"Είναι κανών των ανικάνων τον ικανόν να κάνουν νάνον"...

Ο έρωτας, ο βήχας και οι...ακροδεξιοί δεν κρύβονται. Αρκεί η παραμικρότερη αφορμή για τους τελευταίους ώστε να βγάλουν από πάνω τους το μανδύα τού δήθεν φιλελεύθερου, τον οποίο με το ζόρι φορούν, και να αποκαλυφθεί αυτό που πραγματικά είναι, χρυσαυγίτες δηλαδή με προβιά. Δεν εκπλήσσομαι, επομένως, που ο Μ. Βαρβιτσιώτης αθωώνει εκ των προτέρων τους λιμενικούς για την τραγωδία στο Φαρμακονήσι, μολονότι οι μαρτυρίες των επιζώντων και τα βίντεο από άλλα παρόμοια περιστατικά τον εκθέτουν, ούτε ότι βρήκε αφορμή από τον πνιγμό δεκάδων μεταναστών για να επιτεθεί σε αυτούς που θέλουν τα σύνορα ανοιχτά, ούτε από το ότι συνέλαβε εκείνους που ήθελαν διαμαρτυρηθούν γι' αυτό που πραγματικά είναι, συνεργός δηλαδή σε μαζική δολοφονία...

Δεν ξαφνιάζομαι ούτε από τις δηλώσεις Δένδια περί κατώτερης ποιότητας μεταναστών που φτάνουν στη χώρα μας. Μου ήταν αρκετά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή η επιχείρηση "Ξένιος Δίας" για να αντιληφθώ ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης θα ήθελε πολύ να μπει σε μια μηχανή τού χρόνου και  να είχε εκείνος την "τιμή" να προτείνει στον Χίτλερ την "Τελική Λύση", έστω λιγάκι παραλλαγμένη αφού θα αφορούσε κυρίως πακιστανούς, αφγανούς, μπαγκλαντεσιανούς και λοιπούς "αραπάδες". Οφείλω, πάντως, να θαυμάσω την αυτοσυγκράτηση του Μ. Βορίδη, ο οποίος επειδή είναι νεόκοπος στο να υποδύεται το μετριοπαθή δεν έχει προβεί ακόμα σε κάποια δήλωση για τις τελευταίες εξελίξεις. Κρυφά, όμως, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα είναι υπερήφανος για τους άξιους συνεχιστές τού..."Αγώνα" του υπέρ τού εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, του φασισμού, εν τέλει της απύθμενης ηλιθιότητας.

Το ίδιο υπερήφανες, βεβαίως, πρέπει να αισθάνονται και οι άλλες εκδοχές τής ακροδεξιάς στην Ελλάδα, πέρα από αυτή που κατοικοεδρεύει, για περιορισμένες ακόμα εμφανίσεις, στο Μέγαρο Μαξίμου. Στην θέση τού Ν. Μιχαλολιάκου θα αναρωτιόμουν κι εγώ για την υποκρισία ενός συστήματος που φυλακίζει τους πιο γνήσιους εκφραστές των εφαρμοζόμενων από την κυβέρνηση νεοναζιστικών ιδεοληψιών. Ο "φουκαράς" χρυσαυγίτης αρχηγός θα απορεί: "Τί διαφορετικό έκανα με τον Παύλο Φύσσα από ό,τι οι λιμενικοί με τους μετανάστες στο Φαρμακονήσι; Και γιατί εγώ ωθώ προς τη ρατσιστική βία κι όχι οι Βαρβιτσιώτης-Δένδιας με τις δηλώσεις τους"; Και δεν θα είχε άδικο. Τί νόημα έχει, άλλωστε, να φυλακίζεις τους φορείς τής πανούκλας όταν αφήνεις το μικρόβιο όχι μόνο να κυκλοφορεί ελεύθερο αλλά και να "συνταγογραφείται" ως επίσημη πολιτική;...

Κι αν ο χιμπαντζήδες με τα μαύρα εκπροσωπούν την πιο "μπρουτάλ" εκδοχή τής ακροδεξιάς στη χώρα μας, στον Θ. Τζήμερο, ο οποίος θέλει να...Δημιουργήσει Ξανά τον θατσερικό νεοφιλελευθερισμό, προσωποποιείται η πιο λάιφσταϊλ πλευρά τού φασισμού. Δεν θα σταθώ τόσο στα απαξιωτικά του σχόλια για τον Καρλ Μαρξ. Είναι, άλλωστε, "κανών των ανικάνων τον ικανόν να κάνουν νάνον" και η Ιστορία όταν θα της φτάσει το αίτημα να συγκρίνει το μέγεθος του Μαρξ με του Θ. Τζήμερου θα αρχειοθετήσει την υπόθεση μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αφού πρώτα καγχάσει με αυτόν που θα της έχει κομίσει προς εξέταση ένα ζήτημα που η απάντησή του είναι προφανής και στα νήπια. Επικεντρώνομαι στο γελοίο τού πράγματος ένας αποτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος μάλιστα διοικεί το κόμμα του με σταλινικές μεθόδους όπως μπορούν να διαβεβαιώσουν αρκετά πρώην μέλη του, κάθε τόσο επιτίθεται στο λαό κι αποθεώνει το κεφάλαιο λες και δεν είναι οι ελίτ που δημιουργούν πολίτες-πρόβατα αλλά το αντίστροφο. Χρησιμοποίησε, μάλιστα, το παράδειγμα του Κώστα Μήτρογλου για να μας πει πως αν δεν ήταν ο κεφαλαιοκράτης, ο Β. Μαρινάκης δηλαδή, δεν θα υπόγραφε ποτέ ένα τόσο καλό συμβόλαιο στην Αγγλία. Λες κι ο Ολυμπιακός έχει πουλήσει πολλούς άλλους παίκτες με 15.000.000 ευρώ κι άρα η προσωπική υπεραξία τού ποδοσφαιριστή-εργαζόμενου δεν έχει καμιά σημασία...   

Κι όμως, αυτές οι ιδεοληψίες είναι που μας κυβερνούν σήμερα, οι οποίες απαρτίζουν τον αδόκιμο, προς το παρόν, όρο τού συντηρητικού νεοφιλελευθερισμού. Οι Βαρβιτσιώτηδες, οι Δένδιες, οι Μιχαλολιάκοι και οι Τζήμεροι είναι χαρακτηριστικότατοι εκπρόσωποι των άκρων που οι ίδιοι αναζητούν στην Αριστερά. Φοβάμαι πως πολύ θα ήθελαν όλοι αυτοί οι τύποι να επιστρέψουμε στις εποχές όπου οι παρακρατικοί μηχανισμοί μπορούσαν να δολοφονούν ελεύθερα και δίχως αυστηρή κριτική από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους πολιτικούς τους αντιπάλους, όπως τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Νικηφόρο Μανδηλαρά, τον Αλέκο Παναγούλη, τον Νίκο Τεμπονέρα και τόσους άλλους. Σπέρνουν τσουκνίδες για να εμποδίσουν τον ερχομό τής Ανοιξης, προσεύχονται στον θεό τους να μη μας εγκαταλείψει ποτέ ο χειμώνας γιατί αυτή είναι η μόνη εποχή που μπορούν να ευδοκιμούν. Και οι ίδιοι ξέρουν, άλλωστε, ότι με το που ανθίζουν τα πρώτα λουλούδια κανείς δεν ασχολείται πλέον με τις τσουκνίδες, ούτε φοβάται το δηλητηριώδες υγρό τους. Στο τέλος η ομορφιά πάντα νικά την ασχήμια...   
 

Απόδραση από το Νταχάου τού 21ου αιώνα...

Οσοι επιβιώσουμε αυτής της οικονομικής γενοκτονίας θα έχουμε πολλά να θυμόμαστε και για πολλά περισσότερα να ντρεπόμαστε. Μια από τις μεγαλύτερες ντροπές μας είναι που εξωθήσαμε το πιο παραγωγικό, δημιουργικό και μορφωμένο κομμάτι τής κοινωνίας μας, τη νεολαία της δηλαδή, είτε στην ανεργία είτε στη φυγή στο εξωτερικό. Οσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, ιδιαιτέρως την τελευταία τετραετία, και οι υπόλοιποι που ανεχθήκαμε τον εξανδραποδισμό μας δε δικαιούμαστε να κοιτάμε στα μάτια τους νέους που βγαίνουν τώρα στην αγορά...ανεργίας ή δουλείας. Κι ακόμα μεγαλύτερη αισχύνη οφείλει να αισθάνεται ο πρωθυπουργός, ο οποίος είχε το θράσος χθες να υποστηρίξει πως δεν καταπολεμά την ανεργία με "ασπιρίνες". Κι αυτό χάρη σε ευρωπαϊκά προγράμματα που όλοι ξέρουμε ότι λειτουργούν σαν υποκατάστατα του παλιού ρουσφετιού ή καταλήγουν στα χέρια επιτήδειων του κομματικού, επιχειρηματικού και μιντιακού σωλήνα που ξέρουν μόνο να τρώνε από τα έτοιμα κι όταν έρχεται η ώρα τού λογαριασμού μάς καλούν να συνεισφέρουμε γιατί "μαζί τα φάγαμε"...

Απαιτεί μεγάλη ξετσιπωσιά να ζητάς από έναν ικανό νέο να μείνει στην Ελλάδα και να μη γίνει δήθεν ρίψασπις προσφέροντάς του πενταροδεκάρες, τις οποίες θα πληρώνεται μία στο τόσο και δίχως ασφάλιση και περίθαλψη. Κι όμως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν ότι "δουλίτσα να υπάρχει κι όλα τα άλλα βρίσκονται στην πορεία". Απαιτούν από τη νεολαία, την πιο δυναμική ηλικιακή ομάδα, να συμβιβαστεί με την ήττα της και να απολαύσει το βιασμό της ζώντας το "μύθο" της στην Ελλάδα. Κι όταν την καλούν να αγωνιστεί δεν εννοούν βεβαίως εναντίον τού συστήματος που τη σκλαβώνει, αλλά για να επιβιώσει με ψίχουλα την ώρα που μερικές εκατοντάδες οικογένειες "επιζούν" με χαβιάρι και σαμπάνια.

Οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες σού ψιθυρίζουν στο αφτί "βάλε πλάτη γιατί οι εποχές είναι δύσκολες κι όταν κοπάσει η μπόρα θα αποζημιωθείς για την εθελοδουλία σου". Οι παπάδες σε καλούν να αυτομαστιγώνεσαι σε αυτήν τη ζωή γιατί θα δικαιωθείς στη βασιλεία των ουρανών. Ολοι οι εξουσιαστές αυτού του τόπου, δηλαδή, επιβάλλουν τη μιζέρια ως τρόπο ζωής, σαν δομικό υλικό ενός συστήματος που επιμένει να δικαιολογεί την αδικία και να λοιδορεί τη δικαιοσύνη...

Οι νέοι δε χρειάζονται απλήρωτες κι ανασφάλιστες δουλίτσες με τρεις κι εξήντα ούτε να κάνουν τους αγοραστές στο εμπόριο ελπίδων από το οποίο κάποιοι κερδίζουν πολύ παραπάνω από τον επιούσιο. Οι νέοι έχουν ανάγκη από πρόσφορο έδαφος ώστε να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους και να εκμεταλλευτούν την αποκτηθείσα γνώση τους. Πού να βρουν, όμως, καρέκλες να καθίσουν όταν αυτές εξακολουθούν να είναι κατειλημμένες από τα ρουσφετόπαιδα, από ανίκανες γραφειοκρατικές ορντινάντσες, από "yes men", λαμόγια και κάθε λογής επιτήδειους; Η Ελλάδα δεν τρώει "απλώς" τα καλύτερα παιδιά της, τα κατασπαράσσει και δε φτύνει ούτε το κουκούτσι., ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα εξοστρακίζει και ύστερα υπερηφανεύεται για τα επιτεύγματά τους στην αλλοδαπή με την υποκρισία τής μάνας που αδιαφορεί για τα σπλάχνα της μέχρι να μυρίσει χρήμα από την εκμετάλλευσή τους...

Δε διαθέτω το ηθικό πλεονέκτημα να ζητήσω από τους άξιους νέους να μείνουν σε αυτήν τη χώρα. Βλέποντας αυτούς που μας κυβερνούν, αυτούς που θα μας κυβερνήσουν και τον όχλο που γουστάρει να εξουσιάζεται δε μπορώ να τους υποσχεθώ μια καλύτερη Ελλάδα. Δεν έχω το δικαίωμα να τους ζητήσω να χαντακώσουν τη ζωή τους προκειμένου κάποιοι να μη χάσουν τους ψηφοφόρους τους. Δεν τους καλώ σε συνθηκολόγηση, αντιθετως τους καλώ να αγωνιστούν σκληρά σε χώρες όπου τα ματς κρίνονται στους αγωνιστικούς χώρους κι όχι στα γραφεία των παραγόντων. Η χώρα μου ήταν πάντοτε ένα θερμοκήπιο σαπρόφυτων, τώρα έχει μετατραπεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης δέκα εκατομμυρίων ψυχών όπου οι τρόφιμοί του δεν σκοτώνονται σε θαλάμους αερίων αλλά θανατώνονται αργά, βασανιστικά, οικειοθελώς, με την πίστη ότι αυτό, το να επιβιώνεις δηλαδή μια ημέρα ακόμα, είναι ο λόγος για τον οποίο γεννηθήκαμε κι όχι για να δημιουργήσουμε και να ευτυχήσουμε. Αποδράστε, λοιπόν, 18άρισσες και 18άρηδες από το Νταχάου τού 21ου αιώνα. Τα κλειδιά είναι στην πόρτα κι εγώ θα κάνω τα στραβά μάτια. Τί με κοιτάτε ακόμα; Εδώ δεν θα γλιτώσετε τους φούρνους...

Εχουν να δουν τα μάτια μας κωλοτούμπες...

Οι δημοσκοπήσεις είναι όπως οι παπαγάλοι: ό, τι τους ζητήσεις να σου πουν θα σου το πουν. Το θέμα είναι, απλώς, να θέσεις το ερώτημα που θες με τον τρόπο που σε βολεύει περισσότερο και θα έχεις την απάντηση της αρεσκείας σου στο πιάτο σου. Οταν, για παράδειγμα, κατάρρεε ο αρχιερέας τής διαπλοκής τέθηκε ξαφνικά στα γκάλοπ το ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, το οποίο ήταν λογικό να έδινε προβάδισμα στον έμπειρο Κ. Σημίτη από τον άπειρο Κ. Καραμανλή. Παρόλα αυτά στις εκλογές τού 2004 η Ν.Δ. σάρωσε, ενώ ο αρχιερέας απόδειξε για άλλη μια φορά τη "γενναιότητά" του με το να μην ηγηθεί του κόμματός του και να αποδώσει στη συνέχεια την ευθύνη για την ήττα στον ρεζίλη των Παπανδρέου, ο οποίος ήταν δεν ήταν τότε δύο μήνες πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ...

Ετσι και σήμερα οι πληρωμένοι δημοσκόποι ρωτούν το "δείγμα" τους για το αν επιθυμούν ένα "μεγάλο συνασπισμό", δηλαδή μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, για τη διάσωση της χώρας, θέτοντας το ερώτημα τόσο γοητευτικά όσο και ύπουλα ώστε να πάρουν την απάντηση που επιθυμούν οι νταβατζήδες τους. Οσο, εξάλλου, το πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ τής Αριστεράς θα δυναμώνει τόσο και θα πληθύνονται οι κωλοτούμπες. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να θεωρείται από την ελίτ και τα μιντιακά παπαγαλάκια της μια ακραία, φιλοτρομοκρατική οργάνωση άθεων, δραχμολάγνων κομμουνιστών που θα πάρουν τα σπίτια και τις καταθέσεις μας προκειμένου να δικαιολογηθεί η ανάγκη εθνικής συνεννόησης για να εξέλθουμε από την κρίση. Αυτοί που ακόμα και σήμερα υπερασπίζονται το θεώρημα των δύο άκρων έχουν πάρει φόρα για να κάνουν την κωλοτούμπα τού αιώνα, στην προσπάθειά τους έστω να απολαύσουν το βιασμό τους αν δε μπορέσουν να τον αποφύγουν. Δεν αργεί, για παράδειγμα, η ημέρα που θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε τον Γ. Πρετεντέρη να χαρακτηρίσει τον Αλ. Τσίπρα υπεύθυνο πολιτικό...

Προφανώς και η χώρα χρειάζεται συσσώρευση δυνάμεων προκειμένου να τερματιστεί η οικονομική γενοκτονία. Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι να πιαστούμε όλοι μαζί από τα χέρια για να χορέψουμε το χορό τού Ζαλόγγου, αλλά να ενωθούμε προς την κατεύθυνση της ανατροπής τής άγριας λιτότητας και της άμεσης υλοποίησης μέτρων κοινωνικής δικαιοσύνης, αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και ίσων ευκαιριών για όλους. Αν η ΝΔ κι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνήσουν σε ένα τέτοιο προγραμματικό πλαίσιο, θα είμαι ο πρώτος που θα βγω στους δρόμους για να πανηγυρίσω το σχηματισμό τού "Μεγάλου Συνασπισμού". Πολύ φοβάμαι, όμως, πως η ελίτ όταν μιλά για μια τέτοια συγκυβέρνηση δεν έχει αυτό ακριβώς στο μυαλό της, αλλά μια διαιώνιση των σημερινών πολιτικών, οι οποίες και με τη βούλα μελέτης τού γραφείου προϋπολογισμού τής Βουλής έχουν κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους...

Αυτό, ωστόσο, που χρειάζεται ο τόπος είναι ένα λαό που θα στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις μια αριστερή κυβέρνηση που θα ανατρέψει τα μνημόνια, όχι για να γυρίσουμε στις εποχές που τα "δικά μας παιδιά" έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, ο δανεισμός είχε φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και το λάιφσταϊλ μας καταδίκαζε στην πνευματική νωθρότητα, αλλά για να επιβάλει την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα ως κανόνα ζωής κι όχι ως εξαίρεση. Ελπίζω να το αντιλαμβάνονται αυτό στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί η ιστορική ευθύνη που σε λίγο καιρό θα αναλάβουν είναι τεράστια. Η διακυβέρνησή τους είτε θα καταστήσει την Αριστερά ηγεμονική δύναμη για δεκαετίες είτε θα τη στιγματίσει στους αιώνες των αιώνων. Τί θεωρώ πως θα γίνει στο τέλος; Καλύτερα να σιωπήσω παρά να χαρακτηριστώ Κασσάνδρα που ήδη βλέπει το Δούρειο Ίππο γεμάτο χρυσαυγίτες να καταλαμβάνει την Τροία...  

Στο σπίτι τού καπιταλιστή δε μιλούν για ηθική...

Ο καπιταλισμός δε στηρίζεται ούτε στην κοινωνική δικαιοσύνη ούτε στην ηθική. Ακόμα και οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν θα σου πουν, για παράδειγμα, πως είναι δίκαιο κάποιος εργαζόμενος να αμείβεται με λιγότερα από 500 ευρώ, μια βιομηχανία να μεταφέρει τις δραστηριότητές της σε κάποια χώρα όπου θα φορολογείται λιγότερο από αυτή που είναι εγκαταστημένη σήμερα, ένας επιχειρηματίας να φοροαποφεύγει ιδρύοντας τη μια εξωχώρια εταιρία μετά από την άλλη ή να διασώζεται με δημόσιο χρήμα, δηλαδή των φορολογούμενων πολιτών, μια χρεοκοπημένη τράπεζα. Αναλόγως του κυνισμού τους θα σου πουν είτε πως είναι αναγκαιότητα, λες και οι αναγκαιότητες είναι θεία κι όχι ανθρώπινα δημιουργήματα, είτε θα αναρωτηθούν πολύ απλά "αφού το μπορούμε γιατί να μην το κάνουμε"; Κι όμως, οι ίδιοι τύποι που πολιτεύονται η επιχειρούν στο χώρο των μπίζνες με λάβαρό τους τον κυνισμό είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν πως είναι ανήθικο να "κουρευτεί" το ελληνικό δημόσιο χρέος ή πως αν βγούμε από το ευρώ ο ελληνικός λαός, ο οποίος οφείλει να πληρώσει για τις αμαρτίες του αλλά μόνο αυτός, θα υποφέρει ακόμα περισσότερο από όσο σήμερα. Διαλέξτε "κύριοι": ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς. Και τα δύο μαζί δε γίνονται...

Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά σε λίγο καιρό συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που από το γραφικό Καστελόριζο ο ακόμα γραφικότερος ρεζίλης των Παπανδρέου μάς ανακοίνωνε την είσοδό μας στην εποχή των μνημονίων μέσω ομηρικών και καβαφικών παραβολών περί Οδυσσέα και Ιθάκης. Ελάχιστες κυβερνήσεις σε αυτήν τη χώρα συμπλήρωσαν τετραετία πριν μας οδηγήσουν στην κάλπη κι όσες το έκαναν απλώς ήξεραν ότι θα έχαναν τις εκλογές και  γι' αυτό προσπαθούσαν να κερδίσουν ακόμα και μια ημέρα εξουσίας παραπάνω. Το μνημόνιο, ωστόσο, μολονότι συμπληρώνει τετραετία μοιάζει κραταιότερο από ποτέ. Στη ρητορική τής ελληνικής ελίτ και των μιντιακών παπαγάλων της, άλλωστε, έχει αντικαταστήσει προ πολλού τις δέκα εντολές, το ευαγγέλιο ή το κοράνι. Κι όταν καλούνται να δικαιολογήσουν τις συνέπειες των επιλογών τους συγχέουν σκοπίμως το αίτιο με το αιτιατό ή πανηγυρίζουν για τους αριθμούς αλλά κλείνουν τα μάτια τους για να μη βλέπουν τα ερείπια που έχουν αφήσει εκεί που κάποτε υπήρχαν νοικοκυριά. Λένε, για παράδειγμα, πως για την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ευθύνεται η μαζική ανάληψη χρημάτων από αυτές. Λες κι ο κοσμάκης πανικοβλήθηκε από κάποιους άλλους κι όχι από τους ίδιους ή λες και βγάζει ακόμα πολλά χρήματα και δεν έχει ανάγκη να καίει το "λίπος" του για να ζήσει...

Ακόμα και σήμερα, εξάλλου, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αναγκαιότητα "κουρέματος" του ελληνικού χρέους, την οποία βεβαίως σήμερα παραδέχονται κι εκείνοι που όχι και πολύ παλιότερα μας μιλούσαν για το ανήθικο του πράγματος. Προφανώς και η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να ορθοποδήσει ποτέ αν όσα ελάχιστα βγάζει σήμερα τα κατευθύνει σχεδόν αποκλειστικώς στην αποπληρωμή τού δημόσιου χρέους της. Αυτό, όμως, σημαίνει επίσης ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν ποτέ τα δημοσιονομικά μεγέθη της αλλά το... μη παραγωγικό μοντέλο που είχε οικοδομηθεί και το οποίο φούντωνε τον κομματισμό, την αναξιοκρατία, τη γραφειοκρατία, το νεποτισμό, τη λαμογιά, την ατιμωρησία, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, την τραπεζική ασυδοσία, εντέλει την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία. Για σκεφτείτε το: τί από όλα αυτά καταπολέμησαν τα μνημόνια; Σχεδόν τίποτα, μόνο άλλαξαν φερετζέ για να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των νέων καιρών που τόσο πολύ μοιάζουν με τους παλιότερους. "Απλώς" έχουν γίνει ακόμα πιο απάνθρωποι. Το σύστημα εξακολουθεί να εξυπηρετεί τους υποτακτικούς του, εξαγνίζοντας τα πρωτοπαλίκαρά του και θυσιάζοντας τους αναλώσιμους εθελόδουλους... 

   

Στο Βόλο κι όχι μόνο κάνουν Μπέεεεος...

Οταν ένα φάρμακο δε σε πιάνει, δεν το αντικαθιστάς με δηλητήριο. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί στο Βόλο αρκετοί θέλουν να δώσουν τέλος στις αποτυχημένες δημοτικές αρχές των τελευταίων χρόνων, προσφέροντας το δημαρχιακό αξίωμα σε έναν αρχιμαφιοζο, όπως είναι ο Αχ. Μπέος; Θα μου πείτε πως το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: επιλέγουμε να τιμωρήσουμε τους φαύλους τής μεταπολίτευσης ψηφίζοντας χρυσαυγίτες, δηλαδή εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, ωστόσο, δεν αποδεικνύουν παρά το πόσο ταξικώς ασυνείδητοι παραμένουμε ακόμα την ώρα που μας σφυροκοπούν ανελέητα νεοφιλελεύθερες βόμβες, όπως η κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτός, βεβαίως, έχει καταργηθεί στην πράξη εδώ και καιρό. Και γι' αυτό δε φταίνε μόνο όσοι κρατούν τα σκοινιά, αλλά κι εκείνοι που αποδέχονται να παίζουν στο κουκλοθέατρο πιστεύοντας ότι με την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς τους θα επιβιώσουν. Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε γλείφοντας τον τσοπάνη του παρά μόνο σκάγοντας από το μαντρί...

Ο Βόλος είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του τί σημαίνει λούμπεν προλεταριάτο. Σε μια ήδη μαραζωμένη από την αποβιομηχάνιση πόλη ήρθε να προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η εθνική οικονομική γενοκτονία. Κι όμως, ελάχιστοι αντέδρασαν για όλα αυτά, αναμένοντας μια "σοβαρότερη" εξέλιξη για να επαναστατήσουν. Κι αυτή ήρθε όταν υποβιβάστηκε η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα λόγω της συμμετοχής τού ιδιοκτήτη της, του Αχ. Μπέου δηλαδή, στα στημένα παιχνίδια! Τότε οι βολιώτες πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες τής πόλης ζητώντας το δίκιο τους, δηλαδή να μην τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός Βόλου για την ενεργό συμμετοχή του σε ένα στημένο πρωτάθλημα με το αιτιολογικό πως και "οι άλλοι βασάνιζαν τους μαύρους, αλλά δεν τιμωρήθηκαν". Αυτό είναι, άλλωστε, το μέτρο τής δικαιοσύνης που ζητούμε στην Ελλάδα, να ψοφήσει δηλαδή και η κατσίκα τού γείτονα γιατί κι αυτός την πότιζε με απαγορευμένα φάρμακα, καθώς και η με κάθε κόστος νίκη, η οποία πρέπει να επιβραβεύεται έστω κι αν έρχεται δια της πλαγίας οδού. Την αδικία, εξάλλου, την επικαλούμαστε ως δικαιολογία μόνο όταν πέφτουμε θύματά της. Οταν είμαστε καβάλα στο άλογο, απλώς σηκώνουμε τους ώμους, ξεφυσούμε ένα "έτσι είναι η ζωή" και συνεχίζουμε...

Στην θέση τού Αχ. Μπέου, βλέποντας δηλαδή όχι μόνο να μένω ατιμώρητος για τα ποινικά μου αδικήματα αλλά και το πόπολο να με αποθεώνει, δεν θα έμενα μόνο στη διεκδίκηση της δημαρχίας τού Βόλου αλλά θα διεκδικούσα κι αυτό ακόμα το παπικό αξίωμα ή θα συμβιβαζόμουν με την θέση τού πρωθυπουργού! Το ίδιο, επαναλαμβάνω, έχει εφαρμογή και στους χρυσαυγίτες. Οταν αντιλαμβάνονται πως οι στυγνές δολοφονίες τους ή τα νταβατζιλίκια τους όχι μόνο δεν τους έχουν εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη αλλά τους οδηγούν στην αξιωματική αντιπολίτευση, έτσι για αρχή, γιατί να μην ονειρεύονται και να το φωνάζουν τη δημαρχία τής Αθήνας κι άλλων μεγάλων πόλεων; Αυτός ο λαός είναι τόσο αποχαυνωμένος που είναι ικανός να φιλήσει το χέρι τού δήμιου του λίγο πριν εκείνος κατεβάσει στο κεφάλι του τη γκιλοτίνα. Είναι εξοργιστική η συνειδητοποίηση ότι μαχαιρωνόμαστε ακόμα για τις ποδοσφαιρικές μας ομάδες ή σηκώνουμε το τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθούμε γιατί η τηλεόραση ανάβαλε την προβολή τού αγαπημένου μας τουρκικού σίριαλ, αλλά κάνουμε ελάχιστα για να γλιτώσουμε από την πραγματική μας μιζέρια. Μα, τί λέω όμως, αφού το έχουμε λύσει κι αυτό το πρόβλημα: ο Μιχαλολιάκος κι ο Μπέος θα φορέσουν τις μπέρτες τους και θα μας σώσουν από το "Κακό" χωρίς καν να χρειαστεί να σηκώσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι. Και κάπως έτσι μπήκαν στη "Γκόθαμ Σίτι" οι εχθροί... 

Φαρμακώνουμε τα πρόβατα για να βρυχώνται τα λιοντάρια...

Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχουν έλληνες αξιωματικοί οι οποίοι αναποδογυρίζουν βάρκες μεταναστών, γι' αυτό και είμαι προθυμότατος να αποδεχθώ τις επίσημες απαντήσεις τού Λιμενικού Σώματος και του υπουργείου Ναυτιλίας για τα όσα συνέβησαν στο Φαρμακονήσι. Ελα, όμως, που θυμάμαι αστυνομικούς διευθυντές, για παράδειγμα, να προστάζουν τους υφισταμένους τους να χτυπούν τους μετανάστες όπου τους βρουν αρκεί να μην τους αφήνουν σημάδια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν δημιουργηθεί ανά τη χώρα, τα άθλια κέντρα δήθεν προσωρινής κράτησης, τις κατά καιρούς δηλώσεις τού Αντ. Σαμαρά και του εθνικιστικού επιτελείου του για τη μετανάστευση, το πογκρόμ του "Ξένιου Δία", τη χρυσαυγιτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, την έντονη μισαλλοδοξία και ρατσισμό που είναι εμφανείς παντού, από το "οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές" μέχρι την παγκόσμια πρωτοτυπία να συζητούμε εν έτει 2014 και με το Σύνταγμα να επιβάλλει την ανεξιθρησκεία για το αν θα πρέπει να κατασκευαστεί τζαμί στην ελληνική επικράτεια. Ολα αυτά θυμάμαι κι ακόμα παραπάνω, όπως για παράδειγμα το υψηλό ποσοστό χιμπαντζήδων με τα μαύρα στις τάξεις των ενστόλων ή τη χθεσινή δήλωση Βαρβιτσιώτη που θα μπορούσε κάλλιστα να την είχε κάνει κι ο Μιχαλολιάκος, κι από προθυμότατος να πιστέψω την επίσημη εκδοχή για όσα συνέβησαν στο Φαρμακονήσι αρχίζω κι αναρωτιέμαι "ρε, μήπως και είμαστε ακόμα πιο κτήνη από όσο νόμιζα";...

Οταν στην ακτή είναι ακόμα νωπή η εικόνα των ξεβρασμένων πτωμάτων δεν είναι δυνατό ο υπουργός Ναυτιλίας να επιτίθεται σε όσους θέλουν τα σύνορά μας ανοιχτά σε όλους ούτε για εκείνους που πίσω από τα πάντα πιστεύουν ότι κρύβονται οι τούρκοι, οι εβραίοι και οι νεφελίμ να κάνουν λόγο για πράκτορες. Ενδεχομένως στη συγκεκριμένη περίπτωση να ίσχυε κάτι τέτοιο, αλλά πέρα από το αυτονόητο, ότι δεν αναποδογυρίζεις δηλαδή βάρκες ακόμα κι αν αυτές μεταφέρουν χαφιέδες, φαντάζομαι πως και οι διάφοροι συνωμοσιολόγοι συμφωνούν ότι οι καραβιές εξαθλιωμένων που καταφτάνουν στη Μεσόγειο δεν κουβαλούν όλες τους μασκαρεμένους πράκτορες. Στην πραγματικότητα είναι θύματα ενός συστήματος που τους κρατά παγιδευμένους σε πολεμικές συρράξεις, συχνά εμφυλιοπολεμικές, που εκμεταλλεύεται τη δική τους γη ή αγοράζει τα προϊόντα τους στο τζάμπα και πουλά τα δικά του στο μάξιμουμ. Κοντολογίς, η Δύση οφείλει να αντιληφθεί το δικό της μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ιστορικής και σύγχρονης, για τα μεταναστευτικά κύματα που όλο και δυναμώνουν πριν αποφασίσει να συνεχίσει κατασταλτικές τακτικές και πολιτικές γκετοποίησης που δεν επιτρέπουν στους ξένους να ενσωματωθούν αλλά τους στρέφουν, όπως είναι λογικό, εναντίον των βασανιστών τους...  

Αυτή η χώρα διαθέτει άφθονο πλούτο όχι μόνο για όσους την κατοικούν αυτήν τη στιγμή, γηγενείς και μετανάστες, αλλά και για άλλους τόσους. Δεν είμαι της άποψης πως πρέπει τα σύνορα να είναι ανοιχτά σε όλους, αν κι οφείλω να στηλιτεύσω την υποκρισία τής παγκοσμιοποίησης που επιτρέπει στις μουστάρδες να διακινούνται ελεύθερα από κράτος σε κράτος αλλά όχι και τους ανθρώπους, δεν είναι ωστόσο αυτό το σημαντικότερο πρόβλημα στην Ελλάδα. Το κύριο ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι αν δεν αλλάξουμε μυαλά η δίκαιη ανακατανομή τού παραγόμενου πλούτου και η παροχή ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Μόνο έτσι θα υπάρχουν αξιοπρεπείς δουλειές για όλους, "τις οποίες δεν θα μας κλέβουν οι ξένοι" λες και υπάρχει πληθώρα ελλήνων για παράδειγμα που ξεσκατίζει γέρους οι οποίοι δεν είναι συγγενείς τους ή μαζεύει τα ροδάκινα από τα δένδρα, και οι μετανάστες δεν θα αντιμετωπίζονται σαν παρίες αλλά ως ισότιμοι κι ενσωματωμένοι εταίροι σε μια κοινωνία που θα πάψει να είναι αυτιστική, αυτοαναφορική και κολλημένη σε μεγαλεία που πια δεν υπάρχουν, αλλά θα εμπλουτίζει συνεχώς τις παραδόσεις που είναι χρέος της να διατηρήσει με στοιχεία από διαφορετικούς πολιτισμούς που μπορούν να της ανοίξουν τα μάτια. Οσο μένουμε, όμως, κλεισμένοι στα καβούκια μας αδυνατούμε να ξεχωρίσουμε τα λιοντάρια από τους αμνούς. Γι' αυτό και συχνά μπερδεύουμε τα βελάσματα με τους βρυχηθμούς και το αντίστροφο, με τις ανάλογες συνέπειες για τις ζωές μας...   

Η δημοσιογραφία στο απόσπασμα...

Η δικαιοσύνη για λίγους είναι χειρότερη από την αδικία για όλους. Κι αυτό γιατί δημιουργεί δυο μέτρα και δυο σταθμά, ρίχνοντας νερό στο μύλο τού κοινωνικού αυτοματισμού κι αναστέλλοντας, επομένως, τη συγκρότηση παλλαϊκού μετώπου σε βάρος αυτών που μας πίνουν το αίμα. Δυστυχώς αυτό σηματοδοτεί και η απόφαση του ΣτΕ για τους ένστολους, η οποία πέρα από όλα τα άλλα μαρτυρά και ποιές είναι οι προτεραιότητες του συστήματος: τα κανόνια κι όχι τα σχολεία ή τα νοσοκομεία, οι καραβανάδες κι όχι οι επιστήμονες που μπορούν να φτιάξουν πολίτες κι όχι υποτακτικούς πελάτες. Οσο, όμως, η δικαιοσύνη "κλέβει" στην τυφλόμυγα κι ανοιγοκλείνει τα μάτια της κατά πώς της ορίζουν οι προστάτες της ας μην περιμένουμε να παταχθεί η ανομία από όπου κι αν προέρχεται. Οταν ο κρουπιέρης μοιράζει σημαδεμένη τράπουλα, ο παίκτης είναι ανόητος να δέχεται να στοιχηματίζει...

Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, διευρύνεται μια παλιά πατέντα. Ολο και περισσότεροι βρίσκουν αποκούμπι στον τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου στήνοντας μια φάμπρικα απειλών, αγωγών και μηνύσεων σε βάρος δημοσιογράφων που δεν τους λιβανίζουν αλλά καλούν τη δικαιοσύνη να τους ψάξει. Σκοπός τους δεν είναι άλλος προφανώς από τον εκφοβισμό και τη φίμωση του Τύπου, ο οποίος είναι περισσότερο ευάλωτος από ποτέ στην οικονομική κρίση. "Σκάστε για να μη σας σκάσουμε" θα μπορούσαν οι διάφοροι πολιτικοί, επιχειρηματίες και λοιπά λαμόγια να λένε στους ρεπόρτερ εφόσον είχαν τα άντερα όχι μόνο να είναι αλλά και να εμφανίζονται ως μαφιόζοι. Το όραμά τους για τα ελληνικά μίντια δεν είναι άλλο παρά η δημιουργία ενός τεράστιου "MEGA", ενός μέσου ενημέρωσης δηλαδή φερέφωνου μερικών εκατοντάδων ελλήνων που αρνούνται να συμβάλουν με τις δικές τους μεγάλες δυνατότητες στην υπέρβαση της κρίσης...

Κάθε ημέρα που περνά δυσκολεύει όλο και περισσότερο να κάνεις ρεπορτάζ σε αυτήν τη χώρα. Ενα "και" να μη βάλει ο δημοσιογράφος στη σωστή σειρά κινδυνεύει με ποινή δεκάδων χιλιάδων ευρώ, ακόμα και με φυλάκιση. Πολλές φορές τον κατηγορούμε γιατί δεν είναι πιο αιχμηρός, πιο επιθετικός, πιο "έξω από τα δόντια" με την εξουσία. Είναι αλήθεια ότι αυτό συμβαίνει αρκετές φορές είτε από εθελοδουλία είτε λόγω πίεσης από τα αφεντικά του. Μόνο το σινάφι, ωστόσο, όσων κάνουν ακόμα ερευνητική δημοσιογραφία στην Ελλάδα γνωρίζει ότι η καθημερινότητα για ένα ρεπόρτερ περιλαμβάνει ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί κι από κάτω δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας παρά μόνο ο γκρεμός. Αν γράψεις όσα ξέρεις, θα πας φυλακή. Αν δεν τα γράψεις όλα, είσαι αλήτης και ρουφιάνος...

Με τον καιρό το στομάχι δυναμώνει, η ανεκτικότητα σε όσους λένε πολλά τραγούδια έξω από το χορό αυξάνεται, τα βράδια καταφέρνεις να κοιμάσαι έστω με μισοήσυχη τη συνείδησή σου πως μολονότι χωμένος στο βούρκο έχεις κατορθώσει να κρατάς τουλάχιστον τα μάτια σου ανοιχτά. Κι όχι μόνο για το αναγνωστικό σου κοινό, αλλά κυρίως για τον εαυτό σου. Γνωρίζεις πια ότι από τις 100 ημέρες στη δημοσιογραφία η μία θα είναι καλή, αυτή που θα πεις "έκανα τη δουλειά μου όπως έπρεπε και είμαι υπερήφανος γι' αυτό". Γι' αυτήν τη μία ημέρα, όμως, αξίζει να υπομένεις τις υπόλοιπες 99. Κι αυτό όχι γιατί κάποιοι θα σου στήσουν ανδριάντα, το πιθανότερο άλλωστε είναι να μην το πάρουν καν χαμπάρι ή να σου σκάψουν το λάκκο. Αξίζει μόνο και μόνο γιατί δεν θα κοιμηθείς με μισοήσυχη τη συνείδησή σου, αλλά με ήσυχη. Πιστέψτε με, αυτό δεν ανταλλάζεται με όλα τα λεφτά κι όλη τη δόξα τού μάταιου τούτου κόσμου...

Χριστόδουλος Ξηρός, αυτό το πανάρχαιο εφεύρημα...

Όταν η κάθε εξουσία θέλει να παίξει τα ρέστα της δεν τα ποντάρει στη ρουλέτα, στο χρηματιστήριο, στο μπαρμπούτι ή στην πόκα, αλλά στο φόβο. Αυτός είναι ο προαιώνιος φίλος της, σ' αυτόν ακουμπά το γερασμένο κορμί της όταν αισθάνεται το τέλος να πλησιάζει. Σε αυτό το πλαίσιο η έξοδος από το ευρώ ισοδυναμεί με οικονομική γενοκτονία, σαν αυτή που ήδη βιώνουμε δηλαδή, η λιτότητα είναι η ενδεκάτη εντολή που ξέχασε να υπαγορεύσει ο θεός στον Μωυσή παραχωρώντας το δικαίωμα στους νεοφιλελεύθερους να τον συμπληρώσουν, κι ο Χρ. Ξηρός είναι κάτι ανάμεσα σε Οσ. Μπιν Λάντεν και Κάρλος το Τσακάλι. Η υπερβολή ποτέ δε γνώρισε καλύτερες ημέρες, ακόμα και στην κατ' εξοχήν χώρα τής υπερβολής όπου τίποτα δεν θεωρείται είδηση αν δεν το "παίξει" το MEGA κι όπου οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν "παντρευτεί" την πραγματικότητα σε ένα γάμο συμφέροντος ο οποίος βολεύει και τους δύο: οι μεν συνωμοσιολόγοι βγάζουν φράγκα από την απελπισία τού πόπολου, οι δε πραγματιστές συνεχίζουν να κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους ανενόχλητοι...

Ο φόβος, ωστόσο, θα ήταν αναποτελεσματικός αν δεν τον κουβαλούσαν στις πλάτες τους τα μέσα μη ενημέρωσης. Αν αυτά δεν τον κοινωνούσαν στο λαό, όπως οι παπάδες το ψωμί και το κρασί, τα φτερά του θα ήταν κομμένα και η ικανότητά του να παραλύει τις μάζες μηδαμινή. Και τα μίντια, όμως, με τη σειρά τους οφείλουν να ευχαριστούν τη μη εκπαίδευση γιατί τους παραδίδει πρόσφορο υλικό για εξαπάτηση μέσω της προπαγάνδας. Ο φόβος βρίσκεται στο DNA μας ώστε να λειτουργεί ως μηχανισμός επιβίωσης. Από τη στιγμή, όμως, που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε, διδασκόμαστε από κάθε μεριά (οικογένεια, σχολείο, κοινωνικό, φιλικό, επαγγελματικό περιβάλλον) να τρέμουμε ακόμα και τη σκιά μας γιατί κι αυτή μπορεί να μας κάνει κακό. Αλίμονο αν τραβούμε κάποιο δρόμο που δεν έχει χαραχτεί ή εκφράσουμε μια άποψη που δεν είναι η κυρίαρχη. Αυτομάτως μετατρεπόμαστε σε δημοσίους κινδύνους που είναι απαραίτητο να εξολοθρευτούν πριν προλάβουν κι επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Κι έτσι γραμμικά, μέσα στα σκαμπανεβάσματά της, κυλά η ανθρώπινη ιστορία: με ελάχιστες εκπλήξεις, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα τής συμβατικότητας...

Σήμερα είναι ο Ξηρός και το ξεπερασμένο κούρεμά του που φοβόμαστε. Αύριο μπορεί να είναι κάποιος πιο...γλυκός. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους στον ελάχιστο χρόνο που τους δίνεται για να τρομοκρατήσουν με τις υπόνοιες πριν αντικατασταθούν από πιο φρέσκα πρόσωπα στον αέναο κύκλο τής υποταγής μας στα κατώτερα ένστικτά μας. Δεν είναι, άλλωστε, προτιμότερο να απασχολούμαστε με αυτούς παρά με το βυθό στον οποίο οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια; Στη χώρα που μαγειρεύει τα δημοσιονομικά της μεγέθη για να ταΐσει τους πεινασμένους υπηκόους της είναι λογικό να μένουμε νηστικοί, περιοριζόμενοι στα θεάματα δίχως τον άρτο. Μόνο που αν στρέφαμε έστω και λίγο το κεφάλι μας στο παρελθόν για να διαπιστώσουμε πόσο ανόητοι υπήρξαν οι προγενέστεροι φόβοι μας, ίσως και να παίρναμε κάποια μαθήματα για το μέλλον. Η συλλογική αμνησία, όμως, έχει ήδη δώσει τα χέρια με το φόβο και οι δυο μαζί έχουν τρέψει σε φυγή από την Ελλάδα τη λογική, αφήνοντας την παράνοια να "παίζει μπάλα" μόνη της...


 

Αμα γυρίσεις Χριστόδουλε, θα μας γαμήσεις...

Κανένας μικρομεσαίος έλληνας δε φοβάται πως θα τον σκοτώσει ο Χρ. Ξηρός. Η 17Ν δε σκότωνε μικρομεσαίους έλληνες, αλλά εκπροσώπους τής ελίτ που καταδυναστεύει επί δεκαετίες τις ζωές μας. Αντιθέτως, τους μικρομεσαίους έλληνες σκοτώνουν καθημερινώς με τις πολιτικές τους εκείνοι που σήμερα έχουν αναγάγει τον Χρ. Ξηρό σε νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο. Και είναι χίλιες φορές ντροπή τους να εκμεταλλεύονται τον πόνο τής μητέρας τού Θάνου Αξαρλιάν, ο οποίος βρέθηκε στο λανθασμένο σημείο τη λανθασμένη στιγμή, για να μας πείσουν πως τα μέλη τής 17Ν ήταν εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου, όπως είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα τής Χρυσής Αυγής, κι ότι τα εγκλήματά τους δεν ήταν πολιτικά.

Η διαφωνία μου με τον Χρ. Ξηρό και τη 17Ν δεν είναι κυρίως ιδεολογική. Συμφωνώ σε πολλά από όσα υποστηρίζει, για παράδειγμα, ο δραπέτης στο μανιφέστο του. Διαφωνώ, όμως, με τη μέθοδο με την οποία θέλει να αλλάξει την κοινωνία. Το αντάρτικο πόλης, ειδικώς όταν δεν υπολογίζει τις παράπλευρες απώλειες, έχει δοκιμαστεί και δεν έχει οδηγήσει πουθενά. Κι αν ακόμα η Ελλάδα των μεταπολιτευτικών χρόνων δεν είναι ίδια με τη μεταμνημονιακή, δεν θα μας χορτάσει το καμένο φαγητό αλλά το φρέσκο, το οποίο θα έχει την αποδοχή τής πλειονότητας του λαού και δεν θα χτυπά τα πρόσωπα όταν το πρόβλημα είναι το σύστημα...

Αν ο Χρ. Ξηρός επιστρέψει στον ένοπλο αγώνα που ακολούθησε τα προηγούμενα χρόνια δεν θα γαμήσει, όπως υπόσχεται, το σύστημα αλλά στην πράξη τον ελληνικό λαό. Δεν είναι απαραίτητο η νέα Ελλάδα να χτιστεί πάνω στα πτώματα έστω αντιπαθητικών πολιτικών, επιχειρηματιών ή τραπεζιτών. Εχουμε το περιθώριο να την οικοδομήσουμε με πιο στέρεα υλικά από την εκδίκηση, η οποία φοβάμαι πως δεν θα φέρει τη ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αλλά τη βαθύτερη συντηρητικοποίησή της. Χρειάζεται να αφυπνίσουμε τους νοικοκυραίους, όχι να τους τρομοκρατήσουμε με πρακτικές οι οποίες όπου κι αν εφαρμόστηκαν έφεραν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Πέρα από το ελληνικό, υπάρχει και το ιταλικό παράδειγμα των Ερυθρών Ταξιαρχιών και των άλλων ακροαριστερών οργανώσεων που δραστηριοποιήθηκαν στη γειτονική χώρα τη δεκαετία τού '70 και στις οποίες είχαν διεισδύσει πράκτορες. Η δολοφονία τού πρώην πρωθυπουργού τής Ιταλίας, Αλντο Μόρο δεν έφερε τους κομμουνιστές στην εξουσία. Αντιθέτως, απέτρεψε το ενδεχόμενο να κυβερνήσουν την Ιταλία...

Ας το έχουν, επομένως, καλά υπόψη όσοι πιάνουν ξανά τα αντάρτικα τουφέκια τους και προσπαθούν να συγκινήσουν το λαό βγάζοντας διαγγέλματα έχοντας στην πλάτη τους τον Τσε, τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη και τον Άρη πως η επανάσταση είναι μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία.. Πώς, όμως, να μάθεις νέα κόλπα σε γέρικα σκυλιά, τα οποία αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν ότι η νιότη τους πήγε χαμένη και θέλουν τώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω χρησιμοποιώντας παρωχημένες μεθόδους; Επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά πως δεν καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται, μόνο που δεν είμαι θιασώτης και της βίας για τη βία, ως αυτoεκπληρούμενης προφητείας η οποία έρχεται για να καλύψει προσωπικά απωθημένα κι όχι για να διασώσει ένα χειμαζόμενο λαό...

Ελλάς ελλήνων χριστιανών ταλιμπάν...

Οι άνθρωποι δε μετακινούνται πια με άλογα, η πανούκλα δε σκοτώνει εκατομμύρια, τα σπίτια δε φωτίζονται με κεριά, αλλά η Ιερά Εξέταση ζει και βασιλεύει. Καθημερινώς προκύπτουν και νέες αφορμές για να αναρωτηθώ αν σε αυτήν τη χώρα γιορτάσαμε πριν από λίγες ημέρες τον ερχομό τού 2014 ή του 1014. Πώς είναι δυνατό, για παράδειγμα, αυτοί που μας κυβερνούν να χρησιμοποιούν το ότι ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ενδεχομένως άθεος ως πολιτικό επιχείρημα εναντίον του; Κι από πού κι έως πού είναι κάποιος υποχρεωμένος να δηλώνει το θρήσκευμα ή το μη θρήσκευμά του, και μάλιστα να εγκαλείται για το ότι δεν το πράττει; Εχω πολλές αμφιβολίες για το αν ο Αλ. Τσίπρας θα είναι καλός πρωθυπουργός. Κι αυτές δε γεννιούνται μόνο από τις προσωπικές του αδυναμίες κι αυτές του κόμματός του, που υποτάσσονται για παράδειγμα στον πολιτικό ορθολογισμό για να κρατήσουν αποστάσεις από τον βουλευτή που ντύθηκε παπάς όπως οι μισοί έλληνες στις απόκριες, αλλά κι από το δυσμενές παγκόσμιο περιβάλλον στο οποίο θα κληθεί να στρέψει το τιμόνι προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Πιστέψτε, όμως, όταν γράφω ότι οι αμφιβολίες μου δεν έχουν καμιά σχέση με το αν ο "cool" Αλέξης πιστεύει ή όχι στο παραμύθι ότι ο καλός θεούλης πήρε τον πηλό στα χέρια του κι έφτιαξε σε έξι ημέρες τον κόσμο πριν πάρει ρεπό την έβδομη. Αλίμονό μας αν την εποχή που οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους από την Αθήνα μέχρι το Πεκίνο κι από το Τόκιο μέχρι το Βερολίνο εν ριπή οφθαλμού και σχεδιάζουν τις πρώτες επανδρωμένες αποστολές στον Αρη το πολιτικό μας κριτήριο για τον επόμενο κυβερνήτη μας να είναι αν σταυροκοπιέται κάθε που βλέπει εκκλησιά ή αν χρησιμοποιεί την κατσαρόλα τη Μεγάλη Παρασκευή...

Κάποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Αλ. Τσίπρα αν, για παράδειγμα, υμνούσε το μεγαλείο τού Jesus Christ Superstar και την ίδια ώρα προωθούσε στα κρυφά νόμους που δίνουν το δικαίωμα στην εκκλησία να δημιουργεί "οφσόρ" εταιρίες, να αποφεύγει την καταβολή οποιουδήποτε φόρου, να απαλλάσσεται από την υποχρέωση να πληρώνει τους υπαλλήλους της, να δαιμονοποιεί οποιαδήποτε ανθρώπινη επιθυμία και να αγιοποιεί το μαζοχισμό. Μα, τί λέω όμως; Η υποκρισία είναι κατ' εξοχήν προνόμιο όσων συναποτελούν την "Ελλάδα, ελλήνων χριστιανών", οι οποίοι δείχνουν τόσο σεβασμό στο δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία ή στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας όσο οι ταλιμπάν στις γυναίκες. Είναι οι ίδιοι που ζητούν σήμερα πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων από την Αριστερά, γνήσιοι απόγονοι των καθολικών ιεροεξεταστών, των γερμανοτσολιάδων ιερωμένων ή των χουντοπροσκυνημένων παπάδων που ντρόπιασαν το χυμένο αίμα τού Ιησού επικαλούμενοι το όνομά του για να πράττουν τα χυδαιότερα αίσχη τους...

Με τρομάζουν αυτοί οι άνθρωποι, πάντοτε με τρόμαζαν, με όσα μας ζητούν να δηλώνουμε δημοσίως προκειμένου να απολαμβάνουμε της αποδοχής τους: το σεξουαλικό μας προσανατολισμό, τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, τις θέσεις μας για τις αμβλώσεις, το προγαμιαίο σεξ, τη συμβίωση, την πατρότητα ή μητρότητα δίχως γάμο. Στο δικό τους ασπρόμαυρο κόσμο η έλλειψη χρωμάτων θολώνει τη σκέψη τους, απαιτεί την επιβολή κανόνων που δεν ταίριαζαν ούτε καν στις ανάγκες που είχε κάθε άνθρωπος στο μεσαίωνα και τους οποίους αρκετές φορές μάλιστα δεν τηρούν ούτε οι ίδιοι...

Η ελληνική κοινωνία γίνεται όλο και πιο μισαλλόδοξη, φονταμενταλιστική, εν τέλει όλο και πιο ανυπόφορη. Πληθαίνουν γύρω μας οι άνθρωποι που μας διατάζουν να ακολουθούμε τις νόρμες τους κι όταν δεν το κάνουμε δεν είμαστε τίποτα άλλο από ιδιόρρυθμοι κι εκκεντρικοί. Δεν ξέρω αν όσα γράφω και σε αυτό το άρθρο είναι η αλήθεια. Δεν την κατέχω, αυτή δεν έχει σάρκα κι οστά ώστε να την πιάσω στα χέρια μου και να σας τη μεταλαμπαδεύσω ούτε ο γράφων διαθέτει τη σοφία ώστε να συλλάβει και να αποτυπώσει την άυλη μορφή της. Δεν ανέχομαι, όμως, από κανένα να μου επιβάλλει τις ιδεοληψίες του σαν τη μία και μοναδική αλήθεια, την οποία μάλιστα αν δεν ασπαστώ είμαι παράνομος, ασεβής, ανίερος...

Κανένας μας δε διαθέτει τα πνευματικά δικαιώματα της αλήθειας ώστε να ζητά από τους άλλους αποζημίωση στην περίπτωση που χρησιμοποιούν τη δική τους εκδοχή. Ο καθένας μας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυταρέσκεια, ουδείς όμως το δικαίωμα να θεωρεί πως αυτή είναι κάτι παραπάνω από αυνανισμός που τυφλώνει μυαλά και συνειδήσεις. Οι γονείς τού Παύλου Φύσσα επισήμαναν πως οι έλληνες έχουν ανάγκη από νεκρούς ήρωες και πως δεν τους θέλουν ζωντανούς. Θα συμπλήρωνα πως πρωτίστως χρειάζεται να απαλλαγούν από τους ολοζώντανους πιθηκόμυαλους σκοταδιστές που μονοπωλούν την ηλιθιότητα...



  

Ο Μιχαλολιάκος στη μπουζού, οι ιδεοληψίες του στην εξουσία...

Δεν έχω λόγο να μην ευχηθώ χρόνια πολλά στον Αντ. Σαχλαμαρά με αφορμή την ονομαστική του εορτή. Σε αντίθεση με την επιθυμία πολλών ανίκανων ανάμεσά μας που ευεργετήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από την παντοδυναμία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και οι οποίοι σήμερα πετούν γιαούρτια ή χειροδικούν εκεί που μέχρι χθες έγλειφαν δεν έχω πρόβλημα ο πρωθυπουργός μας να ζήσει πολλά χρόνια ακόμα ή, γιατί όχι, να μείνει αθάνατος, όπως ο Κ. Μητσοτάκης! Μόνο που θέλω να περάσει το υπόλοιπο του βίου του στο σπίτι του, μακριά από το Μέγαρο Μαξίμου, την εξουσία, τους νταβατζήδες και τα εξαπτέρυγά της. Κι αυτό γιατί είναι επικίνδυνος, τόσο ο ίδιος όσο και το μεταπολιτευτικό σινάφι του που δεν έχει πια κάτι να προσφέρει (αν ποτέ πρόσφερε) στον ελληνικό λαό...

Η Ελλάδα δεν έγινε καλύτερη χώρα στον ενάμισι χρόνο τής πρωθυπουργίας Σαχλαμαρά. Αντιθέτως, έγινε χειρότερη και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική πολιτική που ασκεί με πρωτομάστορα τον σαδιστή υπουργό Οικονομικών του. Αν ο πρωθυπουργός είναι μια φορά επικίνδυνος, ο Γ. Στουρνάρας είναι δέκα γιατί στα λόγια χτυπά τους κατοίκους τής Εκάλης αλλά στην πράξη ξεσκίζει τους μικρομεσαίους, φορώντας μάλιστα το μάνδυα τού δήθεν αδέκαστου τεχνοκράτη. Είναι δυνατό, για παράδειγμα, σε μια χώρα που υφίσταται τις συνέπειες μιας οικονομικής γενοκτονίας να θεσπίζεται πρόστιμο 1000 ευρώ για όποιον καθυστερεί έστω και μια ημέρα την καταβολή τού ΦΠΑ;

Τα εκατομμύρια ευρώ τής ελίτ περνούν πάνω από τα κεφάλι του, οι λίστες μεγαλοφοροφυγάδων μένουν αναξιοποίητες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες ξεπλένουν το βρόμικο χρήμα τους με κάθε τρόπο ή λαμβάνουν θαλασσοδάνεια ακόμα κι από κρατικές τράπεζες και το οικονομικό επιτελείο ακόμα πιστεύει ότι η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών δεν καταβάλλει ΦΠΑ ή ασφαλιστικές εισφορές γιατί προτιμά να αγοράζει Καγέν. Ο Γ. Στουρνάρας ενδεχομένως να είναι πολύ καλός στα μαθηματικά, μόνο που υπολογίζει αποκλειστικώς τους αριθμούς που τον ευνοούν. Τους πίνακες των αυτόχειρων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων σκλάβων, των παιδιών που λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία, για παράδειγμα, προφανώς και δεν τους εξετάζει γιατί uber alles η μείωση του ελλείμματος και του χρέους...

Το μεγαλύτερο κακό, ωστόσο, που έκανε ο Αντ. Σαχλαμαράς στηνπατρίδα μας είναι η επιβολή από τον ίδιο τής ακροδεξιάς ατζέντας στο κοινωνικό πεδίο. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, ο υποτιθέμενος αντιρατσιστικός νόμος που αν και δεν πέρασε ακόμα μαρτυρά την κυβερνητκή πρόθεση για σιωπητήριο σε κάθε άποψη που έρχεται σε αντίθεση με τα χρηστά ήθη, η κατάργηση του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια, η προβολή της μετανάστευσης σαν το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, οι επιχειρήσεις τού "Ξένιου Δία" οι οποίες περιλαμβάνουν μόνο τους φτωχοδιάβολους κι όχι τον ίδιο το σατανά αυτοπροσώπως, ακόμα και η χθεσινή καταδίκη τού "γέροντα Παστίτσιου" μαρτυρούν ένα κράτος που διολισθαίνει με ολοένα κι αυξανόμενη ταχύτητα στο σκοταδισμό, στη μισαλλοδοξία, στον εθνικισμό και, συνεπακόλουθα, στην καταστροφή. Δεν είναι υπερβολή αν ισχυριστώ πως το κονκλάβιο που μας κυβερνά, δηλαδή ο Αντ. Σαχλαμαράς και οι στενοί συνεργάτες του, αποτελούν μια πιο λάιτ εκδοχή τής Χρυσής Αυγής. Τί να το κάνω, επομένως, που ο Ν. Μιχαλολιάκος βρίσκεται στη "μπουζού" όταν οι ιδεοληψίες του κυβερνούν αυτήν τη χώρα;...



 

Δημοκρατία, μια γυναίκα που δεν αγάπησε κανείς...

Η δημοκρατία, και δεν εννοώ ούτε την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ούτε την οχλοκρατία, είναι ανυπόφορο πολίτευμα για τις ελίτ. Γι' αυτό και δεν θα την επιτρέψουν ποτέ, θα την αφήνουν στην παρανομία και στις φαντασιώσεις τρελών κι αλλοπαρμένων. Βεβαίως, θα εξακολουθούν να διατηρούν ένα σκηνικό δημοκρατίας, όπως στα χολιγουντιανά στούντιο όπου κατασκευάζουν ολόκληρες ψεύτικες πόλεις για την ανάγκη των γυρισμάτων των υπερπαραγωγών τους. Σε αυτό το πλαίσιο θα επιτρέπουν τις βουλευτικές εκλογές, τα Κοινοβούλια, τα Ευρωκοινοβούλια, τα τηλεοπτικά πάνελ, οτιδήποτε τέλος πάντων δημιουργεί στο πόπολο την ψευδαίσθηση πως συμμετέχει στα κοινά, πως είναι ενεργός πολίτης και πως η εξουσία υπολογίζει τη γνώμη του.

Τα ψάρια όμως, δηλαδή ο λαός, πρέπει να παραμένουν στις στεγανοποιημένες εγκαταστάσεις τού ενυδρείου, όπου τα πάντα ελέγχονται από τους ιδιοκτήτες του. Αλίμονο αν μάθουν πως η φύση τους δεν τα έπλασε για να κολυμπούν σε λίγα τετραγωνικά μέτρα για να τα χαζεύουν τουρίστες με ψηφιακές κάμερες, αλλά για να διασχίζουν ελεύθερα τους ατέλειωτους ωκεανούς. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως έχουμε ιδρυματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που ακόμα κι αν κάποιος μας ανοίξει την καταπακτή και μας αφήσει να αποδράσουμε, εμείς θα προτιμήσουμε την "ασφάλεια" της γυάλας από τη δοκιμασία τής ελευθερίας. Και γι' αυτό, βεβαίως, δε φταίμε τόσο εμείς όσο εκείνοι που δε μας δίδαξαν ποτέ πως είμαστε προορισμένοι για τα μεγάλα ταξίδια κι όχι για τα γυάλινα κλουβιά. Μας μαθαίνουν να φοβόμαστε το άγνωστο γι' αυτό και στο τέλος ψοφάμε δυστυχισμένοι κι ανεκπλήρωτοι στα γνωστά και τετριμμένα...

Πόσο δίκιο έχει ο ευρωβουλευτής Ν. Φάρατζ όταν απευθυνόμενος στον Αντ. Σαχλαμαρά του λέει πως δεν ηγείται της Νέας Δημοκρατίας, αλλά της Μη Δημοκρατίας, υπενθυμίζοντάς του και τον τρόπο με τον οποίο απώλεσε την εξουσία ο ρεζίλης των Παπανδρέου: όταν ανακοίνωσε, δηλαδή, την πρόθεσή του να κάνει δημοψήφισμα για το δεύτερο μνημόνιο, πρόθεση που εξόργισε τους, κατά τα άλλα, δημοκράτες ευρωπαίους οι οποίοι έσπευσαν να τον αντικαταστήσουν με μα μαριονέτα, τον πρώην υπάλληλο της Goldman Sachs, Λ. Παπαδήμιο. Εξανέστη, επίσης, τις προάλλες ο Γ. Πρετεντέρης όταν ο δικηγόρος Κώστας Παπαδάκης είχε το θράσος να υποστηρίξει το αυτονόητο, πως δηλαδή οι χρυσαυγίτες, τα λοιπά φασιστοειδή και το κόλπο τής κεντροαριστεράς ανδρώθηκαν στα τηλεοπτικά στούντιο.

Ταυτοχρόνως, σε μια χώρα που που χειμάζεται από την οικονομική γενοκτονία ο γενικός γραμματέας τού υπουργείου Οικονομικών Χ. Θεοχάρης δίνει μπόνους στον εαυτό του για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για να κάνει δηλαδή τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. Την ίδια ώρα, τα "μεγάλα" θέματα σε παγκόσμιο επίπεδο είναι οι ερωτικές περιπέτειες του Μ. Ομπάμα και του Φρ. Ολάντ. Ολα τα υπόλοιπα είναι καλώς καμωμένα, γι' αυτό κι ασχολούμαστε με όλες τις γκόμενες των προέδρων; Ή, μήπως, επειδή σχεδόν τίποτα δεν είναι καλώς καμωμένο είναι προτιμότερο για το σύστημα να μην ασχολούμαστε με τις πολιτικές που υλοποιούν τα πιόνια του αλλά με όσα κάνουν στα κρεβάτια τους;...

Ας μην κοροϊδευόμαστε επομένως. Δε ζούμε σε δημοκρατικά καθεστώτα γιατί κανείς μας δεν τα θέλει: το κατεστημένο για να μην πάψει να είναι κατεστημένο κι ο λαός γιατί τον έχουν μάθει να φοβάται και τη σκιά του και να υποτάσσεται σε "πατερούληδες", πόσω μάλλον να λαμβάνει ο ίδιος τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του. Μας αρέσει να ζούμε στο χολιγουντιανό σκηνικό κι ας γνωρίζουμε ότι πίσω από τις προσόψεις των χάρτινων κτιρίων δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Γιατί να φτιάξουμε κάτι πιο αληθινό και πιο γερά θεμελιωμένο όταν η εικονική πραγματικότητα είναι τόσο λαμπερή; Γιατί να μπούμε στον κόπο να δημιουργήσουμε ειλικρινείς διαπροσωπικές σχέσεις και δίκαιες κοινωνίες όταν αυτό δε μας απαιτείται από τα σενάρια που μας δίνουν για να ερμηνεύσουμε; Γιατί να έχουμε δημοκρατία όταν ο μιθριδατισμός αποτελεί μια βολική λύση για τους πάντες, ακόμα κι αν αποδειχθεί θανατηφόρος; Μήπως όλοι μας δεν θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή; Ας ζήσουμε τουλάχιστον στο ψέμα και στον κυνισμό αφού είμαστε τόσο αλλεργικοί στην αναζήτηση της αλήθειας...  

Το μνημόνιο δεν είναι ευλογία, θα μπορούσε να ήταν όμως...

Η Ελλάδα χρειαζόταν και χρειάζεται μνημόνιο. Οσοι δεν το συμμερίζονται απλώς δεν έχουν συνέλθει ακόμα από το "hangover" της προηγούμενης δεκαετίας, όταν με τα ψέματα και τα παραμύθια πιστέψαμε ότι η Ψωροκώσταινα είχε μετατραπεί σε ευρωπαϊκή χώρα. Εκείνοι που θέλουν να επιστρέψουμε στις "παλιές, καλές ημέρες" δεν επιθυμούν να αλλάξει προς το καλύτερο αυτή η χώρα, αλλά να συνεχίζουν να δημαγωγούν, να αποσπούν ψηφαλάκια από το απελπισμένο πόπολο και να διαιωνίζουν ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των μετριοτήτων, τις οποίες έχει πιάσει υστερία να γράψουν ιστορία. Η Ελλάδα έμοιαζε με μαγαζί η βιτρίνα τού οποίου ήταν γεμάτη στολίδια και λοιπά μπιχλιμπίδια, αλλά στο εσωτερικό του έβρισκες μόνο "νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου", που θα τραγουδούσε κι ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Αυτή η Ελλάδα θα μπορούσε να επιβιώσει κι άλλο αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου, από αφέλεια ή από δόλο, δε μας...κατεβαζε στο άρμα τής τρόικας. Κι αυτό ίσως να αποδεικνυόταν ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία από τα μνημόνια, γιατί τουλάχιστον με αυτά και τη φτωχοποίηση στην οποία έχουν οδηγήσει τους λούμπεν μικρομεσαίους υφίσταται τουλάχιστον η προσδοκία τής ταξικής αφύπνισης. Ήδη η κατάρρευση "θεσμών" κι "άβατων", όπως το ΠΑΣΟΚ ή ότι κανένας μεγαλοπολιτικός ή μεγαλοεπιχειρηματίας δεν επιτρέπεται να περνά την πύλη των φυλακών Κορυδαλλού, είναι μια καλή αρχή. Για να έχει, όμως, "happy end" η ιστορία δεν πρέπει ο Μανωλιός να "αλλάξει" βάζοντας απλώς τα ρούχα του αλλιώς...

Η Ελλάδα, όμως, δε χρειαζόταν τα μνημόνια στη μορφή και με τον τρόπο που της επιβλήθηκαν. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν οι υπουργοί κι ο πρωθυπουργός τής χώρας μου ήταν γερμανοί στην περίπτωση που σχεδίαζαν κι εφάρμοζαν πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και παροχής ίσων ευκαιριών σε όλους για να προκόψουν στη ζωή τους. Θα ήμασταν αυτοκαταστροφικοί αν προτιμούσαμε να μας κυβερνά ο διεφθαρμένος και υπάλληλος των εθνικών μας νταβατζήδων Μήτσος από τον Φριτς, ο οποίος θα μοίραζε δίκαια τα φύλλα μιας μη σημαδεμένης τράπουλας, μόνο και μόνο γιατί ο πρώτος θα ήταν έλληνας κι ο άλλος γερμανός. Ο πόλεμος που διεξάγεται πάνω στις πλάτες μας είναι ταξικός κι όχι εθνικός κι όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε τόσο μικρότερο περιθώριο θα δώσουμε, για παράδειγμα, στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα τής Χρυσής Αυγής, το μακρύ και βαρύ δηλαδή χέρι τού συστήματος, να φυτέψει στις ψυχές μας μίσος για εκείνους που θα έπρεπε αν όχι να αγαπούμε τουλάχιστον να συμπονούμε γιατί βρισκόμαστε μαζί τους στην ίδια τρυπημένη βάρκα...

Το 2010 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει αυτή η χώρα προς το καλύτερο κι όχι προς το χειρότερο. Η ομολογία τού Ολ. Ρεν πως το μνημόνιο προτιμήθηκε από το "κούρεμα" του δημόσιου χρέους γιατί η δεύτερη επιλογή θα μετέδιδε την κρίση σε όλη την Ευρώπη μαρτυρά αν μη τί άλλο πως είχαμε όπλα τα οποία αφήσαμε στις θήκες τους επιλέγοντας τον αυτοβασανισμό. Κι όποιος ισχυρίζεται πως ακολουθήσαμε τον έντιμο δρόμο και δε φερθήκαμε σαν κοινοί εκβιαστές, καλό είναι να του υπενθυμίσω πως στη διεθνή διπλωματική σκακιέρα δεν υπάρχει χώρος για αρσακειάδες και πως κανένας δεν είναι αθώος για ό,τι συνέβη στη χώρα την τελευταία 15ετία. Οι γερμανοί επωφελήθηκαν περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους στην Ευρώπη από το ευρώ, τον άκρατο δανεισμό που αυτό έφερε και τις οκονομικές ανισορροπίες που γιγάντωσε αντί να αμβλύνει...

Η Ελλάδα ακόμα και τώρα έχει τη δυνατότητα να φανεί σκληρός διαπραγματευτής. Ακόμα, όμως, κι αν απαλλαγούμε από τις τρέχουσες δανειακές μας υποχρεώσεις κι επανορθώσουμε τις αδικίες τής τελευταίας τετραετίας δεν είναι αρκετό για να χαράξουμε μια νέα πορεία. Τί αξία έχει να κάνεις μεταμόσχευση ήπατος σε έναν αλκοολικό αν δεν τον βοηθήσεις να ξεφύγει από την ασθένειά του; Και πόση εμπιστοσύνη μπορείς να έχεις σε αυτούς που προβάρουν τα υπουργικά τους κοστούμια κι αντί να στείλουν το λαό στους "Ανώνυμους Αλκοολικούς" του υπόσχονται δωρεάν ποτά;... 

Δικαιοσύνη-πλυντήριο βρόμικων συνειδήσεων...

Ωστε τα προηγούμενα χρόνια γινόταν πάρτι δισεκατομμυρίων και οι μισοί "καλεσμένοι" σε αυτό κυκλοφορούσαν με μίζες τις οποίες έδιναν στους άλλους μισούς; Δε μπορεί, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα είχε επέμβει πολύ νωρίτερα η Δικαιοσύνη, τα πολιτικά κόμματα θα είχαν προχωρήσει στην αυτοκάθαρσή τους και οι ένοχοι θα συμπλήρωναν τουλάχιστον μια δεκαετία στη "μπουζού". Τουλάχιστον αυτή θα ήταν η λογική εξέλιξη σε κάποια χώρα στην οποία η δικαιοσύνη λειτουργεί αυτόνομα από τη νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία κι έτσι δεν είναι αναγκασμένη να λογοδοτεί σε αυτές κάθε φορά που απαιτείται να κάνει τη δουλειά της. Καλές είναι, επομένως, οι συλλήψεις για τη δράση τής Χρυσής Αυγής, τα εξοπλιστικά και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, εφόσον βεβαίως οι υποθέσεις είναι "δεμένες" κι όχι γιατί απλώς κάποιοι πετούν επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για να αθωώσουν στη συνέχεια τους προστατευόμενούς τους. Θα ήταν καλύτερες όμως αν δεν περιορίζονταν μόνο στη "μαρίδα" αλλά επεκτείνονταν και στους "καρχαρίες", οι οποίοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας και να μας υποδεικνύουν πώς πρέπει να ζούμε...

Οι τελευταίες "αποκαλύψεις", εξάλλου, αποδεικνύουν αυτό που αισθανόμασταν αλλά ντρεπόμασταν να μιλήσουμε γι' αυτό δημοσίως μήπως και παρεξηγηθεί ο Θ. Πάγκαλος, ο οποίος υποστηρίζει πως "μαζί τα φάγαμε": πως ναι, βρε αδερφέ, διοριστήκαμε στο Δημόσιο χωρίς να το αξίζουμε, παίρναμε δάνεια τα οποία ξέραμε ότι δεν θα μπορούσαμε να αποπληρώσουμε, παίξαμε στο Χρηματιστήριο σα να ρίχναμε τα ζάρια σε καταγώγιο της πλατείας Βάθη, φοροδιαφεύγαμε όσο μας επέτρεπαν τα παραθυράκια τού νόμου, αλλά όπως και να το κάνουμε δε γεμίσαμε τις τσέπες μας με δισεκατομμύρια δραχμές ή εκατομμύρια ευρώ χάρη στην εύκολη πρόσβασή μας στο δημόσιο ταμείο είτε γιατί το διαχειριζόμασταν είτε επειδή λαδώναμε τους ανθρώπους που το διαχειρίζονταν. Προφανώς και η δική μας ευθύνη για την κρίση είναι καταγεγραμμένη, αλλά οι περισσότεροί από εμάς λίγο πολύ καλούμαστε να πληρώσουμε ένα υπερβάλλον τίμημα για αμαρτίες των οποίων δεν υπήρξαμε ηθικοί αυτουργοί και ούτε αποκομίσαμε από αυτές ίδια οφέλη με τους αρχηγούς μας. Και την ίδια ώρα οι ηθικοί αυτουργοί παραμένουν ατιμώρητοι να σχεδιάζουν την πολιτική ή επιχειρηματική τους επιβίωση ταΐζοντας αφειδώς τα πρόθυμα για συνδιαλλαγή μιντιακά παπαγαλάκια τους ώστε η προπαγάνδα να ρέει άφθονη στο πόπολο...

Εχουμε οικοδομήσει ένα σύστημα μέσα στο οποίο ό, τι καλό γίνεται δεν οφείλεται στη δομή του, αλλά σε εκείνους που εντοπίζουν τις τρύπες του και τις εκμεταλλεύονται για να του αντισταθούν. Θα είχα, για παράδειγμα, εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη αν οι έρευνες για τα εξοπλιστικά και το Τ.Τ.  προχωρούσαν χάρη στη βούληση της ηγεσίας της να χυθεί άπλετο φως κι όχι στο θάρρος, γιατί θάρρος δυστυχώς χρειάζεται για να κάνεις καλά τη δουλειά σου στην Ελλάδα, ορισμένων, μετρημένων στα δάχτυλα δικαστικών λειτουργών. Δεν είναι δυνατό, επίσης, για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου ο μόνος που καταδικάστηκε να είναι ένας από τους δημοσιογράφους που το αποκάλυψαν, ο Κ. Βαξεβάνης, και οι υπόλοιποι να έχουν μείνει ελεύθεροι να συνεχίζουν τις "ιερές" μπίζνες τους. Τί να κάνουμε κύριοι δικαστές, οι μοναχοί είχαν μπερδέψει το προσευχητάρι με το μπλοκ επιταγών, όπως είχε γράψει ο δημοσιογράφος. Να το αποσιωπήσει γιατί θίγεται το θρησκευτικό σας αίσθημα; Και με το αίσθημα δικαιοσύνης τί γίνεται, το ανταλλάξατε κι αυτό δίνοντας τα νερά τής λίμνης Βιστωνίδας;...

Αλίμονο αν καταδικάζουμε τη δημοσιογραφία που αποκαλύπτει για να ευλογούμε τη δημοσιογραφία που συγκαλύπτει ή και διαφημίζει τους εθνικούς μας νταβατζήδες. Πως, επομένως, να πείσει κανείς για τα οφέλη τής νομιμότητας τον πολίτη που διαπιστώνει ότι, πρώτον, αυτή ταυτίζεται με τα συμφέροντα των ισχυρών και, δεύτερον, ακόμα κι αν οι ισχυροί προβούν σε πράξεις που οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει άνομες θα τιμωρηθούν με διαφορετικά μέτρα και σταθμά από τους "κοινούς θνητούς"; Οταν η ατιμωρησία είναι ο κανόνας, οι εξαιρέσεις της δεν είναι ικανές να με πείσουν ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο σε αυτήν τη χώρα κι ότι, εκούσες άκουσες, δε λειτουργούν σαν πλυντήρια βρόμικων συνειδήσεων...

Σκοτώστε τους δεξιούς μέσα σας πριν σκοτώσετε την Αριστερά...

Θα μπορούσα να δηλώσω Υπεράνθρωπος! Γιατί να μην ακολουθήσω, δηλαδή, κι εγώ την πεπατημένη εκείνων που άλλο είναι κι άλλο θέλουν να δείχνουν προς τα έξω ότι είναι; Αρκετοί, μάλιστα, από αυτούς έχουν πιστέψει το ίδιο τους το παραμύθι. Ο Αλ. Τσίπρας, για παράδειγμα, κι αρκετοί στο ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως να θεωρούν ειλικρινώς πως είναι αριστεροί. Τί κι αν αποδοκιμάζουν το σαρκασμό σε θεσμούς-απολιθώματα όπως η εκκλησία, τί κι αν καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, λες και δε χρωστούμε σε αυτή αρκετές από τις ομορφότερες σελίδες τής ανθρώπινης Ιστορίας, τί κι αν στην ουσία διαγράφουν βουλευτές όπως ο Π. Τατσόπουλος, που θυμούνται πως είναι αντιπρόσωποι του λαού κι όχι εκπρόσωποι του κομματικού αρχηγού κι επομένως μπορούν να εκφράζουν δημοσίως τη γνώμη τους, σωστή ή λανθασμένη ποιός είμαι εγώ που θα το κρίνω, χωρίς να φοβούνται πως θα τους πάρουν το κεφάλι. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, οι κολαούζοι του και οι περισσότεροι της ηγετικής ομάδας πολιτεύονται πλέον κόντρα σε ό,τι σημαίνει Αριστερά, δηλαδή με σεμνοτυφία, συντηρητισμό κι απολυταρχισμό...

Αν η Αριστερά που έχει ετοιμάσει ήδη τις βαλίτσες της για το Μέγαρο Μαξίμου σκοπεύει να κυβερνήσει θωπεύοντας τα χυδαιότερα ένστικτα της μάζας, τότε καλά θα κάνει να μείνει στην Κουμουνδούρου. Αν θελήσω να με εξουσιάζει κάποιος που θα λοιδορει όποιον σαρκάζει την εκκλησία θα ζητήσω την επιβολή κι επισήμως θεοκρατικού καθεστώτος στη χώρα, την οποία να διοικούν οι μουλάδες τής Ιεράς Συνόδου. Αν δεν πρόκειται μια αριστερή κυβέρνηση να προχωρήσει στο διαχωρισμό κράτους κι εκκλησίας γιατί να επιλέξω για πρωθυπουργό τον "κουλ" Αλέξη κι όχι τον αρχιεπίσκοπο Τζερόνιμο ή τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμο, οι οποίοι είναι και πιο ορίτζιναλ αναχρονιστές; Αν οι αριστεροί απαρνούνται αξιωματικά κι όχι απλώς ως αυτοσκοπό τη βία, τη μαμή δηλαδή της Ιστορίας, ή "αποκεφαλίζουν" όσους τους υπενθυμίζουν τα αυτονόητα γιατί να μην ψηφίσω ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, που είναι και πιο ειδικοί στον καθωσπρεπισμό, στον καλβινισμό και στον αυταρχισμό; Αν η Αριστερά δεν έχει ως στόχο της να αλλάξει τη ελληνική κοινωνία, αλλά να χαϊδέψει τις παθογένειές της είναι χίλιες φορές προτιμότερο να μείνει στην αντιπολίτευση από το να στιγματίσει την ιδεολογία της για τις δεκαετίες που θα έρθουν...

Ακόμα κι αν υποθέσω πως ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται τη δεδομένη περίοδο δήθεν μετρημένα προκειμένου να μην αποξενώσει τους νεόφερτους ψηφοφόρους του αλλά δεν έχει λησμονήσει τις πραγματικές του ιδεολογικές αναφορές, είναι τουλάχιστον ανέντιμο να παρουσιάζεται στο πόπολο με άλλο προσωπείο από το πραγματικό του. Δεν είναι ντροπή να ειρωνεύεσαι τους θεσμούς, να μην αποδοκιμάζεις συλλήβδην τη βία ή να επιτρέπεις να ακούγονται φωνές στο εσωτερικό σου που να μην αντιστοιχούν με αυτές τής πλειονότητας. Οποιος αισθάνεται ντροπή για όλα αυτά είναι καλύτερο να μην κοροϊδεύει άλλο ούτε τον εαυτό του ούτε τους ψηφοφόρους του βαυκαλιζόμενος τον αριστερό και να ενταχθεί στις ουκ ολίγες σκοταδιστικές κομματικές και μη οργανώσεις που δραστηριοποιούντα στην ελληνική επικράτεια. Η προοδευτικότητα, άλλωστε, το ανοιχτό μυαλό κι ο σεβασμός τής όποιας αντίθετης γνώμης δεν είναι τίτλοι που απονέμονται άπαξ δια παντός κι όποιος τους φέρει δεν είναι δυνατό και να τους στερηθεί. Αποτελούν καθημερινό αγώνα, κυρίως κόντρα στις δικές μας ατομικές αβελτηρίες, τις οποίες πολλές φορές απενοχοποιούμε για να αισθανόμαστε καλύτερα. Αν δεν το καταλάβουμε, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε ίδιοι με αυτό που υποτίθεται πως απεχθανόμαστε αλλά στο τέλος τού μοιάζουμε όλο και περισσότερο...


 

Ο Μωυσής δε μίλησε για διάσωση τραπεζών, αλλά μάλλον ήταν ισλανδός...

Ένα από τα καλύτερα παραμύθια, κι έχουν ειπωθεί πολλά, που μας έχουν διηγηθεί τα τελευταία χρόνια είναι πως οι ελληνικές τράπεζες αποτελούν θύματα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού τής χώρας. Γι' αυτό και η κρατική ενίσχυση που τους έχει χορηγηθεί την τελευταία πενταετία, η οποία υπερβαίνει τα 250 δισεκατομμύρια ευρώ, δεν είναι χαριστική αλλά χρέος στην ουσία τού ελληνικού Δημοσίου απέναντι στους τραπεζίτες, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται ως αθώα θύματα. Το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου μάς βοηθά, όμως, να αντιληφθούμε ότι ο τραπεζικός κόσμος δεν είναι τόσο...αγγελοφιλιππιδικά πλασμένος όπως θέλουν να μας τον περιγράφουν.

Αν, για παράδειγμα, μόνο ο Αγγ. Φιλιππίδης προκάλεσε ζημιά άνω των 500 εκατομμυρίων ευρώ σε δημόσια τράπεζα το ερώτημα είναι τί έκανε γι' αυτό και για πολλά άλλα ο άνθρωπος ο οποίος υποτίθεται πως ελέγχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή ο διοικητής τής Τραπέζης τής Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος. Ποιός επέτρεπε στους τραπεζίτες, κάποιοι από τους οποίους είναι ήδη φυλακισμένοι και κάποιοι άλλοι θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, να χορηγούν θαλασσοδάνεια, εξατμίζοντας τα αποθεματικά των τραπεζών τους προς ίδιον όφελος κι αυτο των φίλων τους στις επιχειρήσεις και στην πολιτική;...

Τα ψέματα και ο μισές αλήθειες είναι πολλές. Το ελληνικό Δημόσιο υπερδανειζόταν την τελευταία 15ετία κι από ελληνικές τράπεζες, οι οποίες δανείζονταν φτηνά λόγω των φτηνών διατραπεζικών επιτοκίων και δάνειζαν πανάκριβα, λειτουργώντας στην ουσία ως τοκογλύφοι. Οι έλληνες πολίτες υπερδανείζονταν, επίσης, τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν πήγαιναν, όμως, στα τραπεζικά υποκαταστήματα με το πιστόλι στο χέρι κι απαιτούσαν διακοποδάνεια ή εορτοδάνεια χωρίς οι ίδιοι να διαθέτουν εγγυήσεις ότι μπορούν να τα αποπληρώσουν. Κάποιοι τους τα χορηγούσαν αφού πρώτα τους είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου με τις διαφημίσεις τους.

Το εισόδημα των ελλήνων δεν αυξήθηκε τα χρόνια τής πλαστής ευμάρειας. Η λιτότητα κατοικούσε τη χώρα και πριν έρθει το ΔΝΤ. Ο δανεισμός ήταν αυτός που βελτίωσε την ποιότητα ζωής μας και δεν ήταν καθόλου τυχαίο αυτό. Οι ελίτ δεν θέλουν οικονομικώς ανεξάρτητους υπηκόους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα απαιτήσουν το μερίδιο που τους αναλογεί στον πλούτο που παράγουν, αλλά δεσμώτες των χρεών τους ώστε να τους κρατούν αιωνίως στο χέρι...

Γιατί, επομένως, δε συζητούμε σε αυτήν τη χώρα για την Ισλανδία; Επειδή είναι πολύ μακριά ή γιατί αλίμονο για το σύστημα αν ακολουθήσουμε το παράδειγμά της και πούμε, για παράδειγμα, πως τα 250 και πάνω δισεκατομμύρια που έλαβαν οι τράπεζες μόνο την τελευταία πενταετία από τους έλληνες φορολογούμενους πρέπει να επιστραφούν σε αυτούς και να διοχετευτούν σε πολιτικές που σε πρώτο επίπεδο θα καταπολεμούν την ανεργία και θα εξασφαλίζουν σύγχρονες εργασιακές συνθήκες και σε πιο μακροπρόθεσμο θα διατεθούν στην παιδεία ώστε να πάψουμε να αναπαράγουμε πελάτες και να δημιουργήσουμε επιτέλους πολίτες; Η διάσωση των τραπεζών για τη διάσωση της οικονομίας δεν είναι γραμμένη στις δέκα εντολές. Είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα είτε λόγω ελλειψης φαντασίας είτε, κυρίως, εξαιτίας σκοπιμοτήτων.

Οι ισλανδοί, τους οποίους ακόμα και οι γερμανοτσολιάδες δε μπορούν να κατηγορήσουν πως είναι λαμόγια όπως οι "απατεώνες" έλληνες, προτίμησαν να σώσουν τους εαυτούς τους από τις τράπεζες και σώθηκαν μολονότι δε διαθέτουν τους φυσικούς πόρους με τους οποίους είναι προικισμένη η Ελλάδα, κι εννοώ πρωτίστως τη γεωργία και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Εμείς ως πότε θα αυτομαστιγωνόμαστε για να μη χάσουν ούτε σεντ άνθρωποι που η Δικαιοσύνη έχει ήδη ή πρέπει να οδηγήσει άμεσα στο εδώλιο του κατηγορουμένου;...   

Τρομοκρατία, ο...Ξηρός καρπός τής παρακμής μας

Η κοινωνία μας βρίσκεται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο! Ο Χρ. Ξηρός κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας και μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας καταστρέψει τη ζωή: να μας αφήσει χωρίς δουλειά ή να μας πληρώνει πενταροδεκάρες για να τον υπηρετούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, να μας υφαρπάξει τις αποταμιεύσεις μέσω φόρων και χαρατσιών και τα σπίτια μας μέσω πλειστηριασμών και, κυρίως, να ταπεινώσει την αξιοπρέπειά μας κάνοντας μας να αντιμετωπίζουμε τα χονδροειδέστερα ψέματα σα να ήταν οι μεγαλύτερες αλήθειες. Φαντάζομαι για όλα αυτά είναι τόσο επικίνδυνος ο Χρ. Ξηρός ώστε τα παπαγαλάκια τής μιντιακής διαπλοκής και οι επιχειρηματικοί και πολιτικοί νταβατζήδες τους να ασχολούνται τόσο πολύ μαζί του κι όχι γιατί έχουν μετατρέψει τον τρόμο για τη δική τους προσωπική ακεραιότητα σε ζήτημα εθνικής ασφαλείας.

Την ίδια ώρα, το αποκαλυπτόμενο σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου, το οποίο οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνώριζαν εδώ και χρόνια δίχως να μιλούν και το οποίο προστίθεται στα εκατοντάδες άλλα σκάνδαλα των απατεώνων τού λευκού κολάρου, αποτελεί έναν ακόμα αδιάψευστο μάρτυρα της ελληνικής παρακμής: δεν θα υπήρχαν Ξηροί αν σε αυτόν τον τόπο τα περισσότερα πραγματοποιούνταν με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών...

Είναι αφελής όποιος θεωρεί πως η τρομοκρατία στην Ελλάδα θα παταχθεί αν οι συλληφθέντες τρομοκράτες δε δουν ποτέ ξανά το φως τής ημέρας. Οποιος το πιστεύει, αντιλαμβάνεται τόσο καλά τις κοινωνικές διεργασίες όσο ένας ουρακοτάγκος το Τελευταίο Θεώρημα του Φερμά. Οσο αυτή η χώρα βυθίζεται στις ταξικές ανισότητες, κι άρα στη φτώχεια, στη διαφθορά, στην αναξιοκρατία και στο έλλειμμα δικαιοσύνης, θα βρίσκονται άνθρωποι που θα πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση θα αλλάξει αν πάρουν στα χέρια τους 45άρια και πυροβολήσουν ορισμένους από τους εκπροσώπους τής σάπιας ελίτ. Το αντάρτικο πόλεων, έτσι τουλάχιστον όπως το έχουμε γνωρίσει και στην Ελλάδα, είναι αναποτελεσματικό. Δεν έχει νόημα να το "ξαναζεστάνουμε" πιστεύοντας ότι με την ίδια συνταγή μπορούμε να φτιάξουμε γευστικότερο φαγητό.

Είναι αδιανόητο, ωστόσο, για μια δημοκρατική υποτίθεται πολιτεία ακόμα και να συζητούμε την απαγόρευση χορήγησης άδειας σε πολιτικούς κρατούμενους μόνο και μόνο γιατί οι αρμόδιες αρχές δε μπορούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οσο, εξάλλου, το σύστημα των φυλακών θα παραμένει τιμωρητικό κι όχι σωφρονιστικό οι άνθρωποι που θα βγαίνουν από αυτές θα είναι χειρότεροι σε σχέση με ό,τι ήταν πριν βρεθούν στη "μπουζού". Ωστόσο εξακολουθούμε να κυνηγούμε "φαντάσματα", όπως για παράδειγμα τον Κώστα Σακκά, αλλά αφήνουμε να περνούν από δίπλα μας τύποι με σάρκα κι οστά που παριστάνουν τους πρεσβευτές τής ηθικής, του νόμου και της τάξης την ίδια στιγμή που μας ξαφρίζουν τα πορτοφόλια...

Ο Χρ. Ξηρός ενδεχομένως να ενεργοποιηθεί το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα. Σε μια ευημερούσα κοινωνία, όμως, στην οποία όλοι θα αμείβονταν δίκαια με βάση την προσφορά τους σε αυτή, θα είχαν εξασφαλισμένες τις βασικές τους ανάγκες και μια καλή ποιότητα ζωής ο καταζητούμενος αντάρτης πόλης θα είχε περιθωριοποιηθεί, αν δεν είχε αποσυρθεί αυτοβούλως, και θα υποχρεωνόταν από μόνος του να επιστρέψει στον Κορυδαλλό ταπεινωμένος από την αδιαφορία με την οποία θα αντιμετωπίζονταν οι πράξεις του. Μόνο που δε ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία, γι' αυτό κι ο Χρ. Ξηρός είναι αγιοποιημένος από σημαντική μερίδα τής κοινής γνώμης η οποία έχει γαλουχηθεί με τις αμερικανικές ταινίες στις οποίες ο ένας και μοναδικός υπερήρωας τα βάζει με όλους τους κακούς και στο τέλος τούς νικά.

Δεν θα μας σώσει ο Χρ. Ξήρος, αλλά ο ίδιος δεν αποτελεί το νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο για το λαό. Δεν αποτελεί καν κίνδυνο για τους ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν από την οικονομική γενοκτονία που βρίσκεται εν εξελίξει σε αυτήν τη χώρα πίσω από το χολιγουντιανό υπερθέαμα το οποίο έχει στηθεί για να πιστέψουμε ότι προεδρεύουμε της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δεν είμαστε ο τελευταίος τροχός τής αμάξης της. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν κυκλοφορώ στο δρόμο δε φοβάμαι μήπως γυρίσω και δω μπροστά μου τον Χρ. Ξηρό αλλά τον Γ. Στουρνάρα, για παράδειγμα, κι αναγκαστώ να αυτοϋποβληθώ σε ασκήσεις ηρεμίας για να μη συμβούν τα χειρότερα...   



 

Στη Χιροσίμα δε μιλούν για τα οφέλη τής ατομικής βόμβας...

Τί του λείπει του ψωριάρη, πέρα από φούντα με μαργαριτάρι; Μα, η προεδρία τής Ευρωπαϊκής Ενωσης, τρομάρα του, η οποία για καθαρώς επικοινωνιακούς λόγους παρουσιάζεται από την κυβέρνηση σαν ευκαιρία ανάδειξης της χώρας μας ισάξια σχεδόν των Ολυμπιακών Αγώνων τής Αθήνας. Δε χρειάζεται να γίνω πικρόχολος και να θυμίσω πόσα χρήματα σπαταλήθηκαν πριν μια δεκαετία στην ουσία για να μπορέσει να αυξήσει τα κέρδη της η βιομηχανία τού συζύγου τής προέδρου τής οργανωτικής επιτροπής. Ας έρθω στο σήμερα, στο "Αφγανιστάν τής Ευρώπης" και στον "κατά φαντασία θεραπευμένο πρωθυπουργό" του, όπως αποκαλεί εύστοχα το "Σπίγκελ" την Ελλάδα και τον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος λίγο πριν αποδημήσει πολιτικά ες Κύριον θα έχει να καυχιέται, σαν άλλος μολιερικός "Αρχοντοχωριάτης", πως διατέλεσε και πρόεδρος της Ε.Ε. Οπως καμαρώνει ακόμα ο ανεκδιήγητος αρχιερέας τής διαπλοκής, ο οποίος ρητορεύει περί του "κινδύνου" (;) εξόδου τής χώρας από το ευρώ, αλλά δεν έχει βρει ακόμα λέξη για να σχολιάσει το πάρτι τής μίζας κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του...

Το να πιστεύεις ότι η προεδρία τής Ε.Ε. μπορεί να ωφελήσει τα εθνικά σου συμφέροντα είναι σα να θεωρείς πως το πρόγραμμα του τσίρκου το καταρτίζει ο κονφερασιέ. Η αξία της δεν είναι τίποτα άλλο από συμβολική, πόσω μάλλον όταν αυτός που την ασκεί δεν είναι διατεθειμένος να έρθει σε πραγματική ρήξη με όσους ακόμα και τώρα ονειρεύονται τη λήψη νέων άγριων μέτρων λιτότητας. Δεν θέλω να είμαι άδικος απέναντι στην κυβέρνηση. Τόσο η παράταση της άρσης αναστολής των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία όσο και η απόσυρση του μέτρου των 25 ευρώ για νοσηλεία δεν θα είχαν ληφθεί από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Μόνο που αποδεικνύουν το βαθμό απελπισίας στον οποίο έχει περιέλθει το σύστημα στη προσπάθειά του να γαντζωθεί στην εξουσία. Δεν έγιναν ξαφνικά φιλεύσπλαχνοι οι Στουρνάρες και οι Γεωργιάδηδες, άλλωστε οι ίδιοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το μνημόνιο όπως οι χριστιανοί το ευαγγέλιο, οι μουσουλμάνοι το κοράνι και οι ναπολιτάνοι τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Γνωρίζουν, όμως, ότι έχει παρέλθει πλέον η εποχή που το δόγμα τού σοκ έβρισκε εύκολη εφαρμογή πάνω στους πρόθυμους για αυτομαστίγωμα πολίτες. Είναι δύσκολο πια να πείθουν τους κατοίκους τής Χιροσίμα και του Ναγκασάκι για τα οφέλη τής ατομικής βόμβας, γι' αυτό κι αναγκάζονται σε μικρές υποχωρήσεις μήπως και διασώσουν τουλάχιστον τα προσχήματα...

Προφανώς και είναι το μίνιμουμ η προστασία όσων δε μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια και τη νοσοκομειακή τους περίθαλψη γιατί κάποιοι έβαλαν βαθιά το λωποδύτικο χέρι τους στις τσέπες τους κι αφαίρεσαν από αυτές μεγάλο μέρος τού εισοδήματός τους, ανεξαρτήτως αν πολλά από τα θύματα έβγαζαν τίμια το ψωμί τους. Γι' αυτό και είναι η ώρα να περάσουμε επιτέλους από την άμυνα στην επίθεση, από την απόκρουση της ατζέντας που θέλουν να περάσουν οι ελίτ στην επιβολή τής δικής μας, η οποία κάνει λόγο για κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι για φιλανθρωπία. Στο τέλος τού 2014 ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν θα είναι πρωθυπουργός τής χώρας, ο Β. Βενιζέλος θα είναι υπόδικος για σχεδόν όλα τα αδικήματα του ποινικού κώδικα και τα μιντιακά παπαγαλάκια των εθνικών μας νταβατζήδων θα γλείφουν πατόκορφα το νέο πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα. Μη με ρωτάτε αν αυτό θα σημάνει μια καλύτερη Ελλάδα. Δεν το ξέρω. Αν δω όμως, για παράδειγμα, το ΣΔΟΕ να ξεσκονίζει τους εκδότες και τα πολιτικά σκυλάκια τους, που σήμερα παραμένουν ανέλεγκτοι, ή τη νέα κυβέρνηση να μην αντιμετωπίζει το ευρώ σα φετίχ, ίσως και να γίνω περισσότερο αισιόδοξος. Οπως κι αν έχει, είναι απαραίτητο ο ελληνικός λαός να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις τη στροφή τού πλοίου προς νερά τα οποία είναι μεν αχαρτογράφητα αλλά τουλάχιστον δεν ξέρουμε ότι μας οδηγούν 100% στο παγόβουνο, όπως συμβαίνει με τις πολιτικές που ασκούνται σήμερα...  
 

Κάνει παπάδες ο φαρισαϊσμός...

Για χάρη τής συζήτησης ας υποθέσουμε πως ο Αλ. Τσίπρας είναι ο δικός μου προσωπικός θεός, ότι θεωρώ πως η "τεντενική" του φράντζα δεν είναι προϊόν κάποιου κοινότοπου κομμωτή αλλά προέρχεται από τους Κήπους τής Εδέμ. Πώς θα έπρεπε να αντιδράσω αν σε κάποιο αποκριάτικο πανηγύρι κάποιος τον μιμείτο και τον χλεύαζε; Θα όφειλα να τον καταδικάσω και να ζητήσω από τους πολιτικούς του προστάτες να τον εξοστρακίσουν; Ή, μήπως, θα ήμουν υποχρεωμένος να αποδεχθώ ότι αυτός που ο ίδιος θεωρώ θεό για κάποιους άλλους δεν είναι τίποτα άλλο από ένας κοινός θνητός, ο οποίος δεν είναι τόσο τέλειος όσο πιστεύω κι άρα μπορεί να γίνει αντικείμενο σαρκασμού;...

Δεν εκτιμώ πως ο βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλος, aka Παπασούζας, είναι κάποια σπουδαία προσωπικότητα για την οποία η Αριστερά οφείλει σεβασμό. Ούτε είναι του γούστου μου το γραφικό του σόου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το οποίο θύμιζε κακέκτυπο του Μάρκου Σεφερλή. Από όσο ξέρω, ωστόσο, ουκ ολίγοι ντύνονται παπάδες στις απόκριες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ασεβείς χριστιανοί. Πουθενά δεν έχω δει γραμμένο, εξάλλου, πως απαγορεύεται στους βουλευτές να μεταμφιέζονται σε ιερωμένους για λόγους αστεϊσμού. Αν η Ιερά Σύνοδος έχει βγάλει σχετικό φιρμάνι, ας το γνωστοποιήσει στο ευρύτερο κοινό ώστε να μην πέσουν θύματα αφορισμού πολλοί άδολοι συμπατριώτες μας που πιστεύουν ότι το χιούμορ, έστω το κιτς κι όχι το εκλεπτυσμένο, δεν είναι του διαβόλου, σε αντίθεση με το φαρισαϊσμό, τη σοβαροφάνεια και το σκοταδισμό...

Την ίδια ώρα, θα περίμενα από τους αρχιπαπάδες αυτής της χώρας όταν μιλούν δημοσίως να μη σπαταλούν το χρόνο μου για ένα ανούσιο ζήτημα, αλλά να μου απαντήσουν για το γιατί, για παράδειγμα, δεν πληρώνει η εκκλησία τους, τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματα και στην περιουσία της, γιατί εξαιρείται από το χαράτσι στα ακίνητα, γιατί οι παπάδες εξακολουθούν να παίρνουν φακελάκια για να κάνουν γάμους, βαφτίσεις και κηδείες και, κυρίως, γιατί προσπαθούν να επιβάλλουν σε μια κοινωνία τού 21ου αιώνα κανόνες που ήταν ξεπερασμένοι ακόμα και το μεσαίωνα. Αντιλαμβάνομαι, όμως, ότι αυτά είναι δύσκολα ερωτήματα και γι' αυτό οι τραγοπαπάδες μας προτιμούν να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, όπως για το συριζαίο ψευτοπαπά ή για το σύμφωνο συμβίωσης ή για το γάμο ομοφυλόφιλων, παρά να δώσουν πειστικές απαντήσεις στο ποίμνιό τους στο οποίο συμπεριφέρονται με ξέπλυμα φιλανθρωπίας, όπως ακριβώς και οι κοσμικές κυρίες, κι όχι με αίσθημα δικαιοσύνης.

Καθένας, και οι ιερωμένοι προφανώς, έχουν το δικαίωμα της δημόσιας έκφρασης των πολιτικών απόψεών τους, όσο οπισθοδρομικές κι αν είναι αυτές. Είναι ντροπή τους, όμως, να τις περιορίζουν για να σχολιάζουν πανηγύρια κι όχι για να αφυπνίσουν το πόπολο απ' τον πνευματικό λήθαργο που του έχουν επιβάλει οι ελίτ. Μα, τί γράφω ο αφελής; Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει ούτε δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει...  

There is no business like...πατριωτισμός business

Λένε πως ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Για κάποιους, όμως, αποτελεί και το πρώτο. Πρόκειται, για παράδειγμα, για εκείνους που πλουτίζουν όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα την τουρκική απειλή για να καρπώνονται οι ίδιοι μίζες δισεκατομμυρίων ευρώ. Και να που έπρεπε να πάει ένας πρώην υποψήφιος πρωθυπουργός φυλακή για να αρχίσουν να κελαηδούν τα ορφανά "αηδονάκια" τής διαφθοράς, τύπου Αντ. Κάντα και Π. Ευσταθίου, και να μας αποκαλύπτουν πως ο εχθρός δε βρισκόταν στην πραγματικότητα στην Αγκυρα και στο βαθύ τουρκικό κράτος, αλλά πολύ πιο κοντά, στη λεωφόρο Μεσογείων, στο "δικό μας" υπουργείο Αμυνας δηλαδή κι όπου αλλού κάποιοι ένστολοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έκαναν το πάρτι τού αιώνα πουλώντας μας αγνό πατριωτισμό και μίσος για τους τουρκοπροσκυνημένους...

Σκεφτείτε μόνο αν όλος αυτός ο πακτωλός χρημάτων που διακινήθηκε ειδικώς την τελευταία 15ετία για εξοπλιστικά προγράμματα ενόψει ενός πολέμου που αν λάβει χώρα δεν θα κερδηθεί, έτσι κι αλλιώς, στα πεδία των μαχών αλλά στη διπλωματική σκακιέρα, επενδυόταν στην παιδεία, στην υγεία ή στον εξορθολογισμό τής δημόσιας διοίκησης, οι οποίες βρίσκονταν διαχρονικά στο περιθώριο γιατί η ουσία δήθεν ήταν να διατηρούμε την οπλική ισορροπία τού τρόμου με την Τουρκία. Κι έτσι γενιές και γενιές μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι είναι προτιμότερο να στερούνται εργαστήρια στα σχολεία τους ή ράντζα στα νοσοκομεία τους παρά να απειλούνται από προβοκάτσιες τύπου Ιμίων...

Κανόνια κι όχι βούτυρο, αυτά επιλέγουν χρόνια τώρα οι εξωνημένες πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες μας. Κι από κοντά οι "φίλοι" μας οι γερμανοί, οι αγγλογάλλοι και οι αμερικανοί, που από τη μια παριστάνουν τους θιασώτες τής δημοσιονομικής πειθαρχίας και υπερασπίζονται την άγρια λιτότητα σε βάρος τού λαού κι από την άλλη πιέζουν την Ελλάδα για νέες αγορές πολεμικών αεροπλάνων και φρεγατών, αρμάτων μάχης και λοιπού οπλισμού, δωροδοκώντας μάλιστα εκείνους από τους οποίους περνούν οι υπογραφές...

Μπήκαν, επομένως, στην Πόλη οι οχτροί, μόνο που ήταν κυρίως έλληνες, απλώς πιο "πατριώτες" από εμάς τους υπολοίπους που δεν αγαπάμε την πατρίδα μας γι' αυτό και προτιμούμε να πλάθονται ελεύθεροι πολίτες παρά υπάκουα στρατιωτάκια ενός συστήματος στο οποίο περισσεύει η υποκρισία. Γι' αυτό και πρέπει, επίσης, να πηγαίνουμε φαντάροι, για να ξεκουράζουμε τους εξουθενωμένους από το καθισιό καραβανάδες μας, οι οποίοι θεωρούν όποιον ανάμεσά τους γνωρίζει πόσο κάνει ένα κι ένα μαθηματική ιδιοφυία κι απομυζούν το υστέρημα του ελληνικού λαού για να φυλάσσουν Θερμοπύλες που έχουν αλωθεί προ πολλού. Μόνο τυχαίο δεν είναι, εξάλλου, που όσο πιο φαύλος είναι κανείς τόσο περισσότερο πατριώτης και ιδεολόγος θέλει να αυτοπαρουσιάζεται στο πόπολο.

Αρνούμαι να λησμονήσω, για παράδειγμα, τις πατριωτικές κορώνες τού Τσοχατζόπουλου ή την ατάκα "όλοι για το σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε" του Γ. Παπαντωνίου, που καλό θα είναι να αρχίζει να πακετάρει κι αυτός τα τιμαλφή του για να είναι έτοιμος όταν χρειαστεί να περάσει την πύλη των φυλακών Κορυδαλλού. Πατριωτισμό δεν πουλάνε, επίσης, και οι χρυσαυγίτες χιμπαντζήδες με τα μαύρα; Το ξέρουν όλοι αυτοί πόσο καλή μπίζνα είναι ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία. Οι υπόλοιποι, άραγε, το έχουμε αντιληφθεί ή εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι τα F-16 και τα Leopard είναι καλύτεροι προστάτες των συμφερόντων μας από την ταξική αφύπνιση;...

Ισοι γεννιόμαστε, άνισοι πεθαίνουμε...

Ξεκινώ με το αυτονόητο γιατί σε αυτήν τη χώρα ούτε καν αυτό δεν είναι...αυτονόητο: μακάρι ο Μίκαελ Σουμάχερ να κερδίσει τη μάχη που δίνει για τη ζωή του και να σταθεί ξανά στα πόδια του γερός και δυνατός. Το ατύχημά του, όμως, αποτέλεσε καλή αφορμή για να αναδειχθεί για μια ακόμα φορά πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος. Αν ο "Σούμι" δεν ήταν επτά φορές πρωταθλητής τής Φόρμουλα Ενα κι ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, οδηγός όλων των εποχών, είναι πολύ πιθανό να ήταν νεκρός από την πρώτη στιγμή χωρίς να το πάρει μυρωδιά κανένας πέρα από τους ανθρώπους που τον αγαπούν από το στενό οικογενειακό, φιλικό κι επαγγελματικό του περίγυρο. Δεν θα είχαν πέσει πάνω του οι καλύτεροι γιατροί τού πλανήτη, δεν θα νοσηλευόταν σε νοσοκομείο πολυτελείας, δεν θα τον έκλαιγαν εκατομμύρια θαυμαστών του, δεν, δεν...Φαίνεται, όμως, πως το να οδηγείς γρήγορα ένα αυτοκίνητο κάνοντας τον ίδιο κύκλο 52 φορές (μου μοιάζει αδιανόητο αλλά υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν το θεωρούν απίστευτα βαρετό!) προσθέτει στη ζωή σου πολύ μεγαλύτερη υπεραξία από το να αγωνίζεσαι να βρεις το φάρμακο κατά τού καρκίνου, να γράψεις το απόλυτο λογοτεχνικό αριστούργημα ή, το ακόμα πιο δύσκολο, να πληρώνεις φόρους, χαράτσια, εισφορές και τέλη στην Ελλάδα τού 2014 όντας άνεργος ή λαμβάνοντας αμοιβή πείνας...

Το άτομο, όμως, ξεπερνά το σύνολο στις κοινωνίες μας, κι αν αυτό είναι πάμπλουτο κι απολαμβάνει των φώτων τής ράμπας, τότε όλα είναι δυνατά για τον ίδιο κι όλα του συγχωρούνται. Δεν άκουσα για παράδειγμα ποτέ την Ανγκ. Μέρκελ, συμπατριώτισσα του Μίκαελ Σουμάχερ, τους υπόλοιπους χαρτογιακάδες τής τρόικας και τα μιντιακά τους φερέφωνα να σαρκάζουν (εννοείται πριν το ατύχημα) τον πιλότο για το ότι έγινε συνταξιούχος μόλις στα 44 του χρόνια. Την ίδια ώρα που ο "Σούμι" νοσηλεύεται σε ελβετικό νοσοκομείο χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλά γυναικόπαιδα, σκοτώνονται σε πολεμικές συρράξεις σε αρκετές μεριές τού πλανήτη, όπως στο Σουδάν και στη Συρία, ή χάνουν τη ζωή τους πολεμώντας αυταρχικά καθεστώτα, όπως στη Ρωσία ή στην Τουρκία. Για όλους αυτούς, όμως, δεν υπάρχει χώρος στα πρωτοσέλιδα παρά μόνο στις εσωτερικές σελίδες κάτω από πιο "ενδιαφέρουσες" ειδήσεις όπως το πόσο πληγωμένη είναι η Μισέλ από τις ερωτικές απιστίες τού Μπαράκ Ομπάμα. Ο αγώνας για την ελευθερία και τη δημοκρατία μπορεί να συγκινήσει μόνο αν προσωποποιηθεί, όπως συνέβη για παράδειγμα με τον Νέλσον Μαντέλα, όχι με τις εκατόμβες άγνωστων μαχητών...

Οι αθλητές ή οι αστέρες τής κινηματογραφικής και μουσικής βιομηχανίας πολύ καλά κάνουν και ζητούν από τους εργοδότες τους μυθικά για τους "κοινούς θνητούς" ποσά με το ισχυρό επιχείρημα πως τους τα φέρνουν πίσω και με το παραπάνω. Μακάρι, θα πρόσθετα, να είχαμε και οι υπόλοιποι την ίδια νοοτροπία και να απαιτούσαμε από τα αφεντικά μας να μοιράσουν ξανά την τράπουλα με δικαιότερους όρους. Θα μου πείτε πως οι φαν μας δεν είναι αρκετοί για να λειτουργούν ως μοχλός πίεσης και το ότι με δυσκολία θυμάται το όνομά μας ο μπακάλης τής γειτονιάς δε βοηθά και πολύ στην εκπλήρωση του στόχου μας. Ο καθένας μας, ωστόσο, διαθέτει τα δικά του διαπραγματευτικά όπλα, τα οποία αν δε χρησιμοποιεί δεν πρόκειται να μάθει ποτέ πόσο δυνατά είναι. Κι αν μη τί άλλο αν, για παράδειγμα, η Φόρμουλα Ενα δεν αναμεταδιδόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τής Γης, δεν είχε στηθεί γύρω της μια ολόκληρη βιομηχανία μάρκετιγκ και οι ραλίστες έτρεχαν μόνο μπροστά σε συγγενείς και φίλους πολύ φοβάμαι πως σήμερα ο Μίκαελ Σουμάχερ θα πάλευε στα μαρμαρένια αλώνια ενός συνηθισμένου νοσοκομείου, έχοντας την ιατρική υποστήριξη συνηθισμένων γιατρών και τη συνήθη κατάληξη των συνηθισμένων ανθρώπων...