Είναι κάτι ομοφοβικοί που δε γίνονται άνδρες...

Μυρίζουν έντονα, για μια ακόμα φορά, τεστοστερόνη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή το ότι ο Φώτης Σεργουλόπουλος έγινε πατέρας, επιβεβαιώνοντας τον εθισμό μας στο σκοταδισμό. Δεν κακίζω, πάντως, τους ομοφοβικούς γιατί εκείνοι, σε αντίθεση με τους ομοφυλόφιλους, έγιναν από την οικογένειά τους κι από την κοινωνία αυτό που είναι, δηλαδή κακόβουλοι, και δε γεννήθηκαν τέτοιοι. Ισως, μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις αυτοί που ειρωνεύονται δεξιά κι αριστερά τους γκέι να αποδεικνύουν με τον τρόπο τους ότι και οι ίδιοι δεν είναι και πολύ σίγουροι για το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τους καλώ να απελευθερωθούν γιατί έτσι δεν θα κάνουν καλό μόνο στον εαυτό τους αλλά και στο κοινωνικό σύνολο, αφού θα το απαλλάξουν από τα κόμπλεξ τους...

Δεν ξέρω αν ο Φώτης Σεργουλόπουλος θα είναι καλός μπαμπάς. Γνωρίζω, πάντως, ότι αυτό δεν εξαρτάται από το αν είναι ομοφυλόφιλος ή όχι γιατί το να είσαι γκέι είναι τόσο διαστροφικό όσο το να είναι κάποιος μεγαλοφυής ή ο καλύτερος ποδοσφαιριστής τού κόσμου, κάτι διαφορετικό δηλαδή από το μέσο όρο. Το παιδί, από όσο είμαι σε θέση να κατανοώ, χρειάζεται πρωτίστως την αγάπη, τη φροντίδα και την ευθύνη τού γονιού του κι όχι αυτό που οι σκοταδιστές αποκαλούν "ανδρικό πρότυπο". Τί να τον κάνει, δηλαδή, το αγόρι ή το κορίτσι ένα "στρέιτ" πατέρα αν αυτός αγνοεί, παραμελεί, δέρνει ή κακοποιεί σεξουαλικώς το ίδιο ή/και τη μητέρα του; Γιατί ούτε αυτό είναι "ανδρικό πρότυπο", αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ κανένα ομοφοβικό να προτρέπει τις κοινωνικές υπηρεσίες να πάρουν ένα παιδί από μια οικογένεια που δεν του φέρεται όπως του αξίζει.

Κι ας μη φοβούνται όσοι φοβούνται τους "πούστηδες" πως με τη νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλόφιλων (έστω των πολιτικών γάμων, για να γλιτώσουμε κι από τη μισαλλοδοξία των θρησκόληπτων χριστιανών που 2.000 χρόνια αργότερα αδυνατούν ακόμα να αντιληφθούν τη διδασκαλία τού αρχηγού τής θρησκείας τους) ή με την ενθάρρυνση των μονογονεϊκών οικογενειών διαλύεται ο θεσμός τής οικογένειας και υποθάλπεται η υπογεννητικότητα. Ξέρω και ξέρετε πολλές δυσλειτουργικές συμβατικές οικογένειες οι οποίες μόνο πρότυπα δε μπορούν να θεωρηθούν στην ανατροφή παιδιών ή πρόθυμες στο να κάνουν παραπάνω από ένα. Και γι' αυτό δεν ευθύνεται μόνο η κρίση, γιατί οι γονείς και οι παππούδες μας έκαναν φαμίλιες κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Μόνο που εκείνοι, άνδρες και γυναίκες, δε σκέφτονταν τόσο τις καριέρες τους και τον εαυτούλη τους όσο εμείς...

Θέλω να νομίζω πως δεν είμαι "politically correct". Κι εγώ στις παρέες μου μπορεί να κοροϊδέψω έναν "πούστη" ή να τον παραστήσω για να δείξω πόσο μάγκας είμαι ο ίδιος. Θέλω να νομίζω, ωστόσο, πως διαφέρει ο καφενειακός χαβαλές από μια δημόσια ειρωνική τοποθέτηση η οποία μας γυρίζει πίσω στο μεσαίωνα. Εχω δει με τα μάτια μου ένα γκέι ζευγάρι να φιλιέται με γνήσιο πάθος και το ζήλεψα. Οχι γιατί δεν κρύφτηκε από τις προκαταλήψεις κι από τα στερεότυπα, αλλά γιατί στο τέλος τής ζωής του κανείς μας δεν θα θυμάται ή δεν θα θέλει να θυμάται τις ημέρες που έζησε σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά αυτές που πέρασε αγαπώντας, όποιου είδους αγάπη κι αν είναι αυτή, το συνάνθρωπό του κι όχι μισώντας αυτόν που δεν του μοιάζει. Η απέχθεια, άλλωστε, για τον άλλο δε μαρτυρά τίποτα περισσότερο από την αδυναμία μας να αγαπήσουμε πραγματικά, κι όχι απλώς να ναρκισσευόμαστε, τον εαυτό μας. Κι από εκεί ξεκινούν όλα τα δεινά τού κόσμου...