Δεν παραδίδω την πατρίδα μου

Οποιος αισθάνεται χορτάτος, μορφωμένος, ελεύθερος δε χρειάζεται να μπει στον κόπο να διαβάσει το παρακάτω κείμενο. Ας συνεχίσει ήσυχα και...νοικοκυρίστικα την ημέρα του, έχοντας θάψει το Πολυτεχνείο εδώ και πολλά χρόνια μέσα του. Γράφω σε ανάμνηση και προς τιμή των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους γιατί δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο κόσμος που τους δόθηκε δεν αλλάζει, πως θα πρέπει να παραμείνει άδικος μέχρι την ημέρα που θα έφευγαν από τη ζωή, πως οποιαδήποτε παρέμβαση στη δήθεν ειμαρμένη αντιβαίνει θείους κι ανθρώπινους κανόνες και γι' αυτό είναι αμαρτωλή. Γράφω γι' αυτούς που είναι σήμερα ζωντανοί και οι οποίοι, όπως σοφά έγραψε ο ποιητής, "δε βολεύονται με λίγο ήλιο". Αρνούνται να αποδεχθούν ότι το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία πρέπει να παραμείνουν προνόμια των λίγων και οι πολλοί να κοιτάζουν φρόνιμα από το παράθυρο μήπως και τους πετάξουν κανένα ξεροκόμματο, το οποίο θα έχουν ονομάσει ρεαλισμό...

Για χάρη όλων αυτών αρνιέμαι, 40 χρόνια μετά από την πλάνη όσων πίστεψαν ότι οι ερπύστριες μπορούν να διαλύσουν το νου που ελεύθερα συλλογάται, να παραδώσω την πατρίδα μου στους "κομάντο" τού νεοφιλελευθερισμού. Σε αυτούς που βαφτίζουν κοινωνική δικαιοσύνη την άνιση κατανομή τού παραγόμενου πλούτου, σε εκείνους που στέκονται μοιρολατρικώς απέναντι στους νταβατζήδες τους κι αντί να τους επιβάλλουν κανόνες καλούν τους λαούς να θυσιάζονται γιατί "τί να κάνουμε, έτσι ήταν πάντα, οι λίγοι θα παίρνουν τα πολλά και οι πολλοί θα φωνάζουν". Οπως κάποτε θεωρείτο περίπου αυτονόητο ότι υπάρχουν σκλάβοι, ότι οι γυναίκες δεν έχουν την ικανότητα να ψηφίζουν με σύνεση κι ότι οι ιερείς και οι αυτοκράτορες παίρνουν κατευθείαν εντολές από το "Μεγάλο", ο οποίος κρύβεται κάπου πίσω από τα σύννεφα...

Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους τσαρλατάνους τού λαϊκισμού, που τάζουν τα πάντα στους πάντες χωρίς κανένα δικαιικό κριτήριο παρά μόνο με τη "λογική" τής εξαπάτησης. Σε αυτούς που χαϊδεύουν αφτιά όταν θα έπρεπε να τραβήξουν και μερικά γιατί στο Βατερλό τής μεταπολίτευσης μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά δεν κάναμε και πολλά για να αποτρέψουμε το φαγοπότι. Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους επαγγελματίες προστάτες τής εργατικής τάξης, στους αυτόκλητους "Ρομπέν των Δασών", στους θεατρίνους που τάχα μου συμπονούν το λαουτζίκο και στέκονται στο πλευρό του, αλλά στα δικά τους "μαγαζιά" είναι πιο καπιταλιστές κι από τους μεγαλοκαρχαρίες τής Γουόλ Στριτ...

Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους εθνικιστές, στους φασίστες, στους μισαλλόδοξους. Την αγαπάω πάρα πολύ για να το κάνω. Η Ελλάδα δεν είναι η ομορφότερη χώρα τού κόσμου, καθεμιά έχει τις ομορφιές της. Οι έλληνες δεν είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Κάθε λαός έχει βάλει το λιθαράκι του στον ανθρώπινο πολιτισμό. Κι αν ο δυτικός πολιτισμός ξεκίνησε από τούτα εδώ τα χώματα, κάποιοι άλλοι τον συνέχισαν και τον βελτίωσαν. Δεν είμαι τόσο κομπλεξικός ώστε να έχω ανάγκη να αποδείξω το μεγαλείο τής Ελλάδας για να την αγαπάω, με τον ίδιο τρόπο που κάτι ανάλογο δεν είναι απαραίτητο στο παιδί για να αγαπά τη μάνα του ή στον ερωτευμένο για να αγαπά την καλή του...

Αρνιέμαι να παραδώσω την πατρίδα μου στους ήσυχους νοικοκυραίους, που πιστεύουν ότι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει γι' αυτό και είναι προτιμότερο να ζούμε στα μουλωχτά, μη μας πάρουν χαμπάρι και χάσουμε και τα λίγα που έχουμε. Σε αυτούς που φοβούνται να ματώσουν έστω και λίγο τη γροθιά τους, ακόμα κι όταν ο ταξικός τους αντίπαλος τους έχει ρίξει στο καναβάτσο, γιατί "καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται". Σε αυτούς που κοιτούν την "οικογενειούλα" τους, το "σπιτάκι" τους, τη "δουλίτσα" τους, σε όσους με λίγα λόγια τα βλέπουν όλα μικρά κι ατομικά γι' αυτό και χάνουν το υπερθέαμα που λέγεται ζωή και συλλογικότητα και που οι συμβάσεις είναι πολύ αδύναμες για να το φυλακίσουν. Κι όμως, ο κόσμος αλλάζει. Αργά, βασανιστικά, με πισωγυρίσματα, αλλά αλλάζει. Κι αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε και την Ιστορία, που έχει την υπομονή να μη βγάζει εν θερμώ συμπεράσματα...

Για τους "κομάντο" τού νεοφιλελευθερισμού, τους λαϊκιστές, τους εθνικιστές, τους νοικοκυραίους το Πολυτεχνείο είναι νεκρό. Γι' αυτό και το "τιμούν" ξεθυμασμένα, διεκπεραιωτικά, με ενοχές για το πώς εξευτέλισαν στην πορεία τη νιότη τους. Μακάρι κάποτε το Πολυτεχνείο να πεθάνει και για μένα. Αυτή θα είναι μια όμορφη ημέρα, την περιμένω πώς και πώς, γιατί θα σημαίνει ότι όλοι οι έλληνες θα τρώνε τη μερίδα που τους αναλογεί, θα έχουν την απαραίτητη μόρφωση για να μη σύρονται σαν αγέλη από αγκιτάτορες και να μην υποκύπτουν στους εκβιασμούς των αφεντικών τους και θα διαθέτουν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, έχοντας μπροστά τους την πλήρη εικόνα κι όχι ψευτοδιλήμματα. Εκείνη την ημέρα θα μπορέσω επιτέλους να σκεπάσω τα πτώματα όσων αγωνίστηκαν διαχρονικά σε αυτόν τον τόπο για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία. Μέχρι τότε, όμως, όλοι μας οφείλουμε  να τους έχουμε φωτεινούς σηματοδότες, για να διακρίνουμε ό,τι αξίζει από αυτό που απλώς λάμπει...