"Ευρώ ή δραχμή"; Κάντε μου ένα καλύτερο ερώτημα...

Είναι θετικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να πάει σε δημοψήφισμα στην περίπτωση που οι δανειστές εμμείνουν στις πολιτικές άγριας λιτότητας υπέρ λίγων. Ηταν λάθος, άλλωστε, του ρεζίλη των Παπανδρέου το ότι δεν επέμεινε σε αυτήν τη λύση το Νοέμβριο του 2011. Είναι αρνητικό, όμως, που η αξιωματική αντιπολίτευση περιθωριοποιεί το εναλλακτικό σενάριο της επιστροφής στη δραχμή, το οποίο εξακολουθεί να είναι, αν μη τι άλλο, ένα πολύ ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στους μερκελιστές. Κι έχει μεγάλο δίκιο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης όταν ισχυρίζεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να χάσει το ριζοσπαστισμό του κινούμενος προς την κεντροαριστερά από το φόβο μήπως δεν κερδίσει αρκετές ψήφους νοικοκυραίων. Τί σημασία έχει να κυβερνήσει η Αριστερά, αν είναι να εφαρμόσει τις μετριοπαθείς "λύσεις" τής σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίες δε λύνουν το πρόβλημα στη ρίζα του, που είναι η άνιση κατανομή τού πλούτου, παρά μόνο το "μπαλώνουν" ανοίγοντας το δρόμο στην αγριότητα του νεοφιλελευθερισμού και του νεοφασισμού;...

Οποιος πηγαίνει σε έναν πόλεμο για να τον κερδίσει δεν παραδίδει προκαταβολικώς τα όπλα του, όπως έκανε το ΚΚΕ στη Βάρκιζα. Τα έχει όλα στη φαρέτρα του κι απειλεί για τη χρησιμοποίησή τους ή τα χρησιμοποιεί εφόσον παραστεί ανάγκη. Κατανοώ ότι η επιχειρηματική, τραπεζική και πολιτική ελίτ, με τη χρησιμοποίηση των διάφορων μηχανισμών που έχει υπό τον έλεγχό της-από την εκπαίδευση μέχρι τα μίντια και την εκκλησία-, έχει πετύχει να τρομοκρατήσει το πόπολο, πείθοντάς το ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα από τη σημερινή οικονομική του γενοκτονία και την καταρράκωση της αξιοπρέπειάς του. Αλίμονο, όμως, αν συμβιβαστεί και η Αριστερά με τη διαχείριση του φόβου, αν θέλετε και με το δικό της φόβο να αναλάβει την ευθύνη τής διακυβέρνησης της χώρας. Αν στόχος μιας αριστερής κυβέρνησης δεν είναι να αλλάξει εκ βάθρων το σύστημα παρά μόνο να το διαχειριστεί κι απλώς να αντικαταστήσει στα οφίτσια τους δεξιούς με δικούς της, ας μείνουν να μας εξουσιάζουν αυτοί που το κάνουν και τώρα...

Το δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" ήταν από την αρχή επίπλαστο. Η Γερμανία τρέμει ακόμα μπροστά στο ενδεχόμενο εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη και της ανόδου τής Αριστεράς στην εξουσία. Αν δεν έτρεμε, δεν θα επέτρεπε τη δημιουργική λογιστική Στουρνάρα (είναι έμπειρο σε αυτή το αγαπημένο σημιτόπαιδο) για το πρωτογενές πλεόνασμα και την επικοινωνιακή όσο κι άσκοπή έξοδο στις αγορές ούτε θα έτρεχε να επισκεφτεί την Αθήνα η ίδια η Ανγκ. Μέρκελ για να φάει "νηστίσιμο" κατσικάκι στην Πλάκα, αλλά και να πετάξει τη "βόμβα" ότι η λιτότητα είναι ένα έργο "to be continued". Σκοπός τού ψευτοδιλήμματος ήταν εξαρχής η τρομοκράτηση του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το ότι η δημόσια συζήτηση γύρω από το νόμισμα επανέρχεται όταν πλανάται ο φόβος τού κατεστημένου για κυβερνητική αλλαγή, όπως είχε συμβεί πολύ έντονα και πριν τις διπλές εκλογές τού 2012. Το ζητούμενο ήταν και είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και στην επίτευξή της έχει ιδεολογικό χρέος να στοχοπροσηλωθεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Φυσικά θα χρειαστεί τη συνδρομή και τη στήριξη του λαού. Αυτό που δεν χρειάζεται, είναι να υποκύψει στους εκβιαστές τής λαϊκής συνείδησης, σε αυτούς που κυβερνούν σήμερα με τερατώδη ψεύδη και μόνο τους "επιχείρημα" τις απειλές...