Αν θέλουμε να είμαστε λίγο περισσότερο ειλικρινείς με τον εαυτό μας από όσο συνήθως, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτό που κινεί πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο τις ζωές μας είναι το τρελό μας πάθος για το χρήμα. Αλλος μπορεί να αρκείται με λιγότερα, άλλος με περισσότερα, όπως κι αν έχει όμως είναι για τα φράγκα που είμαστε διατεθειμένοι να εξεγερθούμε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. "Η πατρίδα, η θρησκεία, η ιδεολογία, η αγάπη δεν παίζουν κανένα ρόλο;", μπορεί να αναρωτηθούν οι πιο ρομαντικοί ανάμεσά σας. Επιτρέψτε μου, όμως, δηλητηριασμένος ίσως από τον κυνισμό, να τονίσω πως αν θέταμε όλα τα παραπάνω ως προτεραιότητες, θα είχαμε ήδη επαναστατήσει. Ωστόσο, το φιτίλι που θα βάλει τη φωτιά δεν θα είναι άλλο από το να μας κλέψουν τις "γλυκές" μας καταθεσούλες ή να πλειστηριάσουν τα πολυαγαπημένα μας σπιτάκια. Ας μη γελιόμαστε, μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που μας ήθελε όσο πιο καπιταλιστές γινόταν, δηλαδή ατομικιστές και συμφεροντολόγους, είναι δύσκολο να το ανατρέψουμε αν δε μας στερήσουν ακόμα και την ελπίδα πως μια ημέρα μπορούμε να γίνουμε πλούσιοι...
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι λογικό να σπεύδουμε να μαζεύουμε τις καταθέσεις μας ή να μεταβιβάζουμε τα ακίνητά μας για να μην πιαστούμε στην τσιμπίδα των νόμων που είναι φτιαγμένοι για να εξυπηρετούν πρώτα και κύρια τα αφεντικά μας. Δεν θα ήταν, ωστόσο, προτιμότερο αν αντί να σπαταλούσαμε όλη μας την ενεργητικότητα στο να σβήνουμε φωτιές που έχουν ανάψει άλλοι, να ανάβαμε τις δικές μας; Δεν είναι κρίμα να συμβιβαζόμαστε στο ρόλο τού κομπάρσου λούμπεν προλετάριου, όταν διανοίγεται η δυνατότητα για την εφαρμογή άλλων πολιτικών, οι οποίες δεν διακατέχονται από εκδικητικότητα κι αλαζονεία, αλλά από κοινωνική δικαιοσύνη;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου