Δεν είμαι δογματικώς εναντίον τής χρήσης κρυφής κάμερας. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, Μπαλτάκου μπορέσαμε κι επιβεβαιώσαμε με αυτόν τον τρόπο ότι μας κυβερνούν ακροδεξιοί και πριν λίγους μήνες με αυτήν τη μέθοδο πιάστηκε στα πράσα διοικητής νοσοκομείου να λαδώνεται. Αν, όμως, ένας υπόδικος νεοναζί έχει λιγότερες αναστολές για να χρησιμοποιήσει τέτοιες πρακτικές, οι οποίες ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην ηθική και στη νομιμότητα, ένας ευσυνείδητος ρεπόρτερ οφείλει να έχει πολύ περισσότερες. Πρέπει να έχει εξαντλήσει πρώτα κάθε άλλη πιθανότητα να αποκαλύψει την αλήθεια με άλλα, νόμιμα μέσα και να είναι όσο μπορεί πιο βέβαιος ότι η έκθεση των προσωπικών δεδομένων και της ιδιωτικής ζωής τού βιντεοσκοπούμενου είναι το έλασσον κακό μπροστά στην τεκμηρίωση καταγγελιών προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος. Αυτά είναι, ωστόσο, ψιλά γράμματα για την τεμπέλικη ελληνική δημοσιογραφία, που προτιμά τον εύκολο από το δύσκολο δρόμο κι όταν βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το "αποκλειστικό" ξεχνά ακόμα και τη μάνα που τη γέννησε προκειμένου να κάνει το κομμάτι της...
Αλίμονο, όμως, αν μετατρέψουμε τη δημοσιογραφία σε κακούργημα. Δεν αντιλέγω πως σε πολλές περιπτώσεις εξυπηρετεί συμφέροντα, λογοκρίνεται δίχως να φέρνει αντιρρήσεις ή αυτολογοκρίνεται για να είναι αγαπητή στα αφεντικά της, παίζει βρόμικα παιχνίδια προβολής των αρεστών και δυσφήμησης των μη αρεστών ή λειτουργεί ως όχημα εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων από ανθρώπους που τη χρησιμοποιούν σα σκαλοπάτι για άλλου είδους καριέρες. Γι' αυτό και είναι γελοίο η ΕΣΗΕΑ να θεωρεί ασυμβίβαστο για ένα δημοσιογράφο να ανοίγει καφετέρια, αλλά κλείνει τα μάτια όταν ο ίδιος μεταπηδά στην πολιτική, ακόμα κι αν μέχρι την προηγούμενη ημέρα υποτίθεται πως παρουσίαζε στο πόπολο όσο το δυνατό αντικειμενικότερα τα τεκταινόμενα της παράταξης με την οποία πλέον πολιτεύεται. Ετσι δεν είναι, για παράδειγμα, Μ. Σπυράκη;...
Είναι, όμως, εξίσου γελοίο οι δημοσιογράφοι να διώκονται κάθε τρεις και λίγο για ρεπορτάζ ή σχόλιά τους, ακόμα κι αν αυτά είναι κακόβουλα ή συκοφαντικά. Οποιος αναζητά να του "επιστρέψουν" τα δικαστήρια την τιμή του, μάλλον δεν την είχε ποτέ κι όποιος πιστεύει ότι υπάρχουν όρια στην ελευθεροτυπία ας μου αποδείξει από ποιόν έχει λάβει πιστοποιητικό ανώτατης πνευματικής επάρκειας ώστε να κρίνει εκ του ασφαλούς τις ανεπάρκειες των άλλων. Κι αν, πολύ περισσότερο, αυτός ο κάποιος είναι πολιτικός, που το ψέμα βρίσκεται στην καθημερινότητά του, είναι ακόμα πιο υποκριτής. Ποιό είναι, για παράδειγμα, το μείζον θέμα δημοκρατίας; Το ότι μία δημοσιογράφος σχολίασε το ξέπλυμα δολοφόνων το οποίο επιχείρησε μία βουλευτής ή, μήπως, το ότι η βουλευτής αποκάλεσε αθώες περιστερές νεοναζιστικά αποβράσματα; Ακούγεται πολύ ηθικό να ποινικοποιήσουμε το ψέμα. Φοβάμαι, όμως, πως σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να στήσουμε κι από μία φυλακή δίπλα σε κάθε ΕΒΓΑ της γειτονιάς...
Πάρτε, επομένως, τις βαρύτερες πέτρες στα χέρια σας και πετάξτε τις στους δημοσιογράφους γιατί παραποιούν ή δεν αποκαλύπτουν την αλήθεια. Λες κι όταν το κάνουν, θέτοντας σε κίνδυνο την προσωπική τους ελευθερία ή ακόμα και τη ζωή τους γιατί για τα μεγαλύτερα εγκλήματα είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία που θα παρέλυαν ακόμα και το πιο διεφθαρμένο δικαστήριο, οι αναγνώστες θα τους στήριζαν. Στην πραγματικότητα, οι αναγνώστες δεν είναι καν εκεί για να τα πληροφορηθούν. Βρίσκονται κάπου αλλού, εκεί που μπορούν να δουν, να ακούσουν ή να διαβάσουν για τη νέα γκάφα τής Ελ. Μενεγάκη. Πραγματικά σκάνδαλα, άλλα μεγαλύτερα κι άλλα μικρότερα, αποκαλύπτονται καθημερινώς από τους δημοσιογράφους. Εσείς, όμως, δεν θα κάνετε κλικ σε αυτά, λέγοντας από μέσα σας "ωχ, βρε αδερφέ, πάλι με τα λαμόγια θα ασχολούμαι; Ας δω, καλύτερα, τον κώλο τής Τζένιφερ Λόπεζ κι ας μη βρει ποτέ χρήματα η ερευνητική δημοσιογραφία για να κάνει τη δουλειά της". Το τάνγκο, όμως, της ενημέρωσης θέλει δύο. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, κανένας δεν παίρνει το ρίσκο να εκτίθεται στην πίστα, προτιμώντας να σχολιάζει σαρκαστικά τις τούμπες των άλλων από τον καναπέ. Ευκολάκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου