Το Στρασβούργο θα αναστενάξει από το λάιφσταϊλ

Οι βουλευτές και οι ευρωβουλευτές πρέπει να είναι, ως επί το πλείστον, δικηγόροι, άντε και γιατροί ή πολιτικοί μηχανικοί; Δεν το επιβάλλει το Σύνταγμα και θα έπρεπε να το απαγορεύει και η κοινή λογική. Αν υποθέταμε πως η κοινοβουλευτική ολιγαρχία ήταν αντιπροσωπευτική, θα παραχωρούσε πεδίο δόξης λαμπρό και σε εκπροσώπους άλλων κλάδων να "ανθίσουν". Αλίμονο, όμως, αν από τους χασοδίκηδες παραδώσουμε τα κλειδιά στους προβεβλημένους τού λάιφσταϊλ, σνομπάροντας μια σειρά πολιτών που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν και, κυρίως, διάθεση να το υλοποιήσουν. Ούτε στους δικηγόρους ούτε στο λάιφσταϊλ καθρεφτίζεται ο μέσος έλληνας, ο οποίος δεν γνωρίζει τους νόμους απέξω, δεν είναι ευπροσήγορος, δεν έχει αναλογίες μοντέλου, μεγάλη κλίση στη μπάλα ούτε είχε τη δυνατότητα να βγαίνει κάθε τρεις και λίγο στο γυαλί με την ιδιότητα του δημοσιογράφου, του ηθοποιού ή του τραγουδιστή. Με λίγα λόγια, και σε αυτές τις ευρωεκλογές τα κόμματα επέλεξαν να υπηρετήσουν την επικοινωνία από την ουσία, γι' αυτό και οι προτιμήσεις τους προκαλούν κλαυσίγελο...

Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, για παράδειγμα, υπήρξε ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Με την ιδιότητα του λαοφιλούς παλαίμαχου πρωταθλητή Ευρώπης θα μπορούσε να ασχοληθεί με την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου, αντικείμενο που προφανώς κατέχει. Τί δουλειά έχει, όμως, ένα ανεξάντλητο "μηχανάκι" στο χώρο τής μεσαίας γραμμής στην Ευρωβουλή; Την ίδια ώρα, τα ευρωψηφοδέλτια έχουν πλημμυρίσει κι από δημοσιογράφους οι οποίοι μέχρι χθες παρίσταναν τους αμερόληπτους κριτές τής εξουσίας κι αφού χώρισαν με τη "σύζυγό" τους παντρεύτηκαν τη μισητή της αντίπαλο πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις. Ταυτοχρόνως, τί θα γύρευε το "Τσαντίρι" τού Λάκη Λαζόπουλου στο Στρασβούργο; Aν η δημοσιογραφία πρέπει να κρατά γενικώς κι αορίστως τις αποστάσεις από την εξουσία, οι σατιρικοί οφείλουν να βρίσκονται εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά αν θέλουν το αστείο στο τέλος να μην είναι οι ίδιοι. Ο Λάκης φαίνεται πως το κατάλαβε. Δεν ισχύει, ωστόσο, το ίδιο για πολλούς ακόμα οι οποίοι προτίμησαν το δρόμο τής αυτοταπείνωσης. Είναι ανθρώπινο να θες να απλώνεις τα πόδια σου πέρα από εκεί που σε παίρνει. Οπως είναι, επίσης, ανθρώπινο να παύουν οι άλλοι να σε παίρνουν πλέον στα σοβαρά, ακόμα κι όταν ασχολείσαι με αυτό στο οποίο είσαι πραγματικά καλός και σου ταιριάζει...