Το ΠΑΣΟΚ δε διακόρευσε μια παρθένα, ξεχείλωσε μια πουτάνα...

Δε με πειράζει που ο Θ. Πάγκαλος είναι ευτραφής (sic). Οπως θα έγραφε κι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, άλλωστε, "βρες αυτό που αγαπάς κι άφησέ το να σε σκοτώσει". Αυτό που με ενοχλεί στον πρώην από παντού είναι που απαγορεύει σε οποιονδήποτε άλλο να ανακαλύψει αυτό που θέλει και να το αφήσει να τον καταστρέψει. Για να γίνω πιο κατανοητός, ο Θ. Πάγκαλος εξακολουθεί να εμφανίζεται ως τιμητής των πάντων, χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον μια απαξιωτική γλώσσα που θα ταίριαζε περισσότερο σε αναμάρτητο. Κι αυτό για να καλύψει τις δικές του ευθύνες ως διαχρονικό κομμάτι ενός συστήματος το οποίο δωροδοκούσε με χίλιους δυο τρόπους ώστε το πόπολο να κάνει τα στραβά μάτια στο μεγάλο φαγοπότι που λάμβανε, και συνεχίζει να λαμβάνει, χώρα πίσω από τις κλειστές θύρες των επαύλεων της ελίτ. Το "μαζί τα φάγαμε", αυτή η φασιστικού τύπου άφεση αμαρτιών στους εθνικούς μας νταβατζήδες, θα ακουγόταν ως αφέλεια από το στόμα κάποιου θύματος της γραφειοκρατίας, του νεποτισμού ή του ρουσφετιού. Από έναν από εκείνους, όμως, που συντήρησαν, κάλυψαν και ίσως συνέβαλαν στη φαυλότητα των τελευταίων 30 χρόνων ακούγεται ως ύψιστη προσβολή...

Από την άλλη, βεβαίως, δεν ανήκω στους Κρανιδιώτηδες ή Βορίδηδες που προπαγανδίζουν πως για τη λαμογιά σε αυτόν τον τόπο ευθύνεται κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς και το πάλαι ποτέ Κίνημα δεν έκανε και πολλά για να εγκαθιδρύσει ένα κράτος διαφάνειας, στο οποίο θα διορίζονται μόνο οι άξιοι, με αδιάβλητες διαδικασίες, και στο οποίο ο καθένας θα ανταμείβεται με βάση το ταλέντο και την εργασία του. Αλίμονο, όμως, αν πιστέψουμε ότι μέχρι το 1981 η Ελλάδα ήταν ένας τόπος όπου βασίλευε η δικαιοσύνη, η ελίτ τιμωρείτο για τα εγκλήματά της, οι πολιτικές ή κοινωνικές μειονότητες διέθεταν ισότιμα δικαιώματα με την πλειονότητα και στα ξερονήσια κατοικούσαν μόνο κατσίκες...

Θυμίζω σε εκείνους που πιστεύουν ότι τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας δεν άφησαν κανένα σημάδι πάνω μας πως το ρουσφέτι και το μπαξίσι είναι τουρκικές λέξεις και για κάποιο λόγο χρησιμοποιούνται και στις ημέρες μας, πολύ πριν όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ αλλά κι από το κράτος και παρακράτος τής δεξιάς. Το πρόβλημα, άλλωστε, δεν είναι πως ο Ανδρ. Παπανδρέου γιγάντωσε το δημόσιο χρέος, αλλά πως το έκανε για να ευνοήσει μια κομματική νομενκλατούρα, η οποία διόριζε ή επέτρεπε τη φοροδιαφυγή στους ημετέρους για να συντηρείται ένας κομματικός στρατός, αντί να επενδυθούν τα χρήματα αξιοκρατικά και να ελεγχθεί η αξιοποίησή τους. Κοντολογίς, και συγγνώμη για τα μη πολιτικώς ορθά "γαλλικά" μου, το ΠΑΣΟΚ δε διακόρευσε μια παρθένα, "απλώς" ξεχείλωσε μια πουτάνα χωρίς να κάνει και πολλά για να τη φέρει στον "ίσιο δρόμο"...

Αν για κάτι, πάντως, είχε δίκιο ο ρεζίλης των Παπανδρέου είναι πως λεφτά υπάρχουν. Όταν μόλις 505 ελληνικές οικογένειες διατηρούν πλούτο 60 δισεκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος μάλιστα "αβγάτισε" μέσα στην κρίση, ο καθένας καταλαβαίνει ότι υπάρχει πολύ "λίπος", το οποίο αν μοιραστεί ισότιμα αυτή η χώρα μπορεί να σωθεί χωρίς να καταστραφεί ο λαός της. Επομένως, στην θέση τού Μανώλη Γλέζου δεν θα ρωτούσα τον Αλέξη Τσίπρα πού θα βρει τα λεφτά, αλλά αν έχει τα κότσια να αναμετρηθεί στα μαρμαρένια αλώνια με ένα σύστημα το οποίο είναι διατεθειμένο να πουλήσει ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστεί. Προφανώς και η πολιτική βούληση δεν είναι υπόθεση ενός ανδρός, καθώς χρειάζεται και η λαϊκή στήριξη για συγκρούσεις κι ανατροπές. Όταν, όμως, παρατηρώ από τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ καθεστωτικές συμπεριφορές δεν απορώ τόσο για την πηγή άντλησης των χρημάτων όσο για το κατά πόσο θα θελήσει να την ξεβολέψει...