Γερμανοί, ρώσοι ή αμερικανοί θα σώσουν τους λαούς που μπορούν να σωθούν κι από μόνοι τους;...

Ποιοί θα σώσουν την Ελλάδα και την Κύπρο; Οι γερμανοί, οι ρώσοι ή μήπως οι αμερικανοί; Αυτές οι απαντήσεις δίνονται ως επί το πλείστον στο δημόσιο διάλογο. Γι' άλλη μια φορά, δηλαδή, στη μακρόχρονη ιστορία του ο ελληνισμός πιστεύει ότι η λύση στα δράματά του θα έρθει μόνο αν προσδεθεί στο άρμα ενός και μόνο έθνους, αναλόγως με τη μορφή τής ξενοδουλίας που έχει επιλέξει ο καθένας από εμάς για να πορεύεται στη ζωή του: κάποιοι τρελαίνονται με τη γερμανική πειθαρχία, άλλοι με το χριστιανό ορθόδοξο "ξανθό γένος", ενώ ορισμένοι έχουν δει τόσες αμερικανικές ταινίες ή έχουν σπουδάσει τόσο πολλά χρόνια στις ΗΠΑ που έχουν πιστέψει ότι η Ελλάδα δε μπορεί να υπάρξει αν δε βρίσκεται ένας σερίφης πάνω από το "κεφάλι" της. Με λίγα λόγια, επιμένουμε να ασκούμε εξωτερική πολιτική με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουμε ποδοσφαιρικές ομάδες...

Η Ελλάδα και η Κύπρος θα σωθούν κυρίως χάρη στην "ομοιοπαθητική", λύνοντας δηλαδή μόνες τους τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Από τη στιγμή, όμως, που δε ζούμε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη έχουμε την ανάγκη διεθνών συνεργασιών, αλλά και βοήθειας σε ορισμένες περιπτώσεις. Η διπλωματία, ωστόσο, δεν ασκείται με την τυφλή προσκόλληση σε συγκεκριμένους ξένους παράγοντες, αλλά κινούμενη πολύπλευρα, χωρίς να αποκλείουμε συνεργασίες με κανένα και δίχως δογματισμούς. Θα πρέπει, επίσης, να καταλάβουν οι ξένες δυνάμεις που απειλούν την Κύπρο και την Ελλάδα πως η αλληλεγγύη είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης και πως δεν είναι δυνατό από τη μια πλευρά εκείνες μόνο να εκβιάζουν κι από την άλλη μόνο να υπακούν. Το δίκιο σου δεν το βρίσκεις πηγαίνοντας με το σταυρό στο χέρι, ψηφίζοντας ό,τι σου ζητούν ή ανεχόμενος οποιαδήποτε θυσία, αλλά απαντώντας στο μαχαίρι με μαχαίρι, όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά. Ετσι κι αλλιώς όπλα υπάρχουν ακόμα στη φαρέτρα τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου και θα υπάρχουν όσο ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν έχει καμιά σχέση με τη σταθερότητα, τη λογική και τη δικαιοσύνη.