Το θηρίο θα πεινά όσο συνεχίζουμε να το ταΐζουμε με τις σάρκες μας...

Κανείς δεν ξέρει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πού θα καταλήξει η μπίλια στην υπόθεση της Κύπρου. Υπάρχουν, όμως, τρεις πολιτικοί αρχηγοί οι οποίοι δεν πρέπει να αισθάνονται ιδιαιτέρως υπερήφανοι (και) για τις τελευταίες εξελίξεις. Αντιθέτως, οφείλουν να αισθάνονται για ακόμα μια φορά εκτεθειμένοι. Πρόκειται για τη γνωστή τρόικα εσωτερικού, αλλά και προκατόχους της όπως ο ρεζίλης των Παπανδρέου, οι οποίοι καταπίνουν ό,τι τους δίνεται ως εντολή από την τρόικα εξωτερικού χωρίς να πουν ούτε ένα "μα". Εξευτελίζεται, φυσικά, κι ο πρόεδρος της Κύπρου, Ν. Αναστασιάδης, ο οποίος συνεχίζει επιτυχημένα το έργο τής υποτέλειας που ξεκίνησε με το Σχέδιο Ανάν. Αποδεικνύεται, όμως, κυρίως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η Κύπρος, η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά το ίδιο το σύστημα, το οποίο είναι τόσο σαθρό που αρκεί ο κίνδυνος κατάρρευσης ενός κράτους 700.000 ψυχών για να ταρακουνηθούν τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου. Την ίδια ώρα εκτίθενται, για μια ακόμα φορά, και οι ευρωπαίοι "εταίροι" μας αφού, όπως αποκαλύπτεται από τους διαλόγους τού Eurogroup της Παρασκευής, η  εκβιαστική, στο όριο της χυδαιότητας, συμπεριφορά τους δε διαφέρει σε τίποτα από αυτή μαφιόζων...
Ποιός, εξάλλου, μπορεί να πιστέψει την ελληνική κυβέρνηση όταν ισχυρίζεται πως δεν κινδυνεύουν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες; Ποιά διαβεβαίωσή της, άλλωστε, έχει αποδειχθεί "χαλκέντερη" στο πέρασμα του χρόνου; Ψέματα και, στην καλύτερη περίπτωση, μισές αλήθειες, αυτά μας σερβίρονται τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά εμείς φοβόμαστε μήπως ανεβεί η Αριστερά στην εξουσία και οι κομμουνιστές μάς πάρουν τα σπίτια και τις καταθέσεις. Κυβερνιόμαστε από νενέκους, οι οποίοι θα προτιμήσουν να πεθάνουν μετά των νταβατζήδων τους από το να τους κοντράρουν, εξοργιζόμαστε με το φασιστικό χαιρετισμό ενός ανόητου ποδοσφαιριστή, ωστόσο χειροκροτούμε ακόμα εκείνους που βάζουν τα χέρια τους βαθιά στις τσέπες μας, βλέπουμε το πλοίο να πλησιάζει το παγόβουνο αλλά εμείς τρέμουμε να στρίψουμε το καράβι μήπως και υπάρχει άλλο παγόβουνο, πανικοβαλλόμαστε στην πιθανότητα να χάσουμε τα "ωραία μας τα λεφτουδάκια", αλλά δεν κάνουμε τίποτα, απολύτως ΤΙΠΟΤΑ γι' αυτό, υποταγμένοι σε ένα αέναο δόγμα τού σοκ, το οποίο  δεν θα τελειώσει χάρη στην θεία πρόνοια ή σε εθνοσωτήρες παρά μόνο αν αντιδράσουμε έμπρακτα και σε όλες μας τις δραστηριότητες. Σε διαφορετική περίπτωση, η τραγωδία δεν θα σταματήσει ούτε όταν γίνουμε Βουλγαρία, αφού το θηρίο θα εξακολουθεί να πεινά όσο εμείς θα συνεχίζουμε να το τρέφουμε αφειδώς με τις σάρκες μας...