Τα "παλικάρια" ήταν φασίστες, για να μη ξεχνιόμαστε...

Δεν ήθελα τους Μ. Καπελώνη και Γ. Φουντούλη νεκρούς. Δεν θα ήταν χρήσιμη στη μάχη κατά τού φασισμού η δολοφονία τού Ν. Μιχαλολιάκου ή του Ηλ. Κασιδιάρη, πόσω μάλλον δύο άσημων χρυσαυγιτών. Θα ήταν μόνο αν ο θάνατός τους εξαφάνιζε από τον πολιτικό χάρτη τη Χρυσή Αυγή κι οποιαδήποτε άλλη σκέψη για παρόμοιο κομματικό μόρφωμα που θα την αντικαθιστούσε. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να παρουσιάζονται οι δολοφονηθέντες από τα κυρίαρχα μίντια ως τα "καλά προσκοπάκια" που, εντάξει βρε αδελφέ, μπορεί στον ελεύθερο χρόνο τους να έπαιζαν και λίγη μπαλίτσα με το κεφάλι ενός πακιστανού, πάει πολύ.

Δεν ξέρω το βίο και την πολιτεία των δύο νεκρών. Μπορεί να ήταν, απλώς, δυο παραστρατημένοι νέοι που διέκριναν στο Χίτλερ, στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία τις λύσεις για τη σωτηρία τής χώρας κι από εκεί και πέρα δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πηγαίνουν στην εκκλησιά, να ανάβουν κεράκια στην Παναγιά και να βοηθούν γριούλες να διασχίζουν τις λεωφόρους. Αυτή είναι η "καλή" εκδοχή. Γιατί στην κακή που έχω στο μυαλό μου δυο στελέχη (κι όχι απλώς φίλοι ή ψηφοφόροι) τής Χρυσής Αυγής συμμετέχουν σε μια εγκληματική οργάνωση, που σύμφωνα με τη δικαιοσύνη σκοτώνει, εκβιάζει, εξαπατά κι άλλα "ωραία" πράγματα... 

Κι εγώ κι εσείς, φαντάζομαι, δεν θέλουμε να αλληλοσκοτώνονται στην παραλιακή νονοί τής νύχτας. Θα προτιμούσαμε να δικάζονταν, να καταδικάζονταν και να εξέτιαν την ποινή τους. Αλίμονο όμως, δεν πηγαίνουμε να ανάβουμε κεράκια στο σημείο που σκοτώθηκαν και να τους γράφουμε αφιερώσεις τού στιλ "Μπάμπη Σουγιά, δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα ξεκοίλιαζες με το στιλέτο σου και πυροβολούσες με το καλάσνικόφ σου". Γι' αυτό και δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την τεχνητή οδύνη για το χαμό δυο χρυσαυγιτών, που ενδεχομένως την προηγούμενη ημέρα να είχαν βγάλει οι ίδιοι πιστόλια σε αφγανούς, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους ή όποιους άλλους δεν ταυτίζουν με την άρια φυλή τους.

"Πώς μπορείς να είσαι τόσο άσπλαχνος, ήταν νέα παιδιά", σας ακούω ήδη να μουρμουρίζετε. Καμιά αντίρρηση: ας τους κλάψουν οι οικείοι τους μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και οι υπόλοιποι να αναζητήσουμε τρόπους για να μην παραδοθεί η χώρα στον ταξικό εμφύλιο τον οποίο επιδιώκει η ελίτ. Πού αποσκοπεί, όμως, όλο το υπόλοιπο πανηγυράκι τής αγιοποίησης μελών εγκληματικής οργάνωσης παρά μόνο στο "ξέπλυμά" της και στην αναβίωση της ξεθυμασμένης θεωρίας των δύο άκρων από το ακροδεξιό πρωθυπουργικό επιτελείο;...