Για να υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτήν τη χώρα βασικό προαπαιτούμενο είναι να εντοπίζεις το σωστό κατηγορούμενο. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, της Λίστας Λαγκάρντ στο εδώλιο αντί να καθίσουν όσοι την απόκρυψαν ή δεν την αξιοποίησαν, κάθισε ο δημοσιογράφος που είχε το θάρρος να την αποκαλύψει, ο Κ. Βαξεβάνης. Πώς, επομένως, να βρεθούν οι ένοχοι όταν αυτοί δεν ήταν καν κατηγορούμενοι, όπως ο Β. Βενιζέλος, ή είναι πιθανό τα όποια αδικήματά τους να παραγραφούν, όπως στην περίπτωση του Γ. Παπακωνσταντίνου; Κι ως πότε η αποκαλυπτική δημοσιογραφία, αυτή δηλαδή η οποία εστιάζει στα όσα το σύστημα θέλει να αποκρύψει κι όχι σε αυτά που θέλει να διαφημίσει, θα αποτελεί έρμαιο της δήθεν προστασίας των προσωπικών δεδομένων κι ενός λογοκριτικής υφής νόμου, έμπνευσης και υλοποίησης "όλως τυχαίως" του Β. Βενιζέλου, ο οποίος καταδικάζει τους δημοσιογράφους σε εξοντωτικές ποινές για ψύλλου πήδημα και τους καλεί κάθε φορά να αποδεικνύουν εκείνοι τον ισχυρισμό τους ότι ο γάιδαρος, πώς να το κάνουμε, δε μπορεί να πετάξει;...
Η αθώωση του Κ. Βαξεβάνη για τη Λίστα Λαγκάρντ είναι αναμφιβόλως μια νίκη τής ελευθεροτυπίας και του μαχητικού ρεπορτάζ. Σε μια δημοκρατία, ωστόσο, που σέβεται το δικαίωμα των πολιτών να πληροφορούνται άμεσα κι έγκυρα τί διαμείβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες τής κάθε είδους εξουσίας κανένας δημοσιογράφος δεν θα ταλαιπωρούταν επί ένα χρόνο γιατί έπραξε το στοιχειώδες καθήκον του, να φέρει στο φως δηλαδή αυτό που κάποιοι ήθελαν κρύψουν βαθιά μέσα στο χώμα. Κι αν η προανακριτική επιτροπή που συστάθηκε για τη διερεύνηση ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων δεν πέτυχε και πολλά (ποιός περίμενε, άλλωστε, κάτι διαφορετικό;), όπως και η υποτιθέμενη προσπάθεια των φοροελεγκτικών φορέων, προφανώς και γι' αυτό δεν ευθύνεται ο ρεπόρτερ. Ευθύνονται εκείνοι που δεν ήθελαν εξαρχής να μάθει ο ελληνικός λαός πως υπάρχουν μερικές χιλιάδες οικογένειες που έχουν διασφαλίσει τα φράγκα τους στο εξωτερικό, είτε νόμιμα είτε ανήθικα, και η μάζα θα πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό ώστε αυτές να διέλθουν την κρίση αβρόχοις ποσί...
Ακόμα θλιβερότερη είναι ωστόσο η δημοσιογραφική φάρα, η οποία έσπευσε να καλύψει με πηχυαίους τίτλους την πρόταση του εισαγγελέα για ενοχή τού Κ. Βαξεβάνη και περιορίστηκε σε ένα μονόστηλο για να ανακοινώσει την αθώωσή του. Είναι θλιβερό, επίσης, πως όλο αυτόν το χρόνο μόνο ξένα μέσα ενημέρωσης, κι από τα πλέον έγκυρα, ασχολήθηκαν με το μέγα ζήτημα της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα την ώρα που η πλειονότητα των ελλήνων μεγαλοδημοσιογράφων έδειχνε να αισθάνεται πολύ άνετα φορώντας το κοστούμι τού συνδαιτυμόνα τής ελίτ, με την οποία χαριεντίζεται σε κάθε ευκαιρία. Ο Κ. Βαξεβάνης δεν είναι ούτε άγιος ούτε ο Ρομπέν των Δασών, όπως θέλει να πιστεύει για τον ίδιο η κοινή γνώμη. Η απόλυτη ταύτισή του με το ΣΥΡΙΖΑ, η αυτοαναφορικότητα, οι εμμονές, η μη συμπερίληψη του ονόματος του Δ. Κοντομηνά στη Λίστα Λαγκάρντ που δημοσίευσε και οι τροϊκανές πρακτικές που ακολουθεί απέναντι στους υφισταμένους του την ίδια ώρα που γράφει πύρινα άρθρα κατά τού νεοφιλελευθερισμού, του εργασιακού μεσαίωνα και της ανασφάλιστης εργασίας δεν τιμούν ένα δημοσιογράφο ο οποίος, κατά τα άλλα, αν δεν είναι ο καλύτερος, είναι από τους καλύτερους που κυκλοφορούν σε αυτήν τη χώρα.
Μόνο που τουλάχιστον ο δημοσιογραφικός κόσμος οφείλει, αν όχι να του προσφέρει τη στήριξή του, αν μη τί άλλο να μην περιορίζει την αναφορά του στο πρόσωπό του μόνο για να τον διαβάλλει ή αποκλειστικώς στις κουτσομπολίστικες στήλες. Βεβαίως, αυτό θα αφορούσε ένα δημοσιογραφικό κόσμο που πρωτίστως ενδιαφέρεται για την αμακιγιάριστη παρουσίαση της πραγματικότητας κι όχι σχεδόν αποκλειστικώς για δημόσιες σχέσεις που θα του εξασφαλίζουν χρήμα, αναγνωρισιμότητα και μια μετέπειτα καριέρα στην πολιτική. Μέχρι, όμως, οι έλληνες δημοσιογράφοι να μάθουν να δαγκώνουν ακόμα και το χέρι που τους ταΐζει και να συμπεριφέρονται στην εξουσία με το ίδιο "τακτ" με το οποίο αντιμετωπίζει ένας σκύλος μια κολόνα τής ΔΕΗ, οι Βαξεβάνηδες θα τους είναι ταυτοχρόνως απαραίτητοι και βαρίδια γιατί θα τους υπενθυμίζουν τί όφειλαν να είναι αντί για λακέδες τού συστήματος...
Η αθώωση του Κ. Βαξεβάνη για τη Λίστα Λαγκάρντ είναι αναμφιβόλως μια νίκη τής ελευθεροτυπίας και του μαχητικού ρεπορτάζ. Σε μια δημοκρατία, ωστόσο, που σέβεται το δικαίωμα των πολιτών να πληροφορούνται άμεσα κι έγκυρα τί διαμείβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες τής κάθε είδους εξουσίας κανένας δημοσιογράφος δεν θα ταλαιπωρούταν επί ένα χρόνο γιατί έπραξε το στοιχειώδες καθήκον του, να φέρει στο φως δηλαδή αυτό που κάποιοι ήθελαν κρύψουν βαθιά μέσα στο χώμα. Κι αν η προανακριτική επιτροπή που συστάθηκε για τη διερεύνηση ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων δεν πέτυχε και πολλά (ποιός περίμενε, άλλωστε, κάτι διαφορετικό;), όπως και η υποτιθέμενη προσπάθεια των φοροελεγκτικών φορέων, προφανώς και γι' αυτό δεν ευθύνεται ο ρεπόρτερ. Ευθύνονται εκείνοι που δεν ήθελαν εξαρχής να μάθει ο ελληνικός λαός πως υπάρχουν μερικές χιλιάδες οικογένειες που έχουν διασφαλίσει τα φράγκα τους στο εξωτερικό, είτε νόμιμα είτε ανήθικα, και η μάζα θα πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό ώστε αυτές να διέλθουν την κρίση αβρόχοις ποσί...
Ακόμα θλιβερότερη είναι ωστόσο η δημοσιογραφική φάρα, η οποία έσπευσε να καλύψει με πηχυαίους τίτλους την πρόταση του εισαγγελέα για ενοχή τού Κ. Βαξεβάνη και περιορίστηκε σε ένα μονόστηλο για να ανακοινώσει την αθώωσή του. Είναι θλιβερό, επίσης, πως όλο αυτόν το χρόνο μόνο ξένα μέσα ενημέρωσης, κι από τα πλέον έγκυρα, ασχολήθηκαν με το μέγα ζήτημα της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα την ώρα που η πλειονότητα των ελλήνων μεγαλοδημοσιογράφων έδειχνε να αισθάνεται πολύ άνετα φορώντας το κοστούμι τού συνδαιτυμόνα τής ελίτ, με την οποία χαριεντίζεται σε κάθε ευκαιρία. Ο Κ. Βαξεβάνης δεν είναι ούτε άγιος ούτε ο Ρομπέν των Δασών, όπως θέλει να πιστεύει για τον ίδιο η κοινή γνώμη. Η απόλυτη ταύτισή του με το ΣΥΡΙΖΑ, η αυτοαναφορικότητα, οι εμμονές, η μη συμπερίληψη του ονόματος του Δ. Κοντομηνά στη Λίστα Λαγκάρντ που δημοσίευσε και οι τροϊκανές πρακτικές που ακολουθεί απέναντι στους υφισταμένους του την ίδια ώρα που γράφει πύρινα άρθρα κατά τού νεοφιλελευθερισμού, του εργασιακού μεσαίωνα και της ανασφάλιστης εργασίας δεν τιμούν ένα δημοσιογράφο ο οποίος, κατά τα άλλα, αν δεν είναι ο καλύτερος, είναι από τους καλύτερους που κυκλοφορούν σε αυτήν τη χώρα.
Μόνο που τουλάχιστον ο δημοσιογραφικός κόσμος οφείλει, αν όχι να του προσφέρει τη στήριξή του, αν μη τί άλλο να μην περιορίζει την αναφορά του στο πρόσωπό του μόνο για να τον διαβάλλει ή αποκλειστικώς στις κουτσομπολίστικες στήλες. Βεβαίως, αυτό θα αφορούσε ένα δημοσιογραφικό κόσμο που πρωτίστως ενδιαφέρεται για την αμακιγιάριστη παρουσίαση της πραγματικότητας κι όχι σχεδόν αποκλειστικώς για δημόσιες σχέσεις που θα του εξασφαλίζουν χρήμα, αναγνωρισιμότητα και μια μετέπειτα καριέρα στην πολιτική. Μέχρι, όμως, οι έλληνες δημοσιογράφοι να μάθουν να δαγκώνουν ακόμα και το χέρι που τους ταΐζει και να συμπεριφέρονται στην εξουσία με το ίδιο "τακτ" με το οποίο αντιμετωπίζει ένας σκύλος μια κολόνα τής ΔΕΗ, οι Βαξεβάνηδες θα τους είναι ταυτοχρόνως απαραίτητοι και βαρίδια γιατί θα τους υπενθυμίζουν τί όφειλαν να είναι αντί για λακέδες τού συστήματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου