Ο ευρωσκεπτικισμός είναι υγεία...

Στην προσπάθειά του να μας πείσει πως ο γιαλός είναι στραβός κι εμείς σωστά αρμενίζουμε, το κατεστημένο συνδέει τον ευρωσκεπτικισμό με την ακροδεξιά. Χρησιμοποιώντας ως σημαίες του περιπτώσεις όπως της Μ. Λεπέν μας εφιστά την προσοχή πως οποιαδήποτε κριτική στη δομή και στη λειτουργία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης περιέχει εθνικισμό, απομονωτισμό, μισαλλοδοξία και ρατσισμό. Ακόμα και τα παπαγαλάκια, βεβαίως, της ελίτ δεν μπορούν παρά να παραδεχθούν ότι έχουν γίνει σφάλματα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ωστόσο προπαγανδίζουν πως είναι δυνατό να γίνουν διορθωτικές κινήσεις κι όλα να επιστρέψουν σε μια ομαλότητα, η οποία όμως ποτέ δεν υπήρξε κεκτημένη στη Γηραιά Ηπειρο. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Η Ευρώπη, ωστόσο, δεν μπορεί να γιατρευτεί με ασπιρίνες. Αντιθέτως, απαιτείται να τοποθετηθούν εκρηκτικά στα σαθρά της θεμέλια, όπως αυτά που τοποθετούνται για τις ανατινάξεις ουρανοξυστών, και να οικοδομηθεί από την αρχή πάνω σε μία εντελώς διαφορετική λογική: όχι αυτή της εξυπηρέτησης των λόμπι, της αδιαφάνειας και της αλόγιστης σπατάλης, αλλά με κοινωνικό πρόσημο, να φτιάξουμε δηλαδή επιτέλους μια Ευρώπη των λαών κι όχι των λίγων εκλεκτών...

Σε αυτό το πλαίσιο ο ευρωσκεπτικισμός βρίσκει πλήρη νομιμοποίηση, ξέχωρα από νεοφασιστικές ιδεοληψίες κι εθνικιστικές κορώνες. Το ότι είμαι εναντίον αυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν σημαίνει πως θέλω την έξοδο της Ελλάδας από αυτή. Δεν θεωρώ πως τα συμφέροντα της χώρας θα εξυπηρετηθούν καλύτερα αν διαλέξουμε τη μοναχική πορεία. Το ότι δεν βλέπω οφέλη από την παρουσία μας στην ευρωζώνη δεν ταυτίζεται με το ότι μακροπρόθεσμα θα είχα αντίρρηση να συμμετέχει η χώρα μου σε αυτή. Οταν, όμως, θα είναι έτοιμη η οικονομία της να ανταγωνιστεί τις ισχυρότερες ευρωπαϊκές, όχι βεβαίως στη βάση τού ποιός δίνει το χαμηλότερο κατώτατο μισθό αλλά σε αυτή της έρευνας, της καινοτομίας, της ελάχιστης γραφειοκρατίας, της αναδιανομής τού πλούτου και των ίσων ευκαιριών. Το ότι είμαι ευρωσκεπτικιστής δεν συνεπάγεται ούτε πως θεωρώ τους έλληνες τον περιούσιο λαό, τον οποίο οφείλουν να προσκυνούν οι κουτόφραγκοι, ούτε πως είμαι εναντίον τής πολυπολιτισμικότητας και της υγιούς αφομοίωσης στοιχείων από άλλες κουλτούρες που συμπληρώνουν τη δική μας. Αντιθέτως, είμαι πολύ πιο ευρωπαϊστής από πολλούς που ταυτίζουν τον ευρωπαϊσμό με το νεοφιλελευθερισμό, την οικονομική παγκοσμιοποίηση, τις πολυεθνικές, την πλήρη διάλυση του κοινωνικού κράτους και τον εργασιακό μεσαίωνα...

Ο φόβος τής ευρωπαϊκής ελίτ για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μού θυμίζει την αγωνία τής σύλληψης που διακατέχει ένα δολοφόνο όταν πληροφορείται πως η αστυνομία βρίσκεται πολύ κοντά στην εξιχνίαση του εγκλήματός του. Οι διάφοροι κομισάριοι και τα εξωθεσμικά αφεντικά τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι η διαφαινόμενη άνοδος της Αριστεράς, αλλά και της ακροδεξιάς δεν θα έρθει από μόνη της, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ούτε γιατί αυτό επιτάσσει κάποιος αόρατος ιστορικός κύκλος. Είναι οι πολιτικές που ακολουθούνται, ειδικώς τα τελευταία χρόνια, που έχουν οδηγήσει τους πιο ταξικώς συνειδητοποιημένους ευρωπαίους σε αριστερές επιλογές και το λούμπεν προλεταριάτο στους ακροδεξιούς και στους νεοναζί. Είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη είναι μια γερασμένη ήπειρος από κάθε άποψη και δεν είναι δυνατό να προχωρήσει ακολουθώντας παρωχημένες ιδέες και λογικές. Αυτό που πραγματικά εξοργίζει τους πολίτες της, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να τους εξοργίζει, δεν είναι όμως το ότι οι μετανάστες μάς κλέβουν το βιος και νοθεύουν τον πολιτισμό μας αλλά το ότι στις παρακμάζουσες ευρωπαϊκές οικονομίες υπάρχει μια μειονότητα που ζει καλύτερα από όσο ζούσε χθες, βασίζοντας τη δική της ευζωία στην άγρια λιτότητα για τους πολλούς.

Οι ευρωπαίοι θα ήταν διατεθειμένοι να κάνουν θυσίες για την επικαλούμενη ανταγωνιστικότητα και για να ξαναγίνει η Ευρώπη ισχυρός διεθνής παίκτης αν έβλεπαν πως δεν υπάρχει πλέον πλούτος στα μέρη μας ή, τέλος πάντων, πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος γα να ξαναπαραχθεί και να καταλήξει στα χέρια τους. Κι όμως και πλούτος υπάρχει σήμερα, μόνο που καταλήγει σε λίγους, κι αυτός που μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όσοι τρέφουν καπιταλιστικές αυταπάτες πιστεύουν ότι θα φτάσει στους πολλούς. Γι' αυτό κι όταν το βράδυ των ευρωεκλογών το μαύρο σκεπάσει τον πολιτικό χάρτη τής Ευρώπης δεν θα φταίνε κυρίως η κακή επικοινωνιακή πολιτική τής Ε.Ε. ή το λούμπεν προλεταριάτο, αλλά η απληστία αυτών που κινούν τις μαριονέτες και οι ίδιες οι μαριονέτες που δεν τόλμησαν ποτέ να αποκτήσουν τη δική τους φωνή...