Τώρα που ξεβολευτήκαμε όλοι, μήπως να ενωθούμε;...

Οι λαϊκοί αγώνες δεν είναι επετειακές εκδηλώσεις ή κινητές γιορτές, όπως το Πάσχα, για να τις τιμούμε μια στο τόσο. Γι' αυτό κι ελάχιστη σημασία έχει η σημερινή γενική απεργία, ύστερα από μήνες σιωπής τής ΓΣΕΕ, πόσω μάλλον όταν δεν πρόκειται να είναι διαρκείας ή να σηματοδοτήσει μια αλλαγή στρατηγικής τού εργατικού κινήματος. Για ποιό εργατικό κίνημα, όμως, μπορούμε να μιλάμε όταν η ηγεσία του αποτελεί κι αυτή κομμάτι τής ελίτ που καταδυναστεύει τον ελληνικό λαό; Κορυφαίο παράδειγμα είναι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος, ο οποίος ούτε ο ίδιος θυμάται από πόσες μπάντες τσεπώνει φράγκα χάρη στην θεσμική συμμετοχή του σε Δ.Σ. κι άλλα "τυχερά". Ποιός ο λόγος γι' αυτόν τον άνθρωπο να διοργανώσει κάτι παραπάνω από μια ψόφια διαδήλωση, στην οποία είναι πιθανό να μην πατήσει καν το πόδι του για να μην ακούσει τις αποδοκιμασίες τού αιώνα; Αποτελεί στοιχειώδη εκδήλωση ευγένειας προς τους νταβατζήδες να μη μιλάς όταν τρως κι αυτό ακριβώς κάνουν οι εργατοπατέρες...

Το μπαλάκι, επομένως, πέφτει σε εκείνους που όφειλαν να το έχουν αρπάξει από την αρχή, στα ίδια τα θύματα δηλαδή αυτής της ταξικής κρίσης. Στους μικρομεσαίους εργαζόμενους, μισθωτούς κι ελεύθερους επαγγελματίες, και στους ανέργους. Αυτό απαιτεί οργάνωση από τα χαμηλά, σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, και δυναμική συμμετοχή όλων στην ανατροπή πολιτικών οι οποίες αθωώνουν και διαιωνίζουν ανισότητες αντί να υπηρετούν την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών και στην απόλαυση του παραγόμενου πλούτου. Σε διαφορετική περίπτωση, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως είχαμε μια κυβέρνηση που θέτει κόκκινες γραμμές και δεν τις πατά με χαρακτηριστική ευκολία, νέα επώδυνα μέτρα είναι αναπόφευκτα όπως η βαρυχειμωνιά μετά από την παρατεταμένη καλοκαιρία...

Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται όταν αδικούνται και λησμονούν τις αδικίες που έχουν υποστεί όταν βρίσκονται καβάλα στο κύμα. Καλώς κάνουν, για παράδειγμα, σήμερα και διαμαρτύρονται οι δημόσιοι υπάλληλοι για τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, τις περικοπές που γίνονται οριζόντια κι αναξιοκρατικά. Το ελληνικό Δημόσιο, όμως, δεν έγινε παράδειγμα προς αποφυγή τα τελευταία τρία έτη. Για δεκαετίες ανεχόμασταν μια αντιπαραγωγική, γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση, στελεχωμένη σε σημαντικό βαθμό από άχρηστα ρουσφέτια. Δεν είδα, όμως, ποτέ την ΑΔΕΔΥ να προκηρύσσει απεργία για να σταματήσει η φαυλότητα που επέβαλλαν τα κόμματα για εξαγορά ψήφων και ταξικών συνειδήσεων.

Κι αυτό γιατί όλοι αισθάνονταν πως έπαιζαν ένα "win-win" παιχνίδι σε βάρος, έστω κι ασυνείδητα, των άξιων και ικανών. Οι τελευταίοι έχουν τεθεί στο περιθώριο εδώ κι αρκετό καιρό, αφήνοντας τους πρώην βολεμένους να κάνουν τα σόου τους απέναντι στην τρόικα εξωτερικού κι εσωτερικού όχι γιατί θέλουν να αλλάξει η χώρα αλλά για να μην πάψουν οι ίδιοι να την απομυζούν. Σήμερα, πάντως, στους δρόμους οφείλουν να κατεβούν και οι μεν και οι δε σε μια εκδήλωση ταξικής αλληλεγγύης, έστω κι αν καθυστέρησε, έστω κι αν στην ουσία της δεν υφίσταται...