Κανείς δεν αγαπά το ελληνικό πανεπιστήμιο...

Αν το ελληνικό πανεπιστήμιο μπορούσε να μας μιλήσει, θα μας έλεγε πως κανείς δεν το αγάπησε ποτέ... Ο υπουργός Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλος είναι ένας άβουλος πολιτικός, ο οποίος δεν τολμά να σπάσει αβγά γιατί προέρχεται κι ο ίδιος από το καθηγητικό κατεστημένο κι από μια σχολή πολιτικής σκέψης που προτάσσει την αδράνεια από την πράξη, όπως "καλή του ώρα" ο Κωστάκης Καραμανλής, ο τουρίστας τής Ραφήνας. Οι μόνιμοι καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονται στις θέσεις τους λόγω ρουσφετιού και νεποτισμού, είναι χρόνια βολεμένοι σε μια κατάσταση που τους παρέχει ασυλία από "περιττά" πράγματα όπως η αξιολόγηση και η προαγωγή μόνο μέσα από την επίτευξη επιστημονικού έργου. Οι φοιτητικές παρατάξεις, αυτές που υποτίθεται πως θα έπρεπε να εκπροσωπούν το πιο δυναμικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας, λειτουργούν σαν προθάλαμοι της πιο κατακριτέας μορφής παραγοντισμού, συνδικαλισμού και κομματισμού. Κι ας μη συζητήσω για το ρόλο που παίζουν τα πολιτικά κόμματα, τα οποία αναζητούν χοάνες ψηφοφόρων ανάμεσα στο πτώμα τής δημόσιας παιδείας. Γι' αυτό και τα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά, γιατί κανένας δεν τα θέλει ανοιχτά και παραγωγικά ώστε να δημιουργούν καλλιεργημένους επαγγελματίες και συνειδητοποιημένους πολίτες, αλλά για να βάζουν τους πελάτες τού συστήματος από νωρίς στο νόημα του τί σημαίνει Ελλάδα: μιζέρια, αναξιοκρατία, διαφθορά και στασιμότητα...

Αν ο ειλικρινής στόχος όσων κρατούν τα πανεπιστήμια κλειστά ήταν η αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και, δευτερευόντως, η πτώση τής κυβέρνησης θα κρατούσα αυτήν την ώρα πλακάτ υποστήριξης στον αγώνα τους. Μόνο αυτό όμως δεν ισχύει. Στη διαχρονική και ξεδιάντροπη πριμοδότηση της ιδιωτικής παιδείας από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι πανεπιστημιακοί παράγοντες αντέδρασαν μόνο όταν τους κόπηκε ο μισθός και τους ζητήθηκε να αξιολογηθούν και να απολυθούν οι πλεονάζοντες ή οι άχρηστοι ανάμεσά τους. Προφανώς και τα πανεπιστήμια χρειάζονται διοικητικούς υπαλλήλους, καθηγητές, αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις, αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια. Αν θέλουμε, όμως, να καταταγούν στα κορυφαία τού κόσμου κι όχι να παραμείνουν στους ουραγούς οφείλουμε να τα αλλάξουμε από την αρχή, ξεκινώντας από το στελεχιακό δυναμικό, ώστε να πάψουν να είναι βαρέλια δίχως πάτο. Να μείνουν όσοι διαθέτουν τα τυπικά προσόντα ή όσοι, μολονότι δεν τα διαθέτουν, ύστερα από δεκαετίες εμπειρίας είναι πιο χρήσιμοι από αυτούς που έχουν μείνει μόνο στην θεωρία. Από την άλλη, όμως, είναι καιρός να επανδρώσουμε (ζητώ συγγνώμη από τις γυναίκες γι' αυτήν τη φαλλοκρατική λέξη!) τα ΑΕΙ και ΤΕΙ με νέους κυρίως επιστήμονες, οι οποίοι διαθέτουν και τα πτυχία και το ταλέντο και την όρεξη να προσφέρουν...

Το πρόβλημα δεν είναι η άδεια λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, γι' αυτό και δεν είμαι αντίθετος σε αυτό το άνοιγμα. Το ζητούμενο είναι όσοι υποτίθεται πως κήδονται για το δημόσιο πανεπιστήμιο να μη λειτουργούν με την ίδια αγάπη γι' αυτό όπως ο Εφιάλτης για τον Λεωνίδα. Ο εχθρός, με λίγα λόγια, είναι εσωτερικός. Αν όσοι υπηρετούν το δημόσιο πανεπιστήμιο ενδιαφέρονται για το καλό του όσα ιδιωτικά ΑΕΙ και να ανοίξουν οι υποψήφιοι φοιτητές θα προτιμούν τα δημόσια, κι όχι μόνο για οικονομικούς λόγους. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως αυτοί που στους οποίους έχει ανατεθεί ο ρόλος τής εξυγίανσης της δημόσιας παιδείας τοποθετούν το ατομικό ή συντεχνιακό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Κι αυτό, βεβαίως, σε αυτήν τη χώρα δεν είναι παθογένεια μόνο των πανεπιστημίων...