Οι μπίζνες θέλουν ρίσκα, όχι πούρα...

Ο Ανδρ. Βγενόπουλος είναι ένας κλασικός έλληνας επιχειρηματίας. Χρησιμοποιεί την αδιαμφισβήτη ευφυία του και τις διασυνδέσεις του με την κρατική, τραπεζική κι όχι μόνο μηχανή για να αποκομίζει υπερκέρδη με το λιγότερο δυνατό κόστος για εκείνον. Στον ίδιο, δηλαδή, προσωποποιείται το οικονομικό μοντέλο που κάποιοι είχαν βαφτίσει εκσυγχρονισμό, ορισμένοι άλλοι επανίδρυση του κράτους, τρίτοι πράσινοι ανάπτυξη κι εκείνοι που έχουν τα λιγότερα ταμπού με την πραγματικότητα ονομάζουν απλώς "φούσκα" ή "αέρα κοπανιστό". Αυτή είναι η ελληνική επιχειρηματικότητα που λατρεύεται από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης κι από ένα λάιφσταϊλ που όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην ύφεση τόσο πιο γυμνο φανερώνεται και στους πιο φανατικούς υποστηρικτές του...

Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι (όσοι τέλος πάντων δεν έχουν "δραπετεύσει" στο εξωτερικό) που είναι ικανοί επιχειρηματίες, δηλαδή καινοτόμοι, τολμηροί και πανέξυπνοι. Ολοι αυτοί, όμως, πολεμούνται εμμέσως ή αμέσως από ένα σύστημα που αβαντάρει τη μετριότητα, λατρεύει τη λαμογιά και καταδικάζει το ταλέντο. Το αναποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, η γραφειοκρατία και η φορολογία, σε συνδυασμό με την απαξίωση από ανθρώπους που επειδή δε μπορούν να πετάξουν ψηλά εμποδίζουν κι όσους μπορούν να το κάνουν να απλώσουν τα φτερά τους, μας καταδικάζει ως λαό σε ένα τέλμα πολύ πιο επκίνδυνο από το λάκκο που μας έχουν σκάψει οι τροϊκανοί. Η έξοδος από την κρίση είναι και θέμα καλού γούστου. Από το μπίζνεσμαν με το πούρο, τους δέκα φουσκωτούς και την ατέλειωτη ψευτομαγκιά πρέπει να περάσουμε στον επιχειρηματία που είναι πρόθυμος να ριψοκινδυνεύσει τα πάντα για να κάνει πραγματικότητα όνειρα που είναι πολύ βαθύτερα από ένα εξοχικό στη Μύκονο ή από ένα σαλέ στο Γκσταντ...