Ατάκα κι επί τόπου η δημοκρατία...

Δεν θα αναφερόμουν στους νεκρούς γονείς τού πολιτικού μου αντιπάλου για να τον πλήξω ούτε θα σκιτσάριζα μια γελοιογραφία στην οποία θα παρουσίαζα επίσης πολιτικούς μου αντιπάλους σα χορεύτριες σε στριπτιτζάδικο. Από την άλλη όμως, ακόμα κι αν αυτό βρισκόταν στη δικαιοδοσία μου, δεν θα απαγόρευα σε κάποιον άλλο να κάνει ένα από τα δύο ή και τα δύο. Ποιός είμαι εγώ, εσύ, αυτός, εμείς που θα επιβάλλουμε το δικό μας γούστο στους άλλους, όχι με τη μορφή τής επιρροής αλλά της διαταγής ή της απαγόρευσης; Αλίμονο αν επιβάλουμε τα δεσμά τής πλειοψηφίας και στην ελευθεροτυπία. Κι ως πότε ακόμα κι ο πουριτανισμός θα χρησιμοποιείται σε αυτήν τη χώρα "α λα καρτ" για να καλύπτει το τρομακτικό κενό επιχειρημάτων και πραγματικής ιδεολογικής συγκρότησης που κρύβεται πίσω από τη συνεχή διαπάλη κυβέρνησης κι αξιωματικής αντιπολίτευσης περί όνου σκιάς;...

Η κοινοβουλευτική αντιπαράθεση της προηγούμενης εβδομάδας ανάμεσα στον πρωθυπουργό, το κυβερνητικό του συνεταιράκι και τον αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία περιστράφηκε γύρω από το ποιός είναι πιο γελοίος από τον άλλο, ανάδειξε τη συνολική γελοιότητα ενός πολιτικού προσωπικού που την ώρα τής κρίσης εξακολουθεί να μη μιλά για πολιτικές, αλλά να συμπεριφέρεται με τακτικισμούς και να ομιλεί με όρους καφενείου. Ταυτοχρόνως, τα μιντιακά παπαγαλάκια των μεν και των δε επιδίδονται σε μια κούρσα υποκρισίας για το ποιός είναι πιο ευπρεπής από τον άλλο. Το MEGA, για παράδειγμα, επιτέθηκε την Τετάρτη στον Π. Σκουρλέτη τού ΣΥΡΙΖΑ για το κακόγουστο σχόλιό του για τους γονείς τού Αντ. Σαχλαμαρά, αλλά την επομένη μιλούσε μόνο για λογοκρισία αναφορικώς με την επίσης κακόγουστη γελοιογραφία τού σκιτσογράφου των "ΝΕΩΝ". Εχω ένα "ΝΕΟ" για όλους αυτούς: η δημοκρατία δεν έχει τρωθεί γιατί ξεχάσαμε τους καλούς μας τρόπους και παραμελήσαμε την αστική μας ευγένεια, αλλά επειδή δεν τα αντικαταστήσαμε με κάτι ουσιώδες παρά μόνο εστιάσαμε στη μάχη τής ατάκας, του πετυχημένου πρωτοσέλιδου και του ανώφελου εντυπωσιασμού και χάσαμε την ουσία...

Συζητούμε επί μήνες για το πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν και πόσοι να μετακινηθούν με την ίδια νοοτροπία που ο μπακάλης κάνει τις παραγγελίες του από τον προμηθευτή του. Δε συζητήσαμε, ωστόσο, ούτε μια ημέρα για το ποιό μοντέλο δημόσιας διοίκησης επιθυμούμε. Τσακωνόμαστε για το φόρο ακινήτων, αλλά δε μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούμε αν από την κρίση θα εξέλθουμε κατασκευάζοντας κι αγοράζοντας σπίτια ή επενδύοντας στην έρευνα και στην καινοτομία. Ασχολούμαστε με το πότε θα ανοίξουν τα πανεπιστήμια, αλλά δεν άκουσα ούτε λέξη για το τί πανεπιστήμιο θέλουμε. Τα περισσότερα στο πολιτικό πάλκο περιστρέφονται γύρω από τα νούμερα και τα πρόσωπα ή τα νούμερα-πρόσωπα. Βγάζουμε το ψυχοβαρόμετρο για να υπολογίσουμε πόσο καραγκιόζης είναι ο Αδ. Γεωργιάδης και πόσο γραφική η Ρ. Μακρή ή το τεφτέρι για να εξακριβώσουμε αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 500.000.000 ευρώ ή 499.999.000 ευρώ σαν τους ηλίθιους που τους δείχνουν το φεγγάρι κι αυτοί κοιτούν το δάχτυλο. Πώς αλλιώς, όμως, θα διασωζόταν το πολιτικό κατεστημένο αν του ζητούσαμε αντί για το καθημερινό του κοινοβουλευτικό και τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα να ασχοληθεί με αυτό που έχει πραγματικά σημασία κι όχι με το κουτσομπολιό και τα ρουσφέτια; Θα ήταν σα να ζητούσες από έναν ουρακοτάγκο να σου σχολίαζε τα ηλιοτρόπια του Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Γίνεται; Δε γίνεται...