιά τής απληστίας και τη δυσωδία που αναδύει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...