Φέρτε μας κι άλλο μνημόνιο, αρκεί να μας κυβερνά ο Βενιζέλος...

Ο Β. Βενιζέλος λατρεύει τον Ν. Μακιαβέλι, κι ας μην έχει το θάρρος να το παραδεχθεί δημοσίως. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός όταν, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, ο Αντ Σαχλαμαράς προτιμά να κρυφτεί από το να αναλάβει τις ευθύνες του, έχει ως κανόνα στη ζωή του ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν χρειάζεται να τον πλησιάσεις πολύ για να αντιληφθείς ότι αυτός ο άνθρωπος βρομά άμετρη φιλοδοξία από την κορυφή έως τα νύχια του. Ολη του η πολιτική καριέρα, από την εποχή που έκανε τις βρόμικες δουλειές τού δικηγόρου πατέρα του στην Θεσσαλονίκη, από τότε που προσκολλήθηκε πρώτα στον Ανδρ. Παπανδρέου και στη συνέχεια στον Κ. Σημίτη μέχρι και στις ημέρες μας, όπου είναι ικανός να κυβερνήσει και με τη Χρυσή Αυγή αρκεί να μη χάσει τα οφίτσιά του, μαρτυρά έναν πολιτικό για τον οποίο το δημόσιο συμφέρον ταυτίζεται αποκλειστικώς με το προσωπικό του Κι αν αυτό δεν είναι δυνατό να ισχύει στις περισσότερες των περιπτώσεων, τόσο το χειρότερο για το δημόσιο συμφέρον...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό παραμερίζεται προκειμένου να περάσει από πάνω του ο οδοστρωτήρας Μπένι, για τον οποίο ακόμα και το Σύνταγμα και οι νόμοι έχουν εφαρμογή μόνο όταν τους έχει φτιάξει ο ίδιος για να αθωώνει τον εαυτό του, τους κολλητούς και τα αφεντικά του. Από τον καιρό που ήταν υπουργός Προεδρίας και θέσπιζε τον τυποκτόνο νόμο, υπουργός Δικαιοσύνης και μετάτρεπε κακουργήματα σε πλημμελήματα για να γλιτώσει και τον πατέρα του μέχρι το νόμο-αυτοαθώωση για την Proton Bank ή την υπόθεση των υποβρυχίων ο Β. Βενιζέλος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μετατρέπει την πολιτική σε ένα ατέλειωτο πάρτι ίντριγκας και πισώπλατων μαχαιρωμάτων, πασπαλισμένων με την ευφράδη χρυσόσκονη της ξύλινης φρασεολογίας που χρησιμοποιεί προκειμένου να κρύβει πως στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα πολιτικό μηδενικό και στην χειρότερη ένα απολύτως διεφθαρμένο πολιτικό μηδενικό...

Φαίνεται πως ο σύγχρονος "Ηγεμών" έχει διαβάσει καλά τον Μακιαβέλι. Πρέπει, όμως, να του ξέφυγε και κάτι, το απόφθεγμα του ιταλού πολιτικού σύμφωνα με το οποίο "ναι μεν ο πόλεμος αρχίζει όταν το θέλεις, αλλά δε τελειώνει πάντοτε όταν το επιθυμείς". Την Κυριακή ο Β. Βενιζέλος εμφανίστηκε στη Βουλή σαν πρωθυπουργός και χειροκροτήθηκε περισσότερο από τους βουλευτές τής Ν.Δ. (το μελλοντικό κόμμα του;) παρά από τους αντίστοιχους του ΠΑΣΟΚ. Μετά από την ψηφοφορία έβριζε τον πρώην πρόεδρο της Βουλής και τον πρώην πρωθυπουργό (ασχέτως αν δεν είναι κανένας από τους δυο τους σοβαρή προσωπικότητα) με λεξιλόγιο που δεν αρμόζει σε έναν καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, έστω και με αμφιλεγόμενες σπουδές, αλλά σε κάποιον που μόλις έχει κατεβεί από τα βουνά και πιστεύει ότι μπορεί να μιλά στους ανθρώπους όπως στα γίδια του. Κατανοώ ότι το άγχος για την επιβίωση σε κάνει πολλές φορές να χάνεις την ψυχραιμία σου και να λες και καμιά κουβέντα παραπάνω. Από πού κι έως πού, όμως, η διάσωση ενός φαύλου πολιτικού θα πρέπει να συνδέεται με την ταυτόχρονη εξαθλίωση ενός λαού; Γιατί θα πρέπει για να μας κυβερνά ο Β. Βενιζέλος να υφιστάμεθα τη μία αντεργατική νομοθεσία μετά από την άλλη και το ένα δωράκι στις τράπεζες πίσω από το άλλο; Διαφωνώ σε πολλά με τον Κ. Σημίτη, αλλά σε αυτό με βρίσκει απολύτως σύμφωνο: "Ο Βενιζέλος είναι σαν το τζουκ μποξ. Θα παίξει ό,τι του ζητήσεις". Γιατί, ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε τη "μουσική" που έχουν επιλέξει οι επιχειρηματίες νταβατζήδες τού;...